"ထစမ္း ထစမ္း"
"ခဏေလးအိပ္ပါရေစဦးအေမရယ္ စာေမးပြဲၿပီးခါစကို"
ေကာင္ေလးကအိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ျပန္ေျပာၿပီးမွပုံမွန္မဟုတ္တာတစ္ခုသတိထားမိတယ္။
"ေနပါဦးအေမ့အသံမွမဟုတ္တာေယာက်္ားသံႀကီး။မဟုတ္မွလြဲေရာအေမစပရိုက္စ္ဆိုၿပီးေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တာမ်ားလား"
အေတြးမ်ားေနတုန္းမွာပဲ ေရခဲေရေတြနဲ႕ဗြမ္းခနဲအပက္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္လန့္ျဖန့္သြားရရွာတယ္။
အလန့္မေျပေသးခင္မွာပဲအားႀကီးနဲ႕ရင္ဘတ္ကိုေဆာင့္ကန္ခံလိုက္ရတာကလီစာေတြေျပာင္းျပန္လွန္သြားသလိုေတာင္နာက်င္ေစတယ္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ကဘယ္သူေတြလည္းကြၽန္ေတာ့္အေမေရာ!သူ႕ကိုဘာလုပ္လိုက္ၾကၿပီလဲ?ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဟြတ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာဘာကိစၥမွမရွိဘူးထင္တယ္။ဘာလို႔ခုလိုေတြလုပ္ေနရတာလဲ!!!"နာက်င္ေနတဲ့ၾကားက႐ုတ္တရက္ျဖစ္သြားတဲ့အေျခအေနေတြကိုသိဖို႔ႀကိဳးစားေနရတယ္။
"ဒီေကာင္ေခါင္းရိုက္ခံရတာမ်ားလို႔အတိတ္ေမ့သြားၿပီထင္တယ္ေဟ်ာင့္ေတြ ဟားဟားဟား။မင္းအေမနဲ႕အေဖကမင္းကိုပစ္ထားသြားတာၾကာလွေနၿပီ သူငယ္ျပန္ေနတာလား။"
Suit အနက္ဝတ္ထားတဲ့ထဲကေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ပုံရတဲ့ခပ္ထြားထြားတစ္ေယာက္ကရယ္ရင္းနဲ႕ေျပာေနတယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္အေမနဲ႕မေန႕ညကမွထမင္းအတူစားၿပီးအိပ္ရာဝင္တာ။ဘယ္လိုလုပ္ထားသြားတာျဖစ္နိုင္မွာလဲ။အေဖကလည္းဆုံးတာၾကာလွေနၿပီ။ခင္ဗ်ားတို႔လူမွားေနၿပီထင္တယ္"
"ေဟ်ာင့္ေတြဒီေကာင္တကယ္႐ူးေနၿပီထင္တယ္။ဒီမွာမင္းကိုငါတို႔ေခၚထားတာ ၂ပတ္ရွိၿပီေလ။႐ူးရင္လည္းထမင္းလြတ္ဟင္းလြတ္႐ူး။နာမည္ေရာမွတ္မိေသးလား ပတ္ဝန္ဘင္း"
ခုျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနေတြကိုသူတကယ္နားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး။နာမည္ကေတာ့တကယ္သူ႕နာမည္ပဲ။မေန႕ညကအိပ္ရာဝင္ၿပီးေနာက္ပိုင္းဘာေတြဆက္ျဖစ္သြားလဲသူမသိေတာ့ေပ။ေနရာကိုေသခ်ာေလ့လာၾကည့္လိုက္ေတာ့အလင္းေရာင္ေတာင္သိပ္မရတဲ့ေျမေအာက္ခန္းလိုေနရာပဲ။
"ခင္ဗ်ားတို႔ကလူဆိုးေတြလား"
ဝန္ဘင္းေမးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ျပန္ေျဖလာတဲ့ၾသရွရွအသံတစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရတယ္။
"အဲ့လိုႀကီးေျပာရေလာက္ေအာင္ဆိုးေနတာလားဒီေကာင္ေတြက"
"ဥကၠ႒ ႀကီးေရာက္လာပါၿပီလား"
ခုနကဟိတ္ဟန္အျပည့္နဲ႕လူေတြကခုက်ေတာ့ရိုရိုေသေသနဲ႕လမ္းဖယ္ေပးေနၾကတယ္။အဲ့ဒီလူကသူ႕နားကိုေရာက္ေတာ့ငုံ႕ၾကည့္ၿပီးေျပာလာတယ္။
"ကဲထေတာ့။ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲသိခ်င္ရင္ငါ့ေနာက္ကလိုက္ခဲ့"
.
