To Forget (Destined Series #1)

XXXI

CHAPTER THIRTY-ONE

New

"M-mag-iingat ka dun, ha? 'Wag kang magpapagutom. Palaging matulog ng tama. 'Wag mong pabayaan ang sarili mo, Anak," maluha-luhang bilin ni Nanay sa akin. She is looking at me with her teary eyes.

Napangiti ako. Kahit ilang beses niya na itong nasabi, hindi pa rin ako magsasawang pakinggan.

I gently held her hand and pulled her gently towards me so I could hug her. Hanggang baba ko si Nanay kaya naging madali sa akin ang bigyan siya ng marahang halik sa noo.

"Oo naman, 'Nay, hinding-hindi ko pababayaan ang sarili ko," I answered softly.

When a tear fell from her eyes, I immediately wiped it off and smiled at her. "'Wag kang umiyak, uuwi naman ako, eh. Hindi pa ako titira dun, magtatrabaho lang."

She chuckled. Umiwas siya para siya na mismo ang magpunas ng mukha. Dun naman ako hinarap ni Tatay na may maliliit na ngiti sa labi. Kahit alam kong naiiyak na rin siya, pilit niya iyong pinipigilan.

"Magiging maayos din ang lahat."

Iyon lang ang sinabi niya. He gently pulled me and give me a tight hug. Niyakap ko siya pabalik habang nakasandal ang ulo ko sa dibdib niya. He put a small kiss on my head.

"Uuwi kang maayos, Jasmin, ha? Walang sugat o ano pa man. Umuwing kang masaya sa amin anak ko, deserve mo 'yon. Pagalingin mo ang sarili mo dahil alam kong ikaw lang din ang makakagamot diyan. Basta kapag naisipan mo nang umuwi, tandaan mong nandito lang kami palagi, maghihintay sa 'yo," sabi ni Tatay habang hinahaplos ng marahan ang buhok ko.

Even when tears are falling from my eyes, I smiled at him while nodding my head.

Pagkatapos kong magpaalam sa kanila, agad akong sumakay sa van na nerentahan nila para maghatid sa akin papunta sa airport. My parents don't want me to accomplish there because they said, they will only cry and there's a big chance that they won't let me go so they decided not to go with me. Mga kaibigan ko ngayon ang kasama ko. Kumpleto sila kaya sobrang ingay sa loob.

"Ang sosyal talaga ng mga kaibigan ko. Para lang mag-move on, kailangan sa ibang bansa talaga. Ikaw Welmar, saan ka nung nagmo-move on ka?"

It was Rowilyn who started.

"Hoy, anong akala mo kay Welmar, poor? Rich 'yan beh, nasa Hong Kong 'yan, baka 'di mo alam," Sandy answered with a smirk on her face.

My other friends tried to stifled their laugh.

"Hong Kong? Mukha mo parang Hong Kong, beh!"

They laughed. Hindi ko alam kung may nakakatawa ba dun basta nagsitawanan silang lahat dahil na rin siguro sa mukha ni Welmar na hindi na kayang maipinta.

"Pero seryuso nga, expensive talaga, eh. Tingnan mo si Rochelle, nung na-broken, nagpa-Japan. Si Chazel, nasa Korea.  Itong si Jasmin, Switzerland. Tapos itong si Sandy, feel ko pupunta 'tong Singapore, eh, malapit na din yatang ma-broken. . Expensive!"

Sandy smirked. "Eh, ikaw, saan ka nung na-broken ka?"

Rowilyn leered at her. "Walang personalan, beh. Wala akong perang pang-Iceland kaya shut up ka na lang."

They laughed.

"Ang hirap naman kapag broken, required pa lang mangibang bansa," Kristine said.

"Oo, beh, kaya 'wag kang ma-broken diyan!"

Welmar looked at Kristine with his brows shot up.

"Pa'no mabo-broken 'yan, wala ngang sumusubok, eh!"