ရွည္လ်ားလွတဲ့ ညအခ်ိန္မွာတစ္စုံတစ္ေယာက္ကေတာ့မ်က္လုံးအစုံကိုပိတ္ၿပီးၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းမအိပ္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။ဒါနဲ႕ပဲ ဝန္ဘင္း ျဖတ္ထားတာ ၆ရက္ေလာက္ပဲရွိေသးတဲ့အိပ္ေဆးဘူးဆီလက္လွမ္းလိုက္တယ္။တစ္ညေနလုံးဘာမွစားမထားတာေၾကာင့္ ေဆးေသာက္လို႔မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီးေဆးဘူးကိုျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။
"ေသာက္ေရးမပါတာေတြကိုေခါင္းထဲကထုတ္လိုက္ေတာ့"
ႏႈတ္ခမ္းကခပ္တိုးတိုးေရ႐ြတ္ရင္း ဆံႏြယ္ရွည္ေတြကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ဆြဲစုတ္လိုက္တယ္။
"ဘာျဖစ္ျဖစ္ေလ ဒီကိစၥေတြေတြကငါနဲ႕ဘာမွမဆိုင္ေတာ့ဘူးပဲဟာ။ငါျပန္ေရာက္ေနၿပီပဲ ဟုတ္တယ္ ငါနဲ႕မဆိုင္ေတာ့ဘူး"
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ တကယ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အသတ္ခံရတဲ့သူအတြက္သူဘာမွခံစားရမွာမဟုတ္ဘူး။အလြန္ဆုံးေၾကာက္သြား႐ုံနဲ႕သနား႐ုံပဲ သူ႕အေဖအရင္းလည္းဟုတ္မေနတဲ့မေကာင္းတဲ့လူပဲေလ။ဒါေပမယ့္ ေဂ်ာင္ေဆာင္ခ်န္းကဒီကိစၥေတြအတြက္နဲ႕ သူ႕အေပၚတကယ္ႀကီးဟန္ေဆာင္ေနခဲ့ရင္ေရာဆိုတဲ့အေတြးႀကီးကသူ႕ကိုအရမ္းပူေလာင္ၿပီးဝမ္းနည္းေစတယ္။
"ငါကဘာမို႔လို႔လဲ ?တစ္ခ်ိန္လုံးကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အထင္ႀကီးေနခဲ့တာအ႐ူးလိုပဲ။အခ်ိန္ခဏေလးပဲေတြ႕ရေသးတဲ့လူတစ္ေယာက္အေပၚ သူ႕လိုလူကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုဘယ္သတ္မွတ္နိုင္ပါ့မလဲ။စေတြ႕တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ငါ့အေပၚဘယ္လိုလွည့္စားခဲ့တာလဲ ဆိုတာေတြကိုပါေမ့ေနခဲ့တာပဲ"
ဘာမွမဆိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အေတြးကိုေခါင္းထဲရိုက္သြင္းေနေပမယ့္လည္း သူ႕ဦးႏွောက္နဲ႕ႏွလုံးသားကသူ႕စကားကိုနားမေထာင္ဘူး။အိပ္မရပဲမေကာင္းတဲ့အေတြးေတြပိုလႊမ္းမိုးလာတဲ့အဆုံးမွာေတာ့ အိပ္ေဆးကူရေတာ့တယ္။အိပ္ေဆးေတြ ၅လုံးေလာက္ေသာက္ပစ္လိုက္မွပဲသူ႕ျမင္ကြင္းတစ္ခုလုံးကိုအေမွာင္ထုကဖုံးလႊမ္းသြားတာ့တယ္။
.
.
.
.
.
သူနိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာပတ္ဝန္းက်င္က ခါတိုင္းလိုတိတ္ဆိတ္မေနပဲအသံေတြဆူညံေနတယ္။ဘာသံေတြမွန္းေတာ့မသဲကြဲပဲ ဝူးဝူးဝါးဝါး အသံေတြေတြေရာ ေျခသံေတြေရာ စကားသံေတြေရာ အကုန္ေရာေထြးေနတယ္။သူ႕မ်က္လုံးေတြကိုလည္းေတာ္ေတာ္နဲ႕ဖြင့္မရပဲ အသက္ရႉရတာလည္းထူးဆန္းေနတယ္။
YOU ARE READING
My Only Sunshine
Fanfiction"ကိုယ့်ရဲ့ကမ္ဘာကြီးကမင်းတစ်ယောက်တည်းပေါ်မူတည်ပြီးလည်ပတ်နေတာ"
