Burası Benim Gökyüzüm

1.5

Hoşgeldiniiiiz! Beklettiğim için özür dilerim ama malum okullar açıldı, ister istemez aksattım.

Eee okullar nasıl? Liseye geçenler, sınava hazırlananlar falan var mı aranızda? Ortamınız nasıl?

Bölümden önce bir yıldızınızı alırım. Yorum yaparak okursanız çok güzel olurr. Teşekkür ederim şimdiden, iyi okumalar<3

....

  "Birinin hislerini fark etmesini sağlamak istiyorsan onu kıskandıracaksın güzelim. Bak deneyelim istersen."

Kerem beni elimden tutarak parka soktuğunda durumu idare etmek için karşı koymadım.  Emir'i görmezden gelip salıncakların yanına geldiğimizde gerginlikten dudaklarımı ıssırıyordum. Ne yapıyorduk biz? Sesimin duyulmaması için Kerem'e yaklaştım.

"Biri beni yanında başka biriyle kıskandırmaya çalışsa ondan soğrudum! Saçma bir şey bu." Dedim yüzümü yüzüne doğru kaldırarak.

"Eğer bu çocuk senin sevgilin falan olsaydı söylediğin şey geçerli olabilirdi. Ama şimdi muhtemelen sana karşı bir şeyler hissediyorsa bile bunların farkında değil. Yanında beni gördüğünde ise kıskanacak, sinirlenecek... Sonra diyecek ki, ben neden kıskanıyorum lan bu kızı? İşte bunu düşünmesini sağlarsak sizin işiniz tamam olacak." Dedi o da bana yaklaşıp sessizce. İlişki profesörü falan mıydı bu? Neydi bu havalar? Gözlerimi devirip salıncağa oturdum.

"Çaktırmadan baksana buraya bakıyor mu?" Dedim fısıldayarak. Kerem sırıtarak Emir'e baktığında bana olumlu anlamda başını salladı. Sonra salıncağın arkasına geçip beni sallamaya başladı. Salıncağın hızını abarttığında istemsizce kahkaha atmaya başladım.

"Tamam yeter saçmalama! Düşerim bak taşımaz beni bura!"

"Kaç kilo olabilirsin?"

"Düşerim bak gacırdıyo!"

"En kötü ihtimalle kafanı yararsın Gökçe, daha önce yapmadığın şey mi?" Ben gülerken sallamayı bırakıp yanımdaki salıncağa oturdu.

"İşe yaradı bence." Dedi bana dönüp.

"Ne işe yaradı?" Diye sordum. Başıyla boş olan çardağı işaret etti. Emir gitmiş miydi?

....

Emir'den

Gözlerimi parmaklarımın arasındaki sigaraya dikmiş oturuyordum. Kafam karışıktı, en son lise 3'te biyoloji dersinde bu kadar kafam karışmıştı. Telefonumda gelen mesajlar, Gökhan, Gökçe... Hissettiğim şeyleri çözemiyordum, saçma geliyordu. Özgür'ün yaptığı imalar daha çok karıştırmıştı kafamı, daha önce ona karşı böyle hissetmemiştim. Ne olmuştu, ne değişmişti anlamıyordum.

"Hoşlanıyor musun?" Demişti Özgür. Bir şey söylememiştim.

"Cevap versene oğlum! İnsan ya hoşlanır ya hoşlanmaz. Herkes anlıyor herkes! Birbirinize bakışlarınızdan bile belli niye uzatıyorsunuz?" Diye çıkışmıştı sonra. Bakışları gelmişti aklıma. Uzun kirpikleri, açık kahverengi gözleri vardı.

"Gökhan ne der bu söyledilerini duysa?" Diyerek kaçmıştım cevap vermekten.

"Ulan Gökhan bile farkında her şeyin! Adamın kardeşine aşık aşık bakıyorsun anlamaz mı sence?" Demişti. Gerçekten farkında mıydı Gökhan?

"Bilmiyorum Özgür, hep kardeşim gibiydi ya hani.."

"Artık değil demek ki. Bilmeyecek bir şey yok. Otur düşün Emir. Şu kafa karışıklığını gider bir an önce." Demişti. Oturmuştum, düşünüyordum ama gideremiyordum kafa karışıklığımı.

