XXXII

6 2 0
                                    

CHAPTER THIRTY-TWO

Shocked

"Come on, Minggay, let's eat dinner! Promise, libre ko."

For tenth times, I rolled my eyes. Pambihira, ang kulit ni Marco! Ayaw paawat.

Binaba niya ang eye glass tsaka tumigil at inangat ang mata sa lalaki. She heaved a sigh and slowly shook his head.

"Marco, busy nga kasi ako. Nag-dinner na din ako kanina," mababa ang boses kong sagot dahil na rin siguro sa pagod at puyat.

He pouted his lips with my answer. Umupo ito sa harap ko.

"You've been busy lately. Hindi ka na nakakapagpahinga," he commented. I looked away and continued working.

Nasa harap ko pa rin siya at nakatitig lang sa akin. A minute of silence before he talked again.

"Do you have plans of going home? Tita already called me, she wants me to convince you to go home already. They miss you there."

Napatigil ako. It's been a week since my mother called me, asking me to go home but I didn't give her my answer. Wala pa akong siguradong sagot. Ayoko din naman sabihin na oo dahil aasa sila.

Shanice also called me. She's asking me to go home to attend the reunion. Hindi ko siya nasagot. Wala akong siguradong sagot kasi pakiramdam ko, hindi pa ako handang umuwi. Hindi pa ako handang makita siya ulit kasi alam ko, kapag umuwi ako, malaki ang tyansang magkita kami. And I don't know what my reaction would be.

Alam kong okay na ako. Ang sa akin lang, hindi pa ako handang makita siya at hindi ko din alam kung kailan ako magiging handa.

I looked up to see Marco seriously looking at me. I give him a small smile.

"Hindi ko alam. . ." I whispered.

Lumapit siya at ginulo ang buhok ko. He smiled gently.

"It's okay. We can go home together, you know," he said. "Just tell me, alright? I'm always on your side. I'm planning to visit our house there, too because mom can't do that anymore. She does want to travel anymore, it's making her tired."

Hindi ko alam kung anong nangyari. Wala sa isip ko ang umuwi ng Pilipinas pero nung nakiusap ang mga magulang ko at mga kaibigan ko, parang napaisip ko. Bakit ayokong umuwi? Bakit ako natatakot na magkita kami? I already moved on for goodness sake! It's been five years already, I don't any feelings for him anymore so why am I thinking that I'm not yet ready to face him? Dahil baka may girlfriend na siya? Well, that's normal! We broke up years ago and him, being in a new relationship should be normal! There's nothing bad on it.

Napabuga ako ng malalim na hininga. My eyes went to the window beside me and stared at beautiful clouds outside. Katabi ko si Marco pero mahimbing ang tulog niya. Gusto ko din sanang matulog pero ayaw pumikit ng mata ko. I don't even know why am I nervous. My heart has been pounding real hard!

Tahimik kong nilagay ang earphones sa tenga. I played some music and reshuffle it. I simply lean my back and close my eyes. Pero mukhang may galit yata ang tadhana sa akin.

Bumalikwas ako ng bangon. Naramdaman ko ao ang mahinang pagkibot ni Marco dahil sa bigla kong paggalaw.

I opened my phone and stop the music. Goodness, ‘Ikaw Lamang’ by Silent Sanctuary suddenly played and automatically, the scene I've been trying to forget keep ringing on my head again.

Jusko naman, kailan ba ako patatahimikin nito? Akala ko ba move on na?

Nanghihina akong bumalik ng upo. Pinikit ko na lang ang mata at hindi na pinilit ang sarili na nakatulog, wala din namang saysay.

To Forget (Destined Series #1)Where stories live. Discover now