"ဟင် မ မရဘူးနော်"
"ဘာလို့လဲ!"
"ဟင့်အင်း မရဘူး"
"ဒီညက မင်္ဂလာဦးညလေ အချစ်ရာ"
မောင်က ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ပင် သူ့အင်္ကျီထဲ လက်လျှို၀င်လာတာကြောင့် မောင့်ပေါင်ပေါ်မှထလိုက်ပြီး အပေါက်၀ဖက်သို့ပြေးသွားလိုက်သည်။
"လာပါ အချစ်ရယ်"
မောင်က သူ့နောက်ကိုမောင်ကသူ့နောက်ကိုထလိုက်လာတာကြောင့် သူကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ အောက်ကို ပြေးဆင်းကာ ဧည့်ခန်းဘက်သို့ပြေးမိသည်။
မောင်ကတော့ အင်္ကျီတောင်မ၀တ်ပဲ သဘက်တစ်ထည်တည်းနဲ့ သူ့ကိုလိုက်ဖမ်းနေလေရဲ့။
"မောင် မလာနဲ့လို့!"
"လာမှာပဲ"
သူကလဲ ဧည့်ခန်းမှ ခုံများအားပတ်ပြေးနေပြီး မောင်ကလဲ သူ့အနောက်အား ပြေးလိုက်နေသည်။
မောင့်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မောင့်ရဲ့လျော့နေတဲ့သဘက်က အောက်သို့ပုံကျသွားတာကြောင့် သော် လန့်ကာ အော်လိုက်ပြီး မျက်လုံးအား လက်နှစ်ဖက်နှင့်အုပ်ထားလိုက်သည်။
တော်သေးတာပေါ့ အိမ်ကအသစ်မို့ အိမ်အလုပ်တွေလုပ်ဖို့ လူတွေမရောက်သေးလို့။
"အားးးးး မောင် အ၀တ်သွား၀တ်"
သူမျက်လုံးအားလက်နဲ့ကွယ်ထားတုန်း မောင်က သူ့အနားရောက်လာပြီး ကောက်ပွေ့လိုက်သည်။
မောင်က အခုထိ သဘက်အားပြန်ပတ်မထားပါ။
"ဟာ မောင့်!"
"ဗျာ "
"မရဘူးနော်"
သော် မောင်ပွေ့ထားလျှက်ပင် ရုန်းကန်နေပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့ကာ ပြောလိုက်သည်။
" လုပ်မှာပဲ"
"အဟင့် မောင်လို့"
"......"
"မောင် တစ်ညလုံးတော့ မရဘူးနော်"
"ဒါဆိုကောင်းပြီ အချစ်ကို အခွင့်ရေးတစ်ခုပေးမယ်"
မောင်က သူ့အား ကုတင်ပေါ်သို့ ချပေးလာပြီး သူအရှေ့ကို ထိုင်ချလာသည်။
