Burası Benim Gökyüzüm

0.1

"Yuh ayı!" Diye bağırdım beni koltuktan yere fırlatan kusurlu yaratığa. Neyse ki verdiğim tepkiye takılmayıp yayıldığı koltukta telefonuna gömüldü.

" Annemle babamın yaptığı ilk hatasın."dedim düştüğüm yerde yatarken.

"İkincisi de sen misin?" Dedi kafasını telefondan kaldırıp.

"Hayır. İkinci hatayı sen doğduktan sonra yetimhaneye vermeyerek yaptılar. Gerçi hala geç değil."

Aramızda geçen bakışmadan sonra can güvenliğim olmadığını anlayıp depar atarak odadan çıktım. Arkama bakmadan bas bas bağırmaya başladım. İşin kötüsü evde bizden baksa kimse yoktu. Annem dışarıda komşularla oturuyordu. Odama geldiğimde kapıyı kilitleyip cama koştum. Abimin işkencelerine maruz kalmak istemiyordum. Kapıyı yumruklamaya başlayınca camı açtım. 4. Kattaydık. Atlasam muhtemelen iyi olmazdı. Aşağıdaki cardakta oturan anneme seslendim.

"Anne eve gel çabuk!"

"Nolduu?"diye bağırdı o da.

"Oğlun beni camdan atacak!"diye bağırdım. Komşular artık bize alışmışlardı herhalde.

" Başladılar yine çocuk gibi.." diye söylendi annem aşağıdan. Arkamdan büyük bir gümbürtü gelince kapıya döndüm. Gözlerim yerde yatan kapı ve kollarını bağlamış, ayakta dikilen abim arasında gelip gidiyordu. Evet, kapı yerde yatıyordu.

" Çürük mü bu kapılar ya? Çarpa çarpa ne hale getirdiysrn artık." Dedi sakince. Tek kelime etmeden ona bakmaya devam ettim.

" Neyse artık, seni affedebilirim. Cezan da artık odanın bir kapısı olmaması olur." Dedi. Hafifçe sırıttım.

" Sen bu gün arkadaşında falan kal bence. Annemler bunu görünce senin kapını değil kafanı kırabilirler."

"Kaşınma Gökçe." Dedi ve odadan çıktı. Abimin evden çıkmasını beklerken sırt çantama bir kaç kıyafet koyuyordum.

Annem ve babam artık kavga ederken eve verdiğimiz hasarlara tahammül edemiyordu. Eğer kapıyı bu şekilde gördükleri anda yanlarında olursak muhtemelen evden falan kovarlardı bu kez. Geçen sefer abime terlik atacağım diye pencereyi kırmıştım. Ondan önce kitaplığı devirmiştik. Bu kez affetmeleri kolay olmazdı. Abim odama gelip kapıdan bana baktı. Sırtında sırt çantası vardı.

" Nereye?" Diye sordu.

"Sen nereye?"

"Emirlerde kalırım herhalde."

"Ben de teyzeme giderim." Dedim.

" Emirlere de gelebilirsin."

"Aman yok." Garip garip bakmaya devam edince devam ettim. "Merak etme abi sokakta kalmam."

" İyi hadi ben bırakayım seni." Dedi. Sanki elinin altında arabası var. Evden çıkarken anneme açıklama yapmaya korkuyor, bilmiyorum sanki ben.

Evden çıktığımızda annem komşu kadınlarla aşağıdaki çardakta çay içiyordu.

" Nereye?" Diye sordu bizi görünce.

"Şeye, eee şeye anne. Şimdi şey oldu da..." Diye bir şeyler geveledim. Annemlere  yakındık şu an. Riskli bir yakınlık. Abim kolumdan çekip geri geri birkaç adım gitmemizi sağladı.

" Ne var kızım söylesenize?" Anneme beklemesini söyleyip birkaç adım daha attık geriye doğru.

"Nereye çocuğum konuşsanıza!"dedi annem. Aramızdaki mesafeden dolayı sesini yükseltmesi gerekiyordu.