Jij Hoort Bij Mij

H8: Stomme opmerking

“Waar gaan we nou heen?” vraag ik zeurend als we al een poosje rijden. “Je ziet het vanzelf wel.” knipoogt Flemming en concentreert zich dan weer op de weg voor ons.

“Ugh, ik haat verrassingen.” Mompel ik in mezelf en Flemming begint te lachen. “We zullen er bijna zijn.” belooft hij me en rijdt behendig de afrit af van de snelweg. “Dat roep je al de hele wereldreis, Flem.” wijs ik hem erop. “Flem?” vraagt hij verbaasd en haalt voor eventjes zijn ogen van de weg af. “S-sorry, ik.-” begin ik te stotteren. “Het is oké.” verzekerd hij me en legt een hand op mijn knie. Ik kijk ernaar en voorzichtig duw ik hem weg.

“Sorry.” Mompelt hij en ik knik zachtjes.

“Vrienden en familie noemen we ook vaak zo.” legt Flemming dan uit om van onderwerp te veranderen en ik knik. ‘Maar ik had dat nu nog niet verwacht. Al helemaal niet uit jouw mond.” we kijken elkaar aan en schieten dan in de lach. ‘Dat snap ik wel ja. Let nu maar weer op de weg.” Hij legt zijn handen terug op het stuur en hij glimlacht. “We moeten natuurlijk geen ongelukken krijgen.” zegt Flemming en ik schud grinnikend mijn hoofd. “Dat lijkt mij niet zo handig, nee." antwoord ik.

“Droogkloot.” gniffelt Flemming en kijkt weer voor zich. Ik hoor Queen op de radio en glimlach. Automatisch neurie ik mee en geamuseerd kijkt hij eventjes opzij. 

“Luister je naar ze?” vraagt Flemming terwijl ik zie dat we nu op een tachtig weg rijden. “Oh ja, best vaak.” knik ik verlegen en wordt rood. “Ze hebben goede muziek. Mijn ouders hebben elkaar leren kennen door die band.” vertelt Flemming. “Goals.” Mompel ik en hij knikt lachend. “Je mag de radio best harder zetten als je wil.” zegt Flemming aarzelend.

Na een paar seconden rijk ik al onschuldig met mijn hand richting de knoppen. “Uhm, ik weet alleen niet welk knopje.” Zeg ik en onhandig wapper ik met mijn handen. “Deze.” Hij pakt mijn hand vast en brengt het naar de juiste knoppen. Oh. Snel laat ik zijn hand weer los en met rode wangen draai ik het volume wat hoger. 

“De Efteling?” vraag ik verbaasd als we op de enorme grote parkeerplaats staan van het bekende pretpark. “Ik hoop dat je het niet erg vindt." Flemming kijkt mij zenuwachtig aan en schuift met zijn voet over de grond. “Ik vind het geweldig.” stel ik hem gerust en er doorbreekt een glimlachje op zijn gezicht. “Ik heb expres een rustige dag uitgekozen zodat het niet al te druk is.” vertelt hij als we erheen lopen. Ik besluit wat uit te proberen. Wat is er toch met me aan de hand?

“Dat is lief van je.” Ik raak kort zijn hand aan en hij bloost een beetje. “Nou, laten we gaan dan!” zegt hij daarna gauw en ik grinnik kort. Hij is echt een blij kind en toch snap ik niet waarom ik hem zo veroordeeld heb. Ik ook met mijn stomme mond. Ik schud langzaam mijn hoofd en laat me door hem meevoeren. 

Als de ingang nadert, trekt Flemming zijn capuchon over zijn hoofd en ik maak een verrassend geluidje. “Sorry, voor de zekerheid.” fluistert hij en ik knik gespannen. Gelijk kijk ik eventjes om me heen maar niemand leek het door te hebben. Samen lopen we richting de ingang en voegen ons bij de rij. Beetje bij beetje schuifelen we richting de ingang. Flemming is zenuwachtig en ik kan het aan hem merken. Ik geef hem groot gelijk. Straks staan zijn gekke fans voor de deur ofzo iets. Daar heb ik nog niet echt zin in op het moment. 

“Ik betaal.” Flemming houdt mij tegen als ik mijn portemonnee uit mijn rugzak wil halen. “Wat? Nee, laat mij een helft betalen. Dit is hartstikke duur. Je hebt ook al gereden.” stribbel ik tegen. “Het is geen probleem. Ik kan het kwijt.” Antwoord hij. “Flem..-” begin ik. “Nee, Sen, het lukt me makkelijk.” Antwoord hij.

“Natuurlijk lukt het je.” zeