İtachi ile ormanda yere oturmuş kahvaltı ederken sordum.
"Neden o kadar sinirlendin? Yani...biraz fazla değil miydi?"
"Hm?"
İtachi ağzındaki lokmayı yuttuktan sonra bana döndü ve gülümsedi.
"Siz benim efendimsiniz. Benim görevim sizi korumak. Ne olursa olsun. İsterseniz bir zorbadan ya da bir katilden. Fark etmez. Siz bana iyi davransanızda kötü davransanızda bu benim görevim ve ölene kadar devam edeceğim."
"Bu... Senin için sorun değil mi?"
İtachi mahcup bir ifade ile gülümsedi.
"Aslında sizinle çok mutluyum. Uzun süredir yalnızım ve siz bana karşı çok naziksiniz. O yüzden hayır, sizinleyken çok mutluyum.
Gülümsedim.
" O zaman sevindim, senin zorla tutmak istemiyorum"
Yiyecekler bittiğinde söyledim.
"Sınıftakiler az sonra balık tutmaya gidecek. Ve doğal olarak bende. Sende gelecek misin?"
"Tabi ki sizinle geleceğim hanımefendi, sizden ayrılmayı düşünemiyorum bile"
Mutlulukla ayağa kalktım.
"O zaman gidelim!"
3. Kişinin ağzı
O önden yürürken Itachi arkadan onu izledi. Yüzünde memnun bir sırıtış varken heyecandan elleri titiriyordu. Mırıldandı.
"Ah~ o sonunda benimle. Bir yıl süren izlemenin ardından~"
İtachi yavaş yavaş Yukinin ardından yürürken vücudu heyecan ile doluydu.
"Senin hizmetçin olmak benim için bir ödül"
"İtachi? Bir şey mi dedin?"
Yuki İtachiye döndüğünde İtachi anında masum bir yüz ifadesine büründü.
"Özür dilerim hanımefendi ben... Sizin tatlı olduğunuzu söyledim"
Yukinin yanakları hızla kızarırken önüne döndü.
"... Teşekkürler"
İtachi arkadan yürürken sırttı.
"(Basit bir iltifatla bile kızarıyor, çok sevimli)"
Elini arkadan Yukiye uzattı. Onu sıkica tutmak, sarılmak ve bir daha asla bırakmamak istiyordu. İtachi bağımlıydı ve Yuki onun uyuşturucusu. Tam onun kolunu tutacakken irkilerek durdu.
"(Ona dokunursam...bana kızar mı?)"
Bu düşünce onu o kadar fazla gerdi ki aralarındaki yürüme mesafesini biraz daha açtı.
"İtachi? Hızlı mı yürüyorum?"
İtachi şaşkınca ona baktı.
"Hayır hanımefendi"
"O zaman?"
Yuki İtachiye yaklaştı ve elini tutup gülümsedi.
"Gidelim, İtachi!"