.
.
.
.
ထိုသူ႕ေနာက္ကိုလိုက္ဖို႔ထရပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွပဲ သူအရိုက္ခံထားရတာမနည္းမွန္းသိလိုက္ရတယ္။ေျခေထာက္ေတြကေတာ္ေတာ္နဲ႕မလႈပ္နိုင္သလိုေခါင္းကလည္းတဆစ္ဆစ္နာက်င္လာတယ္။
"ၾကည့္ေကာင္းေနတာလား ထူေပးလိုက္ၾကေလ"
အဲ့အခါမွပဲ Suit အနက္နဲ႕လူႏွစ္ေယာက္ကေဘးတစ္ဖက္ဆီကေနဆြဲထူၿပီးေခၚသြားေပးၾကတယ္။
သူ႕ကိုေခၚသြားတာကအဲ့လူရဲ႕႐ုံးခန္းျဖစ္ပုံရတယ္။
"ထားခဲ့ေတာ့။မင္းတို႔သြားလို႔ရၿပီ"
အလင္းထဲေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ထိုသူမ်က္ႏွာကိုေသခ်ာျမင္လိုက္ရတဲ့အခါမွ သူနဲ႕႐ြယ္တူေလာက္ပဲရွိေသးတဲ့ခပ္ငယ္ငယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မွန္းသိလိုက္ရတယ္။
သူ႕႐ုပ္ရည္ေလးနဲ႕လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြကမလိုက္ဖက္လိုက္တာလို႔ေတာင္ ဝန္ဘင္းေတြးမိတယ္။
'ေဂ်ာင္ေဆာင္ခ်န္း ဒီနာမည္ကိုငါဘယ္မွာၾကားဖူးတာပါလိမ့္'
စားပြဲေပၚကနာမည္ကဒ္ျပားကိုတစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီးအဲ့ၾသသြားတယ္။
'ေနပါဦး။KT Entertainment ဥကၠ႒ဆိုေတာ့ ဒါငါမေန႕ညကမွ Coin ဝယ္ၿပီးဖတ္ဖို႔လုပ္ထားတဲ့ဝတၳဳထဲက Characterနဲ႕ခြၽတ္စြပ္ျဖစ္ေနတာပဲ။'
တစ္ေယာက္တည္းအေတြးကမၻာထဲေရာက္ေနတဲ့သူ႕ကိုပန္ကာေလကလႈပ္ႏွိုးလိုက္တယ္။
"ဖြင့္ဦးမယ္ေနာ္ အရမ္းပူလို႔"
ေဂ်ာင္ေဆာင္ခ်န္းကေျပာရင္းဆိုရင္းပန္ကာကိုနံပါတ္ဆုံးထိဖြင့္လိုက္တယ္။
ဒါသက္သက္အက်င့္ပုပ္တာမွန္းဝန္ဘင္းသိတယ္။အခန္းထဲမွာ Air con ဖြင့္ထားၿပီးသားမို႔အစတည္းကပူမေနပါဘူး။ေရခဲေရေတြနဲ႕အပက္ခံထားရတဲ့သူ႕ကိုပိုေအးေအာင္လုပ္တာ။
"ကဲ ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ။႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္ရပ္လိုက္ေတာ့။ဒီေန႕နဲ႕ဆိုမင္းငါ့ဆီေရာက္ေနတာ၂ပတ္ေျမာက္ပဲေနာ္။ဘယ္မွာလဲ ဂန္ဆိုအြန္း"
YOU ARE READING
My Only Sunshine
Fanfiction"ကိုယ့်ရဲ့ကမ္ဘာကြီးကမင်းတစ်ယောက်တည်းပေါ်မူတည်ပြီးလည်ပတ်နေတာ"
