Ben kamp alanında bir kütüğün üstünde oturuyordum. Diğer herkes başka bir tarafta oturup kahvaltı ediyor ve gülüyorlardı. Tam kalkıp çadırıma gidecekken biraz uzaktan bağırış sesi geldi.
"Hanımefendi!"
Ben dahil herkes o tarafa döndüğünde Itachi'yi gördüm. Direkt yanıma geldi. O neşe ile gülerken sordum.
"Evet? "
"Kahvaltı için size bir şey yaptım."
Bana elindeki sepeti verirken ne kadar aç olduğumu fark ettim. Ona nazikçe gülümsedim.
"Teşekkür ederim ama bunları nereden buldun?"
Sepetin içinde iki adet sandiviç, bir termosun içinde meyve suyu, ev yapımı kek ve meyve vardı.
"Sizin için yaptım hanımefendi"
İtachi yaptığından gururlu bir şekilde bana bakarken şaşkınca ona baktım
"Hepsini sen mi yaptın? Nerede?"
"Evim buraya yakın"
"Demek öyle, burada yaşamak güzel olmalı."
İtachi üzgünce baktı.
"Pek sayılmaz, buraya genelde kimse gelmiyor. O yüzden biraz yalnızım."
Bana baktı ve gülümsedi.
"Ama artık siz varsınız!"
Ona hafifçe güldüm.
"Yemek için teşekkürler."
Yiyecekleri sepetten çıkartırken İtachi sanki bir şey bekliyormuş gibi bana bakıyordu. Utanarak konuştum.
"B-Bir şey mi yapmam gerekiyor? Özür dilerim, anlamıyorum."
"Benim türüm için onaylanmak ve övülmek çok öenmlidir. Efendimizi memnun ettiğimizi bilmek zorundayız. Ve bunu onaylamanız için genelde... "
İtachi elimi tuttu ve kendi yanağına koydu.
"Bunun yapılması gerekir."
Sevecen bir gülümseme ile onun yanağını okşadım.
"İyi iş, İtachi"
İtachinin kısa bir süre kızardığını gördüğümde güldüm.
"Hadi, sende benimle ye, uzun bir gün olacak"
