yes to heaven, nicolo zaniolo.

026

Bir sonraki bölümün final olması sebebiyle son kez güzel yorumlarınızı görmek isterim <3

we'll be alright

‧₊˚✧ ₊˚੭｡.*✩彡‧₊˚✧

"Kendini suçlaman için aslında elinde mantıklı sebeplerin olmadığının farkında mısın?"

Karşımdaki psikoloğun sorusuna cevap vermeden omuz silktim. Benim nedenlerime karşı sunduğu argümanlar canımı sıkıyordu ve bir daha onunla konuşmak için buraya döneceğimi sanmıyordum.

"Beni anlamıyorsun. Benim sebeplerimi çürütmen beni iyileştirmiyor."

"Bak Lina'cım, eğer birbirimizi anlamaya çalışmazsak hiçbir şekilde bunu yürüemeyiz. Ben sana çıkış yolları sunuyorum ama bunları reddediyorsun."

"Ben daha fazla konuşmak istemiyorum. Her şey için teşekkürler."

Hiçbir şey söylemesini beklemeden odadan çıkıp koridora geldiğimde gözlerim Nicolo'yu aradı. Elindeki kahve bardağıyla oturuyordu. Yanına yaklaştığımda ayağa kalktı, "Kısa sürmedi mi?" diye sordu.

"Yeterince konuştum," diye cevap verdim kısaca.

Hastaneden hızlıca çıkıp kendimizi arabamıza attığımızda Nicolo arabayı çalıştırmadan önce biraz bekledi, "Bu konuda emin misin? Destek almak senin için iyi olabilir."

"Zamanla geçer," dedim en umursamaz ses tonumla. En azından Nicolo'nun beni umutsuz vaka olarak görmesini istemiyordum.

"Birkaç saate tesislere gideceğim. Seni babanlara mı bırakayım?"

Yavaşça başımı salladığımda Nicolo arabayı çalıştırmıştı. Yol boyunca pek konuşmadık. O nerede  laf açacağını ben ise ne cevap vereceğimi bilemiyordum. Sessizlik içinde yolumuz geçmişti.

Kısa sürede eve geldiğimizde Nicolo inmeden önce beni öpmüştü, "Stada geldiğinizde haber vermeyi unutma."

Ona "Tamam," diyerek cevap verdikten sonra arabadan inmiştim.

Eve girdiğimde ise annem ve babamı salonda bulamadığımdan yatak odalarına doğru yürüdüm. İçeriden seslerini duyunca aralık olan kapıdan başımı uzatmıştım.

"En azından Galatasaray'lı broşumu takayım."

"Fatih forma giymen ya da broş takmana gerek yok. Senin zaten Galatasaraylı olduklarını biliyorlar."

Babam son maça, derbiye ve aynı zamanda şampiyonluk kutlamalarına davetli olduğu için ne giyeceğine karar vermeye çalışıyordu. Büyük ihtimalle forma giymek istemiş olacaktı ki annem babama kızıyordu.

"Ne yapıyorsunuz?" diye seslendiğimde ikisi de bana bakmıştı.

"Babanın ne giyeceğine karar veriyorduk."