Unicode
ဖိုးဖိုးအခန်းကပြန်ထွက်လာတော့ အချိန်ကိုက်ဆိုသလို ခက်နွေဆီကဖုန်းဝင်လာသည်မို့ ချိန်းထားတဲ့ကော်ဖီဆိုင်ကိုသာတန်းသွားဖို့ပြင်လိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သက်မျိုးထင် ရောက်ရှိလာပြီး ဒရိုက်ဘာနေရာမှာ ဝင်ထိုင်နေသည်။ ပထမတော့ကြောင်သွားပေမယ့် ဒီလုပ်ရပ်ဟာ သူ့သိက္ခာတွေကို တဖြည်းဖြည်းဝါးမြိုသွားလေပြီ။
“မင်းဒါဘာလုပ်တာလဲ!”
“တောင်းပန်ပါတယ်မမလေး ဒါဥက္ကဌကြီးအမိန့်ပါ”
“ဆင်း! ခုကားပေါ်ကဆင်း! ဆင်းလို့ငါပြောနေတယ်!”
“အဲ့ဒါဘာဖြစ်နေတာလဲ ”
အနောက်ဘက်ဆီကထွက်ပေါ်လာတဲ့ အသံနှင့်အတူ တုတ်ကောက်သံပါကြားရသည်နှင့် ကားပေါ်ကသက်မျိုးထင်လည်းအသင့်အနေအထားဖြစ်သွားသည်။
“ဒါဘာလုပ်တာလဲ ဖိုးဖိုး! ကိုယ်လူနော် လူလို့! သေရမယ့်ရက်ကိုထိုင်စောင့်နေရတဲ့လူလို့! ဘာလို့လဲ! ကိုယ့်ကျမှပျော်ရဖို့တောင်သေမလိုခက်ခဲနေရတာလဲ! ကိုယ်နေချင်တာဒီလိုမဟုတ်ဘူး! ထပ်ပြောရရင် သေခါနီးလူတစ်ယောက်အတွက်နောက်ဆုံးဆန္ဒတွေကိုတော့ဖြည့်ဆည်းပေးသင့်တယ်”
ဖိုးဖိုးကဆွံ့အနေသလိုပဲ။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ငိုမိနေခဲ့လားမရေရာတော့။ သက်မျိုးထင်လက်ထဲကကားသော့ကိုဆွဲယူလိုက်ရင်း အမြန်ကားပေါ်တက်လိုက်မိသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဒီအိမ်ကြီးကို ကျောဘက်ဆီမှာထားခဲ့လိုက်တော့သည်။ ဘယ်အနှောက်အယှက်မှပါမလာခဲ့သောပထမဆုံးအကြိမ် သူလွတ်လွတ်လပ်လက်အပြင်ထွက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကားမောင်းသူနေရာမှာသူထိုင်နေခဲ့ရင်တောင် ဘေးနားမှာအမြဲလူတစ်ယောက်ပါတတ်သည့်အချိန်တွေ၊ သူ့ကားအနောက်မှာအမြဲလိုက်ပါနေတတ်တဲ့ ဖိုးဖိုးနဲ့ မာမီ့ဘက်တော်သားတွေ။ ဒါတွေအားလုံးခုချိန်တွင်တော့ငြိမ်သက်စဲ။
ဆိတ်ငြိမ်နေတဲ့ ကော်ဖီဆိုင်လေးထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တော့ တံခါးဖွင့်ခြင်းနှင့်အတူကပ်ပါလာသော ဆည်းလည်းသံလွင်လွင်။ နှာခေါင်းထဲတိုးဝင်လာတဲ့ကော်ဖီနံ့ထုံထုံသင်းသင်းလေး။ နောက်ကြည့်လာသမျှစိတ်တွေကြည်ရှင်းသွားသလိုပင်။ တောင့်အကျဆုံးစားပွဲမှာမှထိုင်နေခဲ့တဲ့ငနွေ။ ထိုစားပွဲဆီတည့်တည့်လျှောက်သွားရင်း ငနွေ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
YOU ARE READING
မဆုံသောမျဉ်းပြိုင်
Fantasyတစ်ခါတစ်လေ ကံကြမ္မာက အလှည့်အပြောင်းထက်ကျီစားလွန်းတယ်။ ဒီအလှည့်အပြောင်းမှာ ငါတို့အားလုံးနစ်နာခဲ့ရတယ်။
