İlk Seans

62. Bölüm "akrabalar"

Bölüm şarkısı: bengü- korkma kalbim

***

"Çalış köle." Abim ayaklarını uzatmış Görkeme laf atmakla meşguldü. Görkem onu takmadan bana döndü. Acılı bir bakış attı.

"Baban neden büyün ev işlerini bana yaptırıyor? Bir az acıma yok mu bu adamda?" Konuşacak dermanı bile yoktu beyimin.

Abim Görkemin konuşmasını bitirmesini bekledikten sonra flash tv'yi aratmayacak bir oyunculukla eliyle ağzını kapattı. "Sen benim babama ne dedin?" Dedi ardından bana baktı.

"Babam sakın duymasın. Valla vermez seni." Dedi ve ardından oyunculukla yeteneklerini kullanarak dizini dövdü. "Gençlik nereye gitmiş böyle? Aman Allahım büyüklere hiç saygı kalmamış."

Şu an ağzına çakmak istesem de kendimi tuttum. Çünkü kendisi dağ ayısı olduğu için beni anında yere yatırabilirdi. Kendisinin böyle yetenekleri vardı.

"Sus artık abi. Demedi öyle bir şey." Kaşlarını çattı. "He ben yalan söylüyorum. Ben bunadım. O yüzden götümden uyduruyorum öyle mi?"

Görkem yerden kalktı. "Aynen öyle kardeşim. Ben hiçbir şey demedim." Dedi bana uyarak. Abim büyük bir şokla ağzını açtı.

"Sevgilim ben şimdi hiçbir iş yapmasam baban nereden anlayacak? Bugün geç gelecek demedin mi? Bence anlamaz." Başımı salladım ve abimi gösterdim.

"Abim yine ve yine işten kovulmuş. O yüzden maalesef anında seni babama yetiştirir. O yüzden sevgilim bu işleri yapmak zorundasın. Tabi beni istiyorsan." Dedim sonlara doğru cilveleşen sesimle.

Görkem güldü. "Öyle bir şey olmaması mümkün mü?" Abimin gözünden kaçmamıştı tabi bu durum. "Kovulmadım. Ben istifa ettim."

"Tabi ki." Dedim en Alaylı sesimle. "Hiçbir iş yeri senin gibi bir elemanı hal etmiyor." Dedim ardından.

Görkemin kafasının üzerinde bir ampul yandı. Sanırım ne yapacağını bulmuştu. "Mert" dedi heyecanlı bir sesle.

Abim baktı ama Görkem kadar heyecanlı gözükmüyordu. "Ben sana bizim şirkette bir iş ayarlayayım. Sen de bizi rahat bırak. Sana layık olmasa da güzel bir şirkettir yani."

Abimin gözler parladı. "Valla mı?" Görkem başını salladı. "Bana uyar." Dedi. "Ama sözünden dönmek yok." Diye de eklemeyi unutmadı.

"Sözümden dönmem. Ama sen de sözünden dönme." Abim hemen başını salladı ve salondan çıktı.

"Abin belasından da kurtulduğumuza göre tuvalete geçmek ister misiniz?" Güldüm. Diğerleri gezmeye gittikleri için evde bizden başka bir abim vardı.

Abimi de az önce yollamıştık evden zaten. O yüzden tuvalete geçmemize gerek yoktu. Gülümseyerek elinden tuttum.

Ardından onu odama doğru götürdüm. Kendisi bir kere bile odama gelmemişti. Ona odamı gezdirebilirdim.

Kapıyı kapattığımda o da anahtarla kapıyı kitledi. Ardından etrafa bakınmaya başladı. Odamın her köşesi kitaplıkla doluydu. Bir sürü kitabım vardı.

Oyuncaklarım vardı. Onları armaya hayatta kıyamazdım. Annem her seferinde atmamı isterdi. Çünkü kendisi bu oyuncaklar yüzünden evde yer olmadığını iddia ederdi.

Bu yüzden de babam peluş oyuncakları duvara yapıştırmıştı. Duvar full benim oyuncaklarımla kaplıydı.

Pembe yatak örtüme baktı. Ardından çalışma masama. Masamdaki kağıtlara takıldı gözleri. Ardından bana baktı. Yaklaştı. "Özledim seni." Dedi hoş bir ses tonuyla. Bu ses tonu çok hoşuma gidiyordu.