Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Bilgi zaten güçtür."
Avucumun içerisinde sıkıca tuttuğum kaleme tüm hissizliğim ve umursamazlığımla bakmaya devam ettiğimde sıkmaktan parmaklarımın üstleri bembeyaz olmuştu. Bir de içi tavana dönük tuttuğum, titreyen avucuma baktım ve dişlerimin arasından öfkeyle tıslayarak elimdeki kalemi yere fırlattım.
Yuvarlanarak kapının hemen önünde duran cisme en büyük düşmanımmış gibi bakıyordum. Ada gelmiyor olsaydı ben... Az önce... Tam olarak ne yapacaktım?
Alt dudağımı dişleyerek sertçe gözlerimi yumduğumda bin bir çeşit duygunun arasında gidip geliyordum. Kendime zarar vermenin düşüncesi bile beni utandırıyorken az önce... Ada gelmeseydi oluşturabileceğim felaketin hayali bile perişan olmama yetiyordu.
Kalemi elime, avucumun hemen içine saplamak istemiştim. Belki de daha sonrasında parmaklarıma... Defalarca kez saplamayı düşünmüştüm.
Düşünmek ve istemek.
İki kavramı ayırdığımda zihnim bulandı ve aynı şey olmadıklarını fark ettim.
Peki ya ben düşünmüş müydüm? Yoksa istemiş miydim?
Kafamı hızla onaylamaz anlamda sallayarak ışığımı kapatıp sırt üzeri yattığımda karanlık tavanımı izliyordum. Buna bile karar veremeyecek kadar karışmış mıydım? Evet. Ne hislerimi ne de kendimi tam anlamıyla anlayamıyordum. Ama neden?
Bana ne olmuştu?
Bana tam olarak ne olmuştu?
***
Ertesi hafta olduğunda annemin fizik tedavisi iyiye gittiği için sağlığı çok şükür ki neredeyse geri gelmişti. En azından artık geceleri o can alıcı acılarla uyanmıyordu ve hareket edebiliyor, iş yapabiliyordu.
Bir aydır omuzlarıma ekstra bastırılan yükler az da olsa annemin yardım etmesiyle beraber hafiflediğinde kendini bırakma sırasının yavaşça bana geldiğini hissediyordum.
Herkes güvende ve iyiyse biraz da ben kendimi bırakabilir miydim?
Hiçbir şey düşünmeden, öylece odama kapanım izole olabilir miydim? Lütfen... Buna gerçekten de çok ihtiyacım vardı.
Akşam yemeği için annemin komşusu davet etmişti ve oraya gideceklerdi. Evdeyken bana zararları olmadığını bilsem de boşalan enerjiyi seviyordum. Tamamıyla yalnız kalma düşüncesi bile gözlerimi parlatmıştı.
