ချစ်မိသွားချိန်၌

အပိုင်း - ၈။

ကျောင်းကတက်တာ နှစ်ဝက်ဖြစ်နေပြီ။ အကြင်နာက ထိုအတိုင်း အမှတ်တွေ တိုးတက်မလာ။ အမှတ်ထွက်တိုင်း အကြင်နာ အိမ်နှင့်ပင် ရန်ဖြစ်ရပါသေးသည်။
တီချယ်ကလဲ သူဒီလောက်သင်ပေးတာကို သေချာမဖြေလာခဲ့လို့ ဆို၍ စိတ်ဆိုးနေသည်။

တီချယ်ဝါနှင့် အခြေနေဟာလဲ အရင်တိုင်း။ အကြင်နာ့ဘက်ကသာ ထိုလိုမျိုးစိတ်ရှိနေတာ။ တစ်ခါတစ်ခါ အရမ်းမနေနိုင်၍ ခံစားချက်များ ပေါ်လွင်သွားသည့် နေ့တွေ ရှိခဲ့ပြန်သည်။ တီတီယမင်းတောင် မေးယူရတဲ့ထိ။ တီချယ်ဝါဟာလဲ တစ်ခါတစ်လေ ရိပ်မိလောက်မှာပါ။ သူလဲပဲ ခေတ်ရှေးပြေးတာကို ဒါတွေနားလည်လောက်သော်ငြားလည်းတီချယ်ကမသိချင်ယောင်ဆောင်သည်။

"မေမေ! အကြင်နာ့စာအုပ်တွေကော။ ဟမ်...မေမေ မေးနေတယ်လေ!"

အကြင်နာ တစ်ခဏအပြင်ထွက်မိတာနှင့် ပြန်လာတော့ တွေ့လိုက်ရသည်မှာ အကြင်နာ့စာအုပ်စင်ပေါ်၌ အကြင်နာ့ ဝတ္ထုစာအုပ်များမရှိတော့။ အကြင်နာ အတော် ဒေါသထွက်ကာ အောက်သို့ဆင်း၍ မေမေ့ကိုမေးရသည်။

"နင်ငါ့ကိုလာမအော်နဲ့အကြင်နာ။ ငါစာအုပ်တွေအကုန်လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီ။"

လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီ ဆိုသည့်မေမေစကားသံဟာ ရင်ကိုမီးစဖြင့် ထိုးလိုက်သလို။ အနဲဆုံးတော့ သိမ်းထားတာပဲဖြစ်ဖြစ် လုပ်သင့်တယ်လေ။ လွှင့်ပစ်လိုက်တာဆိုတော့ အကြင်နာ့မှာ ဝမ်းနည်းမှုတွေရော ဒေါသတွေရော လှိုက်လှိုက်တက်လာကာ မေမေ့နှင့် ရန်ဖြစ်ပြီး အိမ်မှ ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။

အချိန်အားဖြင့်ည၈နာရီခွဲ။ လမ်း၌ စောသေးသည်ဆိုပေမယ့် လူတစ်ဦးမျှမရှိ။ အကြင်နာ ထွက်လာထွက်လာတာ ဘာသွားရမှန်းမသိ။ နောက်ဆုံး ဦးတည်ရာရှာမရ၍ အကြင်နာရဲ့ နေရောင်ခြည်လေးတီချယ်ဝါ ရှိရာသို့ ထွက်ရှိခဲ့တော့သည်။

***
၈နာရီလဲခွဲ ဘုရားရှိခိုးပြီး၍ ဝါအောက်ထပ်ကမီးတွေပိတ်၍ အပေါ်ထပ်သို့တက်လာခဲ့သည်။ မိုးကလဲ ရုတ်တရက်ဖွဲဖွဲလေးတွေ ကျလာတာမို့ ပြတင်းပေါက်နားသွား၍ တခါးပိတ်ဖို့ပြင်သည်။

"အမလေး...ဗုဒ္ဓေါ"

ပြတင်းပေါက်နားရောက် ခြံရှေ့၌ မတ်တပ်ရပ်နေသော လူအရိပ်အားတွေ့ရသည်။ တစ်အောင့်လှန့်သွားကာ သေချာကြည့်တော့မှ ဟိုကလေးမအကြင်နာ။