Sarı Kadınım

40

Hastaneden çıkmıştık.
Kimse gelmemişti.
1 ay geçmişti hiç gelmemişti.
Üstümdeki elbiseye baktım.

Çocuklarda hazırdı.
İremde geliyordu.
"Hadi"diye bağırıyorlardı çocuklar.
"Geldim annecim"dedim.

Kapıdan çıktım.
Mert ön kapının kulpunu tutmuştu.

Kapıyı açıp arabaya bindi.
Barkın arka koltuğa bindi.

Direk arabayı mekana sürdüm.
Yemek yemeye gidiyorduk.
Mekana geldiğimizde arabadan indim.
Çocuklarıda indirdim.
İkiside elimi tutmuştu

İçeri girdik.
"Hoş geldiniz duygu hanım"dedi girişteki adam.
Gülümsedim sadece.
"Buyrun"dedi önden yürüdü yolu gösteriyordu.

Masaya geldiğimizde irem bizi gördü.
Sandalyeye oturduk.

Siparişleri verdik.

Kafamı çevirdiğimde onu gördüm.

Bizim masamıza bakıyordu.

Yutkundum kalbim çok hızlı atmaya başlamıştı.

Yutkundum.

Gözlerim doldu göz göze geldik.

Gözleri gel diye bağırıyordu.

Kendimi sıkıyordum.

Bana o kadar şey yaşattı onu hala seviyor olamam değil mi.

Olabilirim.

Ayağa kalktı bize doğru yürüdü.

Tam önümde durdu.

"Konuşalım mı biraz" dedi.

"Konuşamazsınız" dedi irem direk.

"Sana sormadım" dedi doğan.

Yutkundum.

Kafamı tamam anlamında salladım.

Ayağa kalktım restoranttan çıktık.

Arka tarafa doğru yürüdük ıssız bir yoldu.

"Gelmedin" dedim

"Gelmek istedim" dedi

"Ama yapamadım" dedi.

Yutkundum.

Önümde durdu.

Elimi tuttu.

"Şansımız bitti mi" dedi direk konuya girerek.

Ne diyebilirdim ki.

"Onca yaşanmışlıklar" dedim.

"Onca acılar"dedim.

"Sanmıyorum artık" dedim

"Affet demiyorum ama yanında olmama izin ver" dedi sesinde acı vardı.

Yutkundum.

"Sana sahip çıkmalıydım hatalıyım biliyorum" dedi

"ama sahip çıkmadın" dedim.

"Hamile halimle konaktan kovdun beni" dedim

"Yüzüme bakmadın. Beni görmemek için evine gelmiyordun" dedim

"Söyleseydin artık benden rahatsız olduğunu ben zaten giderdim ki" dedim

Küçük kız çocuğu gibiydim.

"Bunlara gerek yoktu ama" dedim.

Dudaklarım titriyordu.

"Ben çok değiştim doğan" dedim

"Yaşama sevincim yok artık ben hayatımı sana bağlamışım sen yokken kalbim atmıyordu benim" dedim.

"Seni düşünüyordum fotoğraflarına bakıyordum kalbim atmaya başlıyordu "dedim

"Keşke evlenmeseydik" dedim

"Böyle olmazdı şuan bu durumda değil de içeride çocuklarımız ile yemek yiyor olurduk" dedim

"Ama sen bu şansıda kaybettin" dedim

"Seni yine affederim ama gine aynı şeyler olucak biliyorum"

"olmuyacak söz veriyorum" dedi

Yutkundum.

"Sana inanmak istemiyorum" dedim dürüst davranarak.

"ben seni 6 senedir tanıyorum" dedim

"Sen beni altı senede o kadar çok yordun ki artık yaşamak istemiyorum ben çocuklarım için yaşıyorum" dedim

"26 yaşındayım sende 39" dedim.

"Sende çok yoruldun" dedim

"Bize zararı sen veriyorsun doğan" dedim

"Gel yeni sayfa açalım desen düşünmeden gelirim" dedim gözlerinin parladığına şahit oldum.

"Ama olmaz bunu çocuklarıma yapamam" dedim

"Biz gine kavga edicez çocuklarım yıpranıcak"dedim

"Ben kavganın gürültünün içinde büyüdüm sende öyle en iyi biz biliriz ne demek olduğunu" dedim

"Sen aileni silemezsin" dedim

"aileni bırakamazsın çünkü onların sana ihtiyaco var" dedim

"Anlasana kadın" dedi acı çeker gibi

"Benim de sana ihtiyacoım var onların bana benim sana" dedi

Kendine çekti sıkı sıkı sarıldı.

"Ben sen gittikten sonra öldüm öldüm" dedi

"Sen bize şans ver söz veriyorum herşeyi düzelticem çocuklarımıza çok iyi baba olucam" dedi

"Herşeyden uzak yaşıyacaz kimse ulaşamayacak bize" dedi

"Bak evet de yemin ederim düzelticem her şeyi söz veriyorum" dedi

""Affet nolur duygu affet" dedi

"Sensiz yaşayamıyorum görmüyor musun" dedi

"Ailem onlar umrumda değil benim tek ailem sizsiniz" dedi

"Sen ve çocuklarım dedi

""Duygu nolur affet benni" dedi

Ağlıyor muydu.

Kalbim acıyordu.

"Gül" dedim

"Umrumda değil ortada kalmasın diye evlenmek zorunda kaldım" dedi.

"Doğan bu son" dedim

"Son bu bir daha asla olmaz" dedim ağlayarak.

Bana baktı.ç

Yüzünde ki gülümseme ile.

Dudaklarıma yapıştı.

Özlem ile hasret ile öpüyordu.

Doğru mu yaptım yanlış mı yaptım bilmiyordum ama kalbimi dinlemiştim.

Onu affettim çünkü seviyorum çocuklarım babasız büyüsün istemiyorum.

Restoranta girdik.