Ne zaman başladığını bile hatırlamıyordum bu hislerimin. Küçüklüğümüzden beri Gökçe'nin bana karşı bir ilgisi olmuştu, hep fark etmiştim ama umut vermek istememiştim. En yakın arkadaşımın kardeşiydi, birlikte büyümüştük. Kendi kardeşim olsa bu kadar severdim onu. Ama son zamanlarda bu saf sevgiye bir şeyler olmuştu.

Ona baktığımda artık bir şeyler dikkatimi çekmeye başlamıştı. Güzel gülüyordu bir kere, gözleri çok güzeldi. Güzel bir ses tonu vardı. Mimikleri hoşuma gidiyordu. Daha önce fark etmediğim bir sürü şey fark etmiştim onda. Sonra 'saçmalama ' demiştim kendi kendime. Gökçeydi sonuçta o, kız kardeşim diyordum bu yaşıma kadar. Bu düşünceler vicdanımı rahatsız etmeye başlayınca ondan uzaklaşmaya çalışmıştım.

Gökhan'la konuşmalarımızda sadece adı geçtiğinde bile dikkatim dağılıyor, ne konuştuğumuzu unutuyordum. Kendimi törpülemeye çalışıyordum ama engel olamıyordum.

Parka birileri girdiğinde kendime gelip onlara döndüm. Gelen Gökçe'ydi. Yanında da biri daha vardı. Gökhan değildi, mahalleden bildiğim Ege de değildi. Gökçe'nin başka samimi olduğu kim vardı ki? Kimdi bu çocuk?

Salıncakların önüne geldiklerinde birbirlerine yaklaşıp bir şeyler konuştular. Uzaktı, duyamıyordum. Çocuk Gökçe'yi sallamaya başlayınca yutkunup kaşlarımı çattım. Anlamsız bir gerginlik vardı üzerimde, liseli ergenler gibi hissediyordum kendimi. Neydi bu şimdi?

Derin bir nefes alıp çardaktan kalktım. Onlara bakmadan hızlı hızlı çıktım parktan. Apartmanın önüne geldiğimde cebimden arabanın anahtarını çıkartıp arabaya bindim. Başımı arkaya yaslayarak gözlerimi kapattım.

Nereye kadar devam edecekti bu? Ne hissettiğimi anlıyordum artık, sadece kabul edemiyordum. Nasıl olurdu ki? Gökhan ne derdi? Gökçe nasıl tepki verirdi? Hala aşık mıydı bana? Aklımda bir sürü soru vardı ve kendi kendime bunların cevaplarını da veremiyordum. Telefonumu çıkarıp Özgür'ü aradım.

"Hayırdır?" Diyerek açtı telefonu.

"Düşündüm ben."

"Ee, giderdin mi kafa karışıklığını?"

"Ben aşığım Özgür." Dedim tek nefeste. Karşı tarafta bir bekleme olduğunda tuttuğum nefesi verdim. Kendime de yaptığım itiraf beni rahatlatmıştı.

"Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum ama. O da bana aşık mı hala? Gökhan nasıl tepki verecek?" Dedim sonra.

" Boşver şimdi Gökhan'ı. Biz Gökçe'ye odaklanalım. Gökçe hala aşık sana, Damla'da teyit ediyor bunu. Sevgilim diye söylemiyorum ama gözünden bir şey kaçmaz." Dedi Özgür neşeyle.

"Ben ne yapacağım?"

" Hislerinden eminsen uygun bir anda çıkacaksın söyleyeceksin." Dedi. Ben konuşmayınca devam etti.

"Nesin sen nesin?"dedi dalga geçer gibi. Telefonu yüzüne kapatıp sırıtarak arkama yaslandım "Aşığım." Diye mırıldandım kendi kendime.

Kısa bir bölüm oldu farkındayım ama tadı damağımızda kalsın biraz. Açıklayıcı bir bölümdü, bir şeyler netleşti her iki taraf için de. Nasıldı sizce?

Emir'den yazmam nasıl olmuş?

Sık sık bölüm beklemenizi anlıyorum ama yoğun bir tempom var lütfen anlayışlı olun. Elimden gelenin en iyisini yapacağım ve kısa da olsa bölüm atmaya çalışacağım sürekli.

Okuyan herkese teşekkür ederim, iyiki varsınız<3