sleep with me | chanmin ✓

2.1

Ay bölümü full bu şarkıyı dinleyerek yazdım, mükemmel uydu vibe'larına🤍

•••

Sert bir nefesi dışarı verdiğimde, nefesim buhar şeklinde dışarı çıktı. Hava o kadar soğuktu ki, bunun olması son derece normaldi. Soğuktan hafifçe titreyen ellerimi koyu mavi kot ceketimin  ceplerine sıkıştırdım.

Normalde havalar sıcaktı ama sabah erken saatlerde hiç de öyle olmuyordu, üstelik ben çabuk üşüyen bir insan olduğumdan ekstra üşüyordum. Mont giyerek çıkarsam da öğlen fazla sıcaklayacağımı bildiğimden giymiyordum. Hem bugün özellikle güzel giyinmeye çalışmıştım. Çok abartı bir şey yapmamıştım aslında ama özenmeye çalışmıştım.

Sabahın köründe kalkıp duş almış, saçlarıma hafifçe fön çekmiştim. Üzerime okula gideceğim için sade bir şeyler giymem gerekse de uyumlu olmalarına özen göstermiştim. Lacivert bir kot ceket ve yine aynı renk, bol bir kot pantolon ve içime de beyaz bir tişört giymiştim. Fazla düz olduğumu ve tişörtün yakasının fazla açık olduğunu düşünerek iki tane ince, gümüş kolye de takmıştım ama bunu yaparken fazlasıyla tereddüte düşmüştüm. Çıkartıp çıkartmamak konusunda arada kalsam da Chan'la konuştuğumuz saate azıcık kaldığını görünce onu bekletmekten korkmuş, koşa koşa aşağı inmiştim.

Çok heyecanlıydım. Sanki daracık yatakta onunla beraber uyumamışım, bu gece tekrar bana uyumaya gelmeyecekmiş gibi sırf arabasına bineceğim için çok heyecanlıydım.

Aslında durum arabasına binmek de değildi, beni okula bırakacak olmasıydı. Bu çok, çok
sevgiliymişiz gibi hissettiren bir durumdu. Üstelik daha önce kimsenin beni okula arabayla bıraktığını hatırlamıyordum. Okulum çok uzak olmasına rağmen annem ilkokuldan sonra beni hiç okula bırakmamıştı, babam çalışıyordu ve pek ilgili bir baba değildi. Abimse kendi okuluyla meşguldü, onu suçlamıyordum. Sadece annemin abim ortaokula gittiği hâlde beni değil onu bırakması, birazcık üzüyordu beni.

Eğer abim yerinde Chan olsaydı, küçücük yaşına rağmen beni bırakmadan kendi okuluna gitmeyeceğine emindim. Kendisi bile okula bırakılacak yaşta olmasına rağmen kesinlikle benimle ilgilenirdi, bunu biliyordum.

Onun tarafından sevilmeyi çok merak ediyordum, bunun olmasının imkansız olduğunu bilsem de. Felix'e ne kadar kızsa da iki yıl boyunca ondan ilişkisini saklamasını bile bir günde affetmişti, ben sırf bir sınavdan düşük aldım diye bir hafta affedilmediğimi biliyordum. Kardeşini üzmeye kıyamıyordu, sevdiklerinin ağlamasına dayanamıyordu. Her gecem sevdiklerinden biri olmayı dileyerek geçiyordu, Chan benim hayatımda gördüğüm en özel insandı. İyisiyle kötüsüyle, her şeyiyle o kadar güzel biriydi ki ben ona layık olmadığımı bilsem bile onu istiyordum.

Titremesi geçmiş olan ellerimi iç çekerek cebimden çıkarttım. Onun hakkında düşünmek bana çok buruk hissettiriyordu, bu yüzden daha fazla düşünmemeye çalıştım ve kaçıncı olduğunu hatırlamadığım bir şekilde tekrar telefonumun ön kamerasından tişörtün yakasını yokladım, biraz açıktı gerçekten. Üstelik kolyeleri üzerini kapatsın diye takmama rağmen aksine oraya dikkati çekiyorlardı. Derin bir nefes alırken dayanamayarak apartmana doğru adımladım. Chan'ın soluk ten rengimi bu kadar net bir şekilde görmesini istemiyordum.

İki adım atmıştım ki duyduğum araba sesiyle adımlarım havada asılı kaldı, omzumun üzerinden arkayı kontrol etsem de çoktan onun geldiğini anlamıştım. Arabasının sesini bile tanıyordum.

Görmemle kesinleşen şey, Chan'ın geldiğiydi. Siyah film kaplı son model araba sokaktaki tüm arabalardan ayrılıyordu zaten. Camları film kaplı olan arabaya doğru ilerlemeye başladım kendinden çok emin olmayan adımlarımla, Felix'e ne diyeceğimle alakalı içim içimi yiyordu. Fazlasıyla utanıyordum da üstelik, bir anda abisinin okula giderken beni de bırakacağını söylemesi fazla garip olacaktı.