"မခင်မူ! ဒီခဝါပန်း ဘယ်မလဲ"
မောင်နေလကိုဖုန်းဆက်ပြီးမကြာအိမ်ပြန်ရောက်လာသောဆရာ့ကြောင့် မခင်မူ ဟင်းချက်နေကာက
အိမ်ရှေ့ထွက်လာရလေသည်။
"အပေါ်မှာပါဆရာ
ကိုယ်လေးငွေ့နေတာမလို့မုန့်ကျွေးထားပြီးပေမဲ့
ဆေးတိုက်တာမသောက်ဘူးဆရာ!
ငိုမဲ့မဲ့လေးလုပ်နေတာမလို့ ကျမလည်းမတိုက်ရသေးဘူးဆရာ"
"အော် !ဟုတ်ပြီ"
ကိုယ်မခင်မူနဲ့ပြောပြီးတာနဲ့အပေါ်အပြေးတတ်လာရတော့သည်။
သူမအခန်းမှာပဲရှိနေမှာသိတာကြောင့်ကိုယ်သူ့အခန်းကိူသာဦးတည်ခဲ့သည်။
အိပ်ယာထက်မှာခွေခွေလေးလှဲနေသူကြောင့် ကိုယ်သက်ပြင်းချမိရင်း
အနားကိုအမြန်သွားလိုက်လေသည်။
ကုတင်ထက်ကိုယ်တတ်ထိုင်ပြီး
နဖူးပြင်လေးကို ကိုယ်စမ်းကြည့်လေတော့မျက်လုံးလေးများပွင့်၍ကိုယ့်ကိုကြည့်လာလေသည်။
စောင်ကိုဖယ်ချကာ သူမကိုယ်လေးကိုပွေ့၍ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်း၍ဖက်ထားမိပြန်သည်။
"ကိုယ်အရမ်းမပူဘူး!
နေလို့မကောင်းဘူးလား"
"ဟင့်အင်း !နေမကောင်းဘူး
နုံးညောင်းနေလို့"
တကယ့်ကလေးလေးတိုင်း ချွဲသံသာသာနဲ့ကိုယ့်ကိုပြောလာတာကြောင့် နိုင်းမဟာစည် တို့ရင်ထဲအသဲတယားယားရယ်ပါ။
"ဟုတ်လား !အအေးမိတာနေမှာ
ဆေးတိုက်တာဘာလို့မသောက်တာလဲ"
ကိုယ်မေးလေတော့ ရင်ခွင်ထဲကနေခေါင်းလေးခါပြလေသည်။
"မသောက်ချင်ဘူး !ခါးလို့"
"မရဘူးလေကောင်မလေးရယ်!
မသောက်ရင် မင်းဆေးရုံသွားပြီးဆေးထိုးရမှာနော်"
ကိုယ့်စကားကြောင့် ရင်ခွင်ထဲကရုန်းထွတ်ပြီး
သူ့ခေါင်းအုံးလေးပေါ် ပြစ်လှဲအိပ်လိုက်သူကြောင့် ကိုယ်ပြုံးမိရသည်။
စိတ်ကောက်တာလား ဒါလေးက။
"အဲ့တာဘာဖြစ်ရတာလဲ!
ဆေးသွားသောက်ကျမယ်! ထတော့"
"ဟင့်အင်း! မသောက်ချင်ဘူး!
ခဝါ နေကောင်းပြီ"
ကိုယ့်ကိုတောင်မကြည့်ပဲ ရွတ်နေတဲ့ကောင်မလေးကို ကိုယ်ပြုံး၍ကြည့်နေရာမှမျက်နှာထားကိုတည်တင်းလိုက်သည်။
ထို့နောက်တွင်။
