Gönlüm Sana Yakın

YENİ BİR KOLYE

Eski zamandan devam aşkolar

İmkansız dedi gurur
Riskli dedi tecrübe
Manasız dedi mantık
Yine de denemeye değer dedi kalp

La Edri

1 SAAT SONRA

Artık ağlamaktan kuruyan gözlerimle hala ona bakıyordum.Doktorlar gerekni yapmış ve dinlenmesini söylemişti.Bir ruhtan farksız olduğumu biliyordum ama bu umrumda değildi.

Elini  halen tutuyordum.Gözlerim ağlamaktsn ne kadar şiştiyse artık görüş alanım bulanıklaşıyordu.Onun için elimden dua etmekten başka hiçbir şey olmaması beni mahvediyordu.Ellerimi kesmek istiyordum ama elini bırakmak istemiyordum.

Ben ağlamıyordum ağlayamıyordum ama kalbim halen sızlıyor, ağlıyordu.Bir an beynimin duygusuz olduğunu düşünmeye başlamıştım.Ayağıma bakıyordum.Halen onun bana verdiği botlar vardı.Sanırım bunları hiç çıkarmayacaktım.

Keşke zamanı geriye alma gücüm olsaydı.Kendimi suçluyordum ve hep suclayacaktım.Benim yüzümden ona birşey olursa yaşayamazdım.Ben çatışmayı unutup atlamasaydım o bu halde olmayacaktı.Burada yatmayacaktı.Ölümle burun buruna olmayacaktı.Kalbim sanki bir yapbozmuş da bir parçasını düşürmüşüm ve bir daha bulamayacakmışım gibi geliyordu.

Gözlerimi kapatıp başımı havaya kaldırmışken yanımda birini hissettim.Gözlerimi açıp kimin geldiğine bakmam için başımı yana çevirdiğimde Simay'ı gördüm.Ben burada beklediğim süre boyunca hep beni izlemişti.Hatta yanıma gelip teselli etmeye çalıştığında ise sadece yalnız kalmak istediğimi söylemiştim.

"Kendini harap ettin kızım nolur gel birşeyler ye"dediğinde bana acıyarak değilde anne şevkatiyle bakıyordu.

Ağzımı açıcak halim bile yoktu.Çiçek de beni hiç yalnız bırakmamıştı.Şuan yaralı bir hastayla ilgileniyordu fakat halen aklının bizde olduğunu biliyordum.Hep bizi izliyordu.

Ona sadece kafamı iki yana sallayarak cevabımı vermeye çalıştım.Anlamış olacak ki bana doğru yanaşıp kafamı omzuna koydu.Bu beni evimde gibi hissetiriyordumum.

Elini saçıma koyarak okşamaya başladı.Gözlerim kapandığında kendimi bir kez daha evimde hissettim.Baş hekim aniden Simay'ı çağırınca istemese de saçıma bir öpücük kondurup gitti.

Her taraf sessizdi.Yaralı askerlerin çoğu acil bir durumları olmadığı için taburcu edilmişlerdi.Acil durumları olanlar ise gözlem altında tutuluyordu.

Saat bilmem kaç olmuştu am anladığım kadarıyla gece yarısını çoktan geçmişti.Etraf zifiri karanlıktı.Baş hekim de dahil olmak üzere herkes uyumuştu.Simay ile Çiçek'in her ne kadar gönülleri el vermese de bir süre sonra yorgunluktan uyuyakalmışlardı.

Cırcır böceklerinin sesi tüm çadıra yayılırken benim uyumaya niyetim yoktu.Kalbim bile artık ağlamaktan yorulmuştu.Olayları tekrar hatırlamak bir anda hıçkırarak ağlamama sebep oldu.Kimse duymasın diye boşta olan elimle ağzımı kapattım.Bunu yaşayanlar çok iyi bilirdi.Gece vakti kimse duymasın diye ağız kapatarak ağlamayı.

Elimi yumruk yapıp ağzımı kapattığımda ağlamam daha da şiddetlenmişti.Sabahtan beridir ağzıma bir lokma almamıştım.Aç değildim,ona açtım.Onsuzluk beni bitiriyordu.Daha iki gün tanışmıştım ama sanki bu sürede kimsede hissetmediğim duyguları onda hissetmiştim.

Kalbim sanki ilk onu gördüğünde çarpmıştı.21 yıllık hayatım boyunca sanki kalbim ilk defa çarpmıştı.Bu çok garipti.Hiç böyle hissetmemiştim.Ne kadar acemi olsam da tıpta yeri olmadığını biliyordum.

Anlık bir hamleyle suratımı ona döndüm.İzledim,onu izledim.Yeni tıraş olmuş olacak ki buram buram tıraş losyonu kokuyordu.Ona bakmak kalbimin canlanmasına ve ağzımda atmasına sebep oluyordu.