Ertesi sabah çadırın içindeki fazla sıcaklık ve sıkışıklık yüzünden uyandım. Gözlerimi açmadan yattığım yerde kıpırdandım ve arkamı döndüm. Ellerim sert zemin yerine sıcak ve yumuşak bir yere geldiğinde gözlerimi araladım.
"Uyandınız mı, hanımefendi?"
"Sen ne-"
Hızla ondan uzaklaştım ve elime geçen ilk şeyi, bir kitabı ona attım. Uyandığımda görmeyi en son planladığım şey, üstü çıplak bir erkekti.
"Kimsin sen?! Ve neden çadırımdasın!"
"H-Hanımefendi, sakin olun ben-"
Panikle ona bakarken elim atmak için bir şey arıyordu. Elime gelen yastığı düşünmeden ona attım
"İzin verirseniz durumu anlatacığım ama lütfen sakin olun"
~~~
Aradan on dakika geçmişti.
"Nasıl yani şimdi sen... Dün koluma yapışan yılan mısın"
Adının İtachi olduğunu öğrendiğim adam başını salladı.
"Ve ben dün fark etmeden seninle bir anlaşma yaptım"
"Evet, sen beni tuttun ve ben senin kanını içtim"
"Peki bu... Nasıl bir anlaşma olacak?"
İtachi nazikçe gülümsedi.
"Size hizmet edeceğim hanımefendi, ne olursa olsun, ne isterseniz isteyin... "
İtachi elimi tutup üzerine ufak bir öpücük bıraktığında şaşkınca ona baktım
"Ölene kadar sizinim hanımefendi"
"B-Ben anlıyorum... Peki bunun karşılığında sen ne alacaksın"
Bir an onun gözlerinde farklı bir amaç görsemde anında kayboldu.
"Kanınız, hanımefendi"
Korkarak ona baktım, gözlerim ağlamaya hazır şekilde dolmuştu.
"N-Ne?"
İtachi benim korkmamla paniklemişti, korkmamam için benden uzaklaştı
"Çok az! Yemin ederim çok az! Ve siz izin vermediğiniz sürece içmem, asla!"
Başımı salladım.
"İnanması çok mu güç?"
"Yani... Birazcık"
Dışarıdan gelen sesleri duyduğumda İtachiye döndüm.
"Kahvaltı için dışarı çıkmam gerek. Çadırımdan bir erkekle çıkmam pek iyi olmaz yeni rica etsem... Yine şu şeyi yapar mısın?"
"İstemeniz yeter, hanımefendi"
İtachi göz açıp kapatasıya kadar yılana dönüştüğünde önce koluma, sonra boynuma dolandı. Beni sıkmadığı için boynumda olması sorun değildi. Çadırımdan çıktığımda kahvaltı çoktan hazırdı.
"Sonunda uyandın."
"Özür dilerim... geç uyandım"
"Evet geç uyandın. Biz her şeyi hazırladık ve senim hazırla konmanı istemiyoruz"
"Evet, git ne halin varsa gör"
Onlara cevap dahi veremedim.
"Ve şu yılanıda götür şuradan, iğrenç!"
Konuşan kız bana yaklaşıp omzuma iteklemek için uzandığında boynumdaki yılan şiddetle tısladı. Tuhaf bir şekilde, ne dediğini anlamıştım.
"Uzak dur!"
Kız korkarak uzaklaştığında bağırdı.
"Ucube kızın ucube hayvanı. Defol burdan!"
Hiç bir şey demeden uzaklaştığımda ağlamamak için zor duruyordum. Eğer biraz şansım varsa ormanda meyve ağacı bulabilirdim. Kamp alanından biraz uzaklaştıktan sonra İtachi omzumdan indi ve tekrar insan haline döndü. Yüzünde üzgün bir ifade vardı.
"Dün de hiç bir şey yemediniz..."
"Sorun değil. Aç kalmak alışık olduğum bir şey."
"Neden?"
"Ah, belki başka zaman anlatırım."
Itachi bir süre düşündü ve ardından hevesle güldü.
"Siz çadırınıza dönün. Benim bir fikrim var."
Ben daha bir şey demeden itachi bir yöne doğru ilerlemeye başlamıstı bile. Arkasından hafifçe kıkırdadım ve kamp alanına döndüm.
