"Gem...Gem"
မှောင်မဲနေသည့်တောအုပ်အလယ်တွင်တစ်ယောက်တည်းရပ်ရင်း Gem ကိုသာအော်ခေါ်နေမိသည်...
ရုတ်တရက်...ကြောက်လန့်စရာစူးစူးဝါးဝါးအော်ငိုသံကြီးဟာနားထဲသို့ဝင်ရောက်လာ၏..
"Arr!!!"
နားနှစ်ဖက်ကိုပိတ်ပစ်လိုက်ရင်းသူပါအလိုလိုငိုမိသည်..
မျက်စိရှေ့သို့ကျောပြင်ကျယ်တစ်ခုဟာပေါ်လာသည်..အားယူထရင်းပြေးကာဖက်လိုက်တော့...ထိုလူဟာသူ့ဘက်သို့လှည့်လာရင်း..
"ကိုယ့်ကိုယ်ကိုဂရုစိုက်ပါ Fourth"
စကားတစ်ခွန်းပြောလျက် ထိုလူဟာမြူထုထဲ၌ပျောက်ကွယ်ကာသွားခဲ့သည်။
"Gem..Gemmm!!!!!"
"Fourth ဘာဖြစ်တာလဲ ထအုန်း Fourth!!"
ခန္ဓာကိုယ်ကိုလှုပ်နှိုးမှုကြောင့်အိမ်မက်မှလန့်နိုးလာခဲ့သည်။
ဘေးနားကနာရီကိုလှမ်းကြည့်မိတော့ ည၁၂:၀၀တောင်ရောက်လို့နေချေပြီ...
"ဘာဖြစ်တာလဲ အိမ်မက်ဆိုးမက်လို့လား Fourth"
တစ်ဖက်မှာရှိနေတဲ့ Gemဟာသူ့ပုခုံးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း ထွက်နေသောချွေးတွေကိုသုတ်ပေးလျက် မေးလာ၏..
Gemမျက်နှာကိုမြင်လိုက်ရတဲ့အခါသူ့မျက်လုံးထဲမှာ Gemကလွဲရင်ကျန်တာကိုမမြင်တော့...
"Gem!"
မျက်ရည်စများဖြင့်သူ့အားဖက်တွယ်လာသည့်ကလေးငယ်ဟာအိမ်မက်ဆိုးတွေမက်ခဲ့ပုံပင်...ကျောပြင်လေးအားခပ်ဖွဖွပုတ်ပေးရင်းသာချော့မြူလိုက်သည်..
"ဘာဖြစ်လို့တုန်း Fourth ရဲ့ အိမ်မက်ထဲငါဘာဖြစ်လို့လဲ"
ပုခုံးပေါ်မှီထားသည့်ကလေးငယ်အားခွာရင်းမျက်နှာလေးကိုလက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်ကာမေးတော့မျက်ရည်လေးများဖြင့်ခေါင်းသာတစ်သွင်သွင်ခါလျက်..
"ငါ..ငါမသိဘူးGem မင်းကငါ့အနားကနေရုတ်တရက်ကြီးပျောက်ကွယ်သွားတာ"
"ဟောဗျာ..ဟုတ်ပါပြီအခုငါကမင်းရှေ့မှာရှိနေတယ်လေနော် မငိုပါနဲ့ကွာ"
မျက်ရည်လေးစမ်း"စမ်း"ဖြင့်မဲ့နေရှာတဲ့ဒီကလေးဟာ အိမ်မက်ထဲမှာသူပျောက်သွားတာကိုတောင်အတော်လန့်သတဲ့..
