"ႀကိဳက္တဲ့ခုံ ယူထိုင္ေလ မတ္တပ္ႀကီးမေညာင္းဘူးလား"
"ေအာ"
ႏႈတ္ကေျဖလိုက္ေပမယ့္စိတ္ထဲကေနေတာ့ႀကိတ္ေဝဖန္မိပါ၏။
'ႀကိဳက္တဲ့ခုံ ယူထိုင္ေလးဘာေလးနဲ႕ရွိတဲ့ခုံကျဖင့္ႏွစ္လုံးတည္းကို'
ဒီေန႕အလုပ္နားလို႔ထင္ပါရဲ႕ သူ႕ကိုထိုင္ခိုင္းၿပီးေဂ်ာင္ေဆာင္ခ်န္းကေတာ့ခုတင္ေပၚမွာမွီၿပီးဖုန္းသုံးလိုက္ စာအုပ္ဖတ္လိုက္နဲ႕ခဏၾကာေတာ့ညေနခင္းႀကီးကိုေစာင္ၿခဳံၿပီးအိပ္သြားျပန္တယ္။ဝန္ဘင္းကေတာ့ထိုင္ခုံေပၚမွာပဲအေတြးေပါင္းစုံေတြးၿပီးမလႈပ္မယွက္ထိုင္ေနမိတာအခ်ိန္ကိုေတာင္သတိမျပဳမိသည္အထိပင္။
ေဂ်ာင္ေဆာင္ခ်န္းနိုးလာတဲ့အခါအခ်ိန္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည၇နာရီေတာင္ထိုးေနၿပီျဖစ္တယ္။
"အၾကာႀကီးအိပ္မိသြားတာပဲ.... အမေလး ဘယ္သူႀကီးလဲ!!!ပတ္..ဝန္..ဘင္း လန့္လိုက္တာ။တစ္ခ်ိန္လုံးအဲ့လိုႀကီးထိုင္ေနတာလား"
"မသိရင္သရဲေတြ႕တဲ့အတိုင္းပဲ။ခင္ဗ်ားမအိပ္ခင္ကတည္းကဒီလိုပဲထိုင္ေနတာကိုအလန့္တၾကားနဲ႕"
"ငါလည္းတစ္ေယာက္တည္းေနေနက်ဆိဳေတာ့မင္းရွိမွန္း႐ုတ္တရက္ေမ့သြားတာ ေၾကာက္တာရယ္ေတာ့..မဟုတ္ပါဘူး။အခုညစာသြားစားၾကရေအာင္"
ညစာစားမယ္ေျပာမွသူထိုင္ေနတာအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားမွန္းသတိျပဳမိတယ္။
'ညေရာက္ရင္လည္းဒီလိုႀကီးပဲထိုင္ေနရမွာလားမသိဘူး ေညာင္းလိုက္တာခုေတာင္'
ဝန္ဘင္းေရာက္ကတည္းကမနက္စာ၊ေန႕လည္စာ၊ညစာ အခ်ိန္တိုင္းသူအခန္းထဲမွာပဲစားခဲ့ရတာျဖစ္တယ္။ေအာက္ဆင္းၿပီးထမင္းစားခန္းထဲမွာစားရမွာပထမဆုံးပဲ ေဂ်ာင္ေဆာင္ခ်န္းနဲ႕အတူေပါ့။
ထမင္းစားခန္းကနန္းေတာ္ႀကီးလိုခမ္းနားတဲ့အိမ္နဲ႕ဆန့္က်င္စြာတကယ္ကိုက်ဥ္းက်ဥ္းေလးျဖစ္တယ္။သူထင္ထားတာကဇာတ္လမ္းေတြထဲကလိုစားပြဲခုံအရွည္ႀကီးမွာဟိုဘက္ထိပ္ဒီဘက္ထိပ္ထမင္းစားရမယ္ထင္ေနတာ။ခုကေတာ့ထိုင္ခုံတစ္လုံးသာပါတဲ့စားပြဲဝိုင္းအရွည္ေလးပဲရွိတဲ့အခန္းက်ဥ္းေလးျဖစ္ေနတယ္။
YOU ARE READING
My Only Sunshine
Fanfiction"ကိုယ့်ရဲ့ကမ္ဘာကြီးကမင်းတစ်ယောက်တည်းပေါ်မူတည်ပြီးလည်ပတ်နေတာ"
