Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Liya Kaplan)
Zordu, hayatta kalmak, hayallerinin peşinde koşmak çok zordu. Ama ben başarmıştım. Yani son olaydan önce öyle düşünüyordum. Aslında hala başardığımı düşünsemde bazen içimde ki yorgunluk hissine kapılıp hiçbir şeyi düzeltmek istemeyeceğim diye korkuyorum.
Eğer pes edersem ne olurdu ki? Hayat bana bir kez daha mı vururdu.?
"Evimden şimdi defolup gidiyorsun!" Korel'in Gür sesiyle yüzümü buruşturdum. Ne kadar erkeksi bir sese sahipti.!
"Abi sakin ol biraz." Bu arada Efe gerçekten çok iyi birine benziyordu. Nasıl görememiştim ki kişiliğini? Bu adamın kirli işlerini geçtim kirli düşüncesi bile olamaz yani. Pofuduk bir kalbi olduğuna eminim.
"Gitmiyorum git ve polis çağır bakalım."
"Aptal mısın sen!? Sence ben basit bir olayla uğraşır mıyım? Soyadımla bile on dakikada hallederim." Bak bu konuda haklı olabilirdi ama bu düşüncemi onun bilmesine gerek yoktu.
Bu arada ben evden bir sinirle çıkmış olduğum için üstümde yarım atlet ve tayt vardı. Saçlarım ise dünden kalma olduğu için dalgalıydı. Makyajsız ve ev halimle öylece düşmanımın evindeydim.
Telefonumu elime aldım ve açtım. Açılmasını beklediğim telefonum birkaç dakikamı almıştı.
Açılır açılmaz son aramalardan Yaman'ı aradım ve kulağıma tuttum.
İlk çalışta açıldı.
"Geliyorum Liya." "Kıyafete ihtiyacım var. Küçük bavuluma ihtiyacım olan her şeyi koy ve laptopumu da getir. Birde Pulsar RS 200 motosikletimi istiyorum. Deposunu fullemeyi unutma."
"Bu biraz fazla oldu sanki?" Gülümsedim.
"Cimrilik yapma.!" Cık cıklar gibi bir ses çıkardı Yaman. Gülümsedim. Bakın geliyor.
"Çok ayıp kızım! Ne zaman cimrilik yaptığımı gördün?" Der demez ben kahkahayı bastım. Demiştim geliyor diye. Nasıl da tanıyorum. Bu arada Korel ve Efe bana hayretle bakıyorlardı. Eee sonuçta etekleri tutşan köşeye sıkışmış olmamı bekliyor olmalıydılar ama maalesef ben öyle biri değildim.
"Neyse neyse bir an önce gelmeye bak olur mu?" Yaman ile vedalaşıp telefonu tekrardan kapattım. Sinyalden bulurlar falan vallahi müebbet yerdim. Hemde suçsuz yere! Eğer içeri girersem suçsuzluğumu kanıtlayamazdım.
Uzun süre nefret dolu bakışlarına dik dik bakarak karşılık verdim. Daha sonra sabır dileyerek yukarıya çıktı. Efe ise telefonuyla uğraşıyordu. Kendi halindeydi zaten. Yani tanıdım tanıyalı hiç kötü bir yanını görmemiştim. Vicdan etmeye başlamıştım. Masum olduğunu düşündüğüm bir insanın hayatını karartıyordum az kalsın. Ama benim suçum değildi ki... Ben sadece kukla gibiydim.! Ve bu durum gerçekten canımı sıkıyordu!!
