Barangay Series #3 : Calius Dashkov

Kabanata 40

Tulala at hindi alam kung saan magsisimula. Tinitigan ko ang pagkain na inihahanda ko para kay Amanda.

She doesn't say much, really. She's frigid and, as far as I can tell, has been unaware of recent events. She lacks knowledge. What's going through her head right now? The plans she has within make me nervous.

"You sure you can prepare food for your daughter?"

Nilingon ko si Nadine. Lumunok ako at tila napabalik sa reyalidad. I nodded.

"I know you can't. Stop lying." Tinuon niya ang pansin sa kaniyang baril na nililinis. "Ako na lang ang maghahanda. Magpahinga ka na at mukhang malalim ang iniisip mo."

Nagmamatigas akong umiling.

"I will prepare her f-food," pinadaan ko ang aking daliri sa buhok. "I want to make her dinner tonight because I haven't been able to do it in a few days and I've missed it."

Problem-sighing was done by Nadine. Binasa ko ang ibabang labi ko at nilingon siya. Napailing-iling siya.

I made my daughter's meal. I prepare her meat, apples, and a glass of hot milk. Pinilit kong maglagay ng ngiti sa labi ko nang buksan ko ang pintuan ni Amanda ngunit agad iyong napawi nang makitang tulog na siya sa kama at balot na balot ng kumot.

Inilapag ko ang pagkain sa lamesita niya at agad siyang nilapitan.

I stared at her angelic but fierced face. Hinaplos ko ang kaniyang pisngi at itinabi ang buhok na nasa mukha na niya.

My eyes were filled with tears. I can't stop myself from crying. Nakadagdag pa nang makita kong wala siyang pagitaas na damit. Hanggang ngayon, ayaw niya pa rin magdamit.

"I love you," nanginginig at humihikhi kong bulong. "Please fight for us, anak. Tatatagan ko pa, makita lang na lumalaban ka pa."

Because I did not take on your responsibilities for no reason. My life is no longer about me, but for you. Kung susuko ka man, naiintindihan ko. Pero hindi ibig sabihin noon, binitawan na kita.

"Please don't leave me.." Hinalikan ko ang kamay niya.

Lumunok ako at tiningnan ang kamay niya. Hinaplos ko iyon at hindi na napigilang iimik ang nais sabihin…

"Carmela, pagbigyan mo na si Kuya.." Nabasag ang boses ko. "Huwag mo na bawiin si Amanda sa akin. Huwag ninyo na ako iwan… u-ulit."

Even though I knew what the silence inside the room meant following my please, I didn't stop begging for more.

"Please let her live normal.." Hinalik-halikan ko ang kamay ni Amanda. "Please, Carmela… Please."

Nagmulat ang mga mata ni Amanda. Antok at tila kaiiyak lamang. Nang makita niya akong lumuluha ay natigilan siya. I snatched her from her bed and embraced her tightly.

She seems still shock but I hugged her so tight.

"Papa.." Bulong niya sa pagod at namamaos niyang boses.

Sinubsob ko ang aking mukha sa kaniyang balikat.

"Please don't leave me." I cried.

Natahimik siya bago umimik matapos ang ilang segundo.

"I'm sorry, Papa." Aniya nang humiwalay ako sa yakap.

I gave her a bitter grin and looked at her. She wasn't crying, but I could tell she was in pain on the inside.