သဘောကောင်းတဲ့လူက ဝန်ဘင်းကိုအနီးနားကတည်းခိုခန်းလေးတစ်ခုငှားပေးတယ်။အခန်းကလည်းခပ်ကျဉ်းကျဉ်းပါပဲ။ကိစ္စတော့မရှိပါဘူး မဟုတ်လည်းသူကအဝတ်တစ်ထည်ကိုယ်တစ်ခုနဲ့ပဲဆိုတော့ကျောတစ်ခင်းစာနေရာရရင်အဆင်ပြေပါပြီ။စိတ်နဲ့လူနဲ့ကပ်မနေတော့အခန်းကျဉ်းထဲမှာငုတ်တုတ်ကလေးပဲ ထိုင်နေမိတယ်။ခေါင်းတစ်ခုလုံးကလည်းဗလာဖြစ်နေပြီးတော့ ငိုနေဖို့တောင်အင်အားမရှိတော့သလိုပဲ။
"လူဆိုတာကိုယ်နေတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ကိုက်ညီအောင်ကြိုးစားပြီးနေထိုင်ရမယ်။ပတ်ဝန်းကျင်ကတော့ကိုယ့်အကြိုက်ကိုလိုက်ပြောင်းပေးနေမှာမဟုတ်ဘူး"ဆိုတဲ့စကားမျိုးကိုလည်းသူကြားဖူးတယ်။ဒါပေမယ့်သူကဘယ်ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ကိုက်ညီအောင်နေရမှာလဲ။ဖြစ်ချင်သလိုဖြစ်နေတဲ့လောကကြီးမှာဘယ်လိုကြိုးစားပြီးနေရမှာတဲ့လဲ။
.
.
.
ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်
"ကောင်လေး နိုးပြီလား?အော် လော့ချမထားဘူးပဲ။ဝင်ခဲ့ပြီနော်"
"ငါမင်းမနိုးသေးဘူးထင်နေတာ။ရော့ မနက်စာပေါင်မုန့်ယူလာတယ်။စားပြီးရင် မင်းအမေအမျိုးဆီသွားကြရအောင်"
ဝန်ဘင်း ဘာမှစားချင်စိတ်မရှိပေမယ့် ဝယ်ပေးတဲ့သူရဲ့စေတနာကိုစော်ကားရာမရောက်အောင်တော့လှမ်းယူလိုက်တယ်။
"ကျေးဇူးပါ ကျွန်တော်မျက်နှာသစ်ပြီးရင်စားလိုက်ပါ့မယ်"
"မျက်နှာမသစ်ရသေးဘူးလား?ငါကမင်းငုတ်တုတ်ထိုင်နေတော့ပြီးပြီထင်နေတာ။ဒါနဲ့မျက်နှာသစ်စရာရောရှိရဲ့လား"
"တစ်ခါသုံးပစ္စည်းလေးတွေတော့ ထားပေးထားမယ်ထင်တယ်၊ကျွန်တော်အဲ့ဒါပဲသုံးလိုက်မယ်"
မျက်နှာသစ် ဖို့ထလိုက်မှ သူ့ခါးတွေခြေထောက်တွေကနေ တဂျွတ်ဂျွတ်နဲ့အသံတွေတောင်မြည်လာတယ်။မနေ့ကရောက်ကတည်းကထိုင်နေမိတာ ေနာက်တစ်နေ့ကိုဘယ်လိုကူးသွားမှန်းတောင်မသိလိုက်ဘူး။
"အိုက်ဂူး လူငယ်လေးဖြစ်နေပြီးတော့ မကြံ့ခိုင်လိုက်တာ။ငါ မင်းအရွယ်တုန်းကဆို တောင်ဘက်ဝင်းနံရံနဲ့မြောက်ဘက်ဝင်းနံရံကိုခုန်ကူးရင်း ထမင်းစားလာတာ "
YOU ARE READING
My Only Sunshine
Fanfiction"ကိုယ့်ရဲ့ကမ္ဘာကြီးကမင်းတစ်ယောက်တည်းပေါ်မူတည်ပြီးလည်ပတ်နေတာ"
