[DESTINED SERIES 1] [ONGOING]
"After all this years. . . it's still you. It never change, it's always been you, my love. . ."
High School when they first met each other. Henrick Yu and Jasmin Basibas became friends until their feelings developed. It...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
CHAPTER FIFTEEN
Tampo
September 9, the time Henrick came to our house asking me if I was fine. Ang araw din kung kailan niya sinabi ang nakakagimbal na balita sa akin.
What he said was all true. Nag post nga talaga siya habang tag ako. Marami ang comments at lahat ay congratulations ang sinasabi.
Pinagtanggal ko din agad sa kaniya iyon dahil sa sobrang hiya. Goodness, it wasn't the way I wanted to be proclaimed as someone's girlfriend!
Pagkatapos niyang sabihin iyon, tumakbo ako sa bahay ng walang paalam. Nanginginig pa ang kamay ko habang binubuksan ang cellphone para makita kung totoo ba talaga ang sinabi niya. And to tell you honestly, I almost fainted when I saw it was!
I looked at my phone when I felt it vibrating. I sighed when I received another text message from him.
From: Henrick Yu
Jasmin, I'm really really sorry.
Mula pa kanina ay iyon na ang laman ng text message niya. Hindi ko naman mareply-an kasi hindi ko masabing ayos lang.
I've also been receiving some chats from friends asking me if that post was true and I can't even say to them that it wasn't because in some part of me, I hope it is. Hindi ko na din maintindihan ang sarili lalo na nung ma receive ko ang huling text message ng lalaki.
From: Henrick Yu
I'm sorry but I'm not going to deny it. Paninindigan ko iyon sa ayaw at sa gusto mo.
Buong gabi, halos hindi ako mapakali. Pati si Nanay ay naguguluhan na rin sa mga kilos ko.
"Jasmin, ano ba? Kanina pa ba lakad ng lakad diyan. Para kang sira. May problema ka ba?"
Umiling lang ako sa kaniya.
Natulog ako na parang gustong ibalik ang araw. Goodness, it's already Monday the next day! Wala pa akong mukhang maihaharap sa mga kaklase at kaibigan ko.
Linggo ng umaga nang magpaalam ni Nanay na aalis para mamalengke. She asked me to look after my father and I gently obeyed her. Kahit hindi niya sabihin, aalagaan ko talaga si Tatay. Kahit nga mag-alaga na lang ako at hindi na pumasok, ayos lang.
"Min," tawag ni Tatay sa akin.
Agad ko siyang nilapitan at inalalayan. "Ayos lang kayo, 'Tay?"
Tumango siya.
"'Nak. . ." tawag niya.
"Po?"
"Iyong lalaking pumunta dito nung isang araw, ano mo ba 'yon?" bigla niyang tanong na ikinagulat ko.
Natameme ako at hindi nakapagsalita. Nakita niya? Akala ko tulog siya?
Dahil siguro sa magkahalong gulat at pagtatala sa mukha ko kaya siya nagsalita.
