𝟷 𝚟𝚎 𝟸. 𝚔𝚒𝚝𝚊𝚋ı 𝚝𝚊𝚖𝚊𝚖𝚕𝚊𝚗𝚍ı.
❝İnsan bir kutu kibrite benzer. Varolur, yanar ve söner.❞
Bu hayatta nasıl bir kibrit olacağına sen karar vereceksin. Yanacak mısın? Yakacak mısın? Yoksa öylece duracak mısın?
Ben, benimle yanmanı, geri...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
B. U. B
| Şimdiki zaman, Doğu Afrika Bölgesi |
Derler ki; insan büyür beşikte, mezarda yatmak için ve kahramanlar can verir, yurdu yaşatmak için...
Hüseyin Nihal Atsız'ın bir sözüydü. Okuduğumdan beri aklıma kazınmıştı. Çok okur, çok yazar, çok anlamaya çalışırdım. Acılarım yalnızca böyle sönerdi.
Sönmeyen acılarım için ise yapacak bir şeyim yoktu. Ancak toprağın altına girerse bu beden, huzur bulurdu. Yaşarken huzuru bulamazdım. Her an tehlikede olsam da, toprağın altı yakın zamanda gözükmüyordu. Yapmam gerekenler vardı ve dünyaya yayılmış bir terör örgütü varken, onların hiçbirini temizlemeden ölmeye niyetim yoktu.
Bir süredir bütün her şeyden elimizi ayağımızı çekmiş bir şekilde sadece keşif yapmak için Doğu Afrika'ya gönderilmiştik. Yüzlerce kişinin kaldığı mülteci kampları vardı ve bu kamplar, teröristler tarafından tehlike altında olduğu için, korunması gerekiyordu.
Normalde Türk ordusu buraya girmiyordu. Yakın zamanda ITO saldırısı meydana geldiği için Birleşmiş Milletler kararıyla bu ülkede görev almaya başlayan birkaç ülke vardı. Türkiye Cumhuriyeti de buna dahil olmuştu. TSK askeri güç olarak değil de, hali hazırda bulunan Afrika ordusunun eğitilmesi ve güvenliğin sağlanmasına yardımcı oluyordu.
Bu gururlanmamız gereken bir şey gibi gözükse de, işin aslında büyük bir hata yaptığımız için sürgün edilmiştik.
Binbaşı Beton askeri uçakla bizi Afrika bölgesine getirmiş, uçaktan atlamamızı emretmişti. Dediğini yapıp, diğer bütün görevlerde de olduğu gibi inişi sağlam gerçekleştirmiştik. Kafamızı kaldırdığımızda ise uçaktan geriye sadece dumanı kalmıştı. Tek bir sorun vardı. İndiğimiz yerde hiçbir şey yoktu.
O sıra hayatı sorguladım; büyük bir hata yaptığımıza kanaat getirerek timdekilerin ağzına sıçmak suretiyle sorunun ne olduğunu anlamaya çalıştım. Koca bir hiçti. Hiçbirimiz hata yapmamıştık. Üstelik son operasyonda başarıyla tamamlanmıştı.
Biz özel eğitimlerden geçmiş askerlerdik. En kötülerini görmüş, en kötülerini yaşamıştık. Burası bizim için çocuk oyuncağı olmalıydı. Olmalıydı ama hemen de olamıyordu. Yanımızdaki teçhizatları kontrol edip, her daim hazırlıklı olduğumuz için çadırlarımızı kurmaya başlamıştık. İlk gün konaklayıp bir plan yapmış, sonra yanımızdaki harita yardımıyla mülteci kampının olduğu alana yolculuk etmiştik.
O zamanın üstünden on gün geçmişti.
On gündür Kasırga Hava Üssü'nden tek bir haber yoktu. Bizimle iletişime geçmiyorlardı.
Kurmuş olduğumuz çadırın içinde genel kontrolleri sağlıyordum. Diğerleri sırayla nöbet tutuyor, etrafın güvenliğinden emin oluyordu. Afrika ordusuyla birlikte hareket ediyorduk. Silah eğitimlerini ben, dövüş eğitimlerini benden sonraki en yetkili askerimiz veriyordu.
