Jij Hoort Bij Mij

H1: Geen keuze

a/n:

Omdat ik zoveel zin heb om met dit verhaal te beginnen, upload ik nu alvast! Dan kan je zelf ook kiezen wanneer je het vandaag gaat lezen of misschien zelfs morgen. Neem je tijd! Ik ben benieuwd wat jullie ervan gaan vinden. En nog een geluk: nu komt zondag het tweede hoofdstuk al!

Liefs, Appiex020.

xxxxxxxxxxxx

"Nee, dat deed je niet." Zegt Rowan, mijn enige beste vriendin. "Ja, echt." zeg ik en ze grijnst. "Zo ken ik je weer." We zijn al een poosje aan het videobellen. "Je bent niet gesnapt door de politie?" Vraagt ze vervolgens.

"Jawel, maar hij bemoeide zich met mijn zaken." antwoord ik en grinnik. Vanmiddag was ik in het park om mijn boosheid te uiten. Ik heb namelijk ruzie gehad met mijn ouders over een of andere domme reden. Daarbij had ik met een mes wat gekalkt op een bankje en ik had een fles drank mee. Toen kwam de politie, die mij aanhield. Ik gaf hem een knietje en ben daarna keihard weg gefietst.

"Senna!" hoor ik mijn moeder van boven roepen. Ik rol mijn ogen naar Rowan en een zachte grinnik verlaat haar mond. Ik heb nog geen zin om op mijn ouders te antwoorden. "Senna de Ruiter!" blaft nu vervolgens de stem van mijn vader. Nu moet ik echt oppassen en dat weet ik donders goed. "Shit, ik moet nu echt gaan. Ik spreek je nog." Zeg ik vluchtig tegen Rowan en ze knikt begrijpend. "Sterkte. Ik hoop voor je dat ze het nog niet weten." Zegt ze maar ik haal mijn schouders op. "Boeien. Nou, later." We nemen afscheid en ik druk op het rode knopje van Facetime.

Mijn thuissituatie is niet zoals anderen denken. Vroeger ben ik mishandeld door mijn oom en tante van mijn vaderskant. Hij heeft het nooit gelooft en tot op heden nog steeds niet. Ik was wel jonger dan nu. Het was gebeurd toen ik rond de vijftien jaar was en toen nog een volledige puber was. Ik bijt koortsachtig op mijn lip en kijk automatisch naar de vage littekens op mijn arm. De meeste pijn is verdwenen maar de herinneringen zijn me nog altijd bijgebleven. Ik heb het mijn vader nog nooit vergeven. Vandaar dat ik meer contact heb met de familie van mijn moederskant.

"Senna!" "Ja ja, ik ben toch al onderweg." Roep ik op dezelfde manier terug en stop mijn telefoon in mijn kontzak. Ik rol mijn trui omlaag en loop op mijn dooie gemakje richting beneden. Als ik de keuken in kom, staan mijn beide ouders al op me te wachten. Shit, denk ik nog een keer. Ze weten het, is het enige wat er direct in mij opkomt. "Is het waar? Is het waar dat jij een agent hebt aangevallen?!" Vraagt mijn vader boos en ik trek mijn wenkbrauwen op. Hoe durft hij op zo'n toon tegen mij te praten?

"Ja." Antwoord ik droog en schud mijn donkerbruine haren naar achteren. "Wij kregen deze brief vandaag." Simon gooit hem voor mij neer op tafel. Ik herken het blauwe logo van de overheid maar al te goed, helaas. "De schade betaal je nu zelf maar! Het moet een keer afgelopen zijn, hoor je mij?" Zegt Estelle, mijn moeder. "Hij bemoeide zich met me." Ik haal nogmaals mijn schouders op. "Dat hoort een politieagent verdomme te doen en dat weet je zelf ook wel." Zucht Simon overdreven en rolt met zijn ogen.

"Om je wat manieren bij te brengen, ga je overmorgen avond met je neefje op pad." Zegt hij na een tijdje stilte. Het is een koude snijdende stilte. Ik ben veel veranderd sinds mijn jeugd en ben de schrik van de buurt. Samen met Rowan. Daarom heb ik ook niet veel vrienden maar dat vind ik niet zo erg. "Waarom zou ik?" vraag ik verveeld en schuif met mijn voet over de grond. "Dan ben je er eventjes uit en het is een bevel. Geen suggestie." zegt Simon met gespleten ogen en kijkt mij streng aan. Begrijp mij niet verkeerd. Ik houd van mijn neefje maar het is gewoon de manier waarop mijn ouders het altijd brengen.

"Dus ik heb geen keuze? Fijn weer dit!' ik kan mij niet meer inhouden. "Sen." Simon kan mij altijd het beste handelen op dit soort momenten terwijl mijn moeder zich gedeisd houd op de achtergrond. "Wat gaan we eigenlijk doen? Dat wil ik wel weten. Waarschijnlijk iets saais." vragend kijk ik mijn beide ouders aan. "Levi wil graag naar het concert van Flemming. Het wordt hier gegeven, in Den Bosch. Jij gaat met hem mee als begeleider." sist mijn vader.

"Zie je wel, gadverdamme. Ik hoef dat kinder gejank niet aan te horen!" snauw ik. "Senna luister, je gaat erheen. Levi zijn ouders hebben een feestje van vrienden dus zij kunnen niet en wij ook niet." zegt Simon streng maar rustig. "Dus de kindercrèche kon hem er niet eventjes heen brengen?" Vraag ik droog. "Senna, dit zijn geen geintjes. Levi is nog veel te jong om naar een concert te gaan in zijn eentje en dat weet jij ook wel." zucht Estelle, die eindelijk weer wat durft te zeggen.

"Dan gaat hij toch niet." mok ik.

"Je gaat er heen. Of je nou wil of niet. Zijn ouders hebben al twee kaartjes gekocht voor het concert." "Ugh, hoe laat begint het hele festijn? Dan mag ik mijn oordoppen wel mee nemen." zucht ik terwijl ik merk dat ik er serieus niet onderuit kan komen dit keer. "De deuren gaan om zeven uur al open. Maar het concert zelf begint om acht uur. Er is ook nog een voorprogramma geloof ik." Weet Estelle te vertellen. "Geweldig, ik heb nu al zin om tussen al die gillende meiden te staan." Zeg ik sarcastisch.

Ik pak meteen mijn telefoon weer om Rowan te appen.

Senna de Ruiter

De hell is losgebroken hier. Mijn ouders weten het. En overmorgen moet ik per se mee naar het concert van die Flemming met mijn neefje. Ik heb nu al gehoorbeschadiging.

Rowan Sanders

Oh god... Neem je oordoppen maar mee ja. Veel succes ;)