"Belkide iyi bir fikir değildi..."
Eve gelip içmeye başladığımızda İtachiye rahatlaması ve sarhoş olması için baskı yapmıştım. Uzun bir süre içtikten sonra benim hafif çakır keyfi, o ise sağlam bir şekilde sarhoştu. Ben onun bacaklarının arasında otururken o bana arkamdan sıkıca sarılıyordu.
"Hanımefendi~~"
"Evet İtachi, buradayım"
İtachi başını omzuma dayadığında sarhoşluktan dolayı derin bir bir sesle konuştu.
"Siz benim ilk efendimsiniz..."
"Ne?"
Şaşkınca ona döndüm.
"İlk miyim"
İtachi başını salladı.
"Uzun süredir yaşıyorum ama türümün diğer üyelerine kıyasla asla bir efendi istemedim. Bir insanın emrinde olmak benim için aşağlayıcıydı. Kan ihtiyacımı ise hayvanlardan, nadiren ise insanlardan karşılıyordum..."
Ona doğru döndüm. Bacaklarımı onun beline sararken kollarım onun boynundaydı.
"Ama...sizin emrinize girmek istedim. Her şeyden çok istedim."
"Ama bana yanlışlıkla anlaşma yaptığımızı söylemiştin"
İtachi hafifçe kıkırdadı.
"Yanlışlıkla anlaşma bir aptallık. Yanlışlıkla sizin kanınızı içmedim. Sizi ilk görüşüm ormanda olmadı hanımefendi~"
Sonunda başını kaldırıp bana baktığında gülümsedi.
"Sizi ilk görüşüm bir yıl önce okulunuzun bitişindeydi. Kan ihtiyacımı karşılamak için yılan formunda şehre inmiştim. Ormana döneceğim sırada yağmur bastırdığı için sizin okulunuzun önünde ıslanmamak için durmuştum. Yağmurlu hava yılan derisi için zararlıydı ve ortam insana dönüşemeyecek kadar kalabalıktı. Ama siz beni gördüğünüzde alıp ormana götürdünüz. Tüm kolunuzu kaplayacak kadar büyük bir yılandım ama yağmurda kalmama göz yummadınız. Benden krokuyordunuz, biliyorum. Ama...bu benim çok hoşuma gitmişti. Daha sonra bazen insan formumla bazen yılan formumla sizi izlemeye geldim. Nasıl geçtiğini anlamadan bir yıl oldu ve ben kendimi sizinle anlaşma yaparken buldum..."
İtachi kendi yanağını elime sürttü.
"Beni kendinizden uzaklaştırmayın hanımefendi, lütfen. Siz olmadan yapmam. Lütfen. Bana acımanıza ihtiyacım var"
Kıp kırmızı bir yüzle onu izlerken bana sıkıca sarıldı.
"Sizi seviyorum hanımefendi. Siz bana karşılık vermesinizde olur. Yanınızda kalmama izin verin yeter"
İtachi sustuğunda aramızda uzun bir sessizlik oldu. İtachi bana bakmadan tedirgin bir sesle konuştu.
"Sizi...rahatsız mı ettim? Özür dilerim ben-"
"Başını kaldır"
İtachi başını kaldırıp bana baktığında ağlamaklı ifadesine baktım. Onu reddettiğimi mi düşünüyordu?
"Gözlerin dolmuş, İtachi"
Elimi onun yanağına koydum ve baş parmağımla gözyaşlarınını sildim.
"Özür dilerim"
Güldüm.
"Ne için özür diliyorsun?"
Umutsuzca omuz silkti.
"Bilmiyorum"
Sessizce kıkırdadım.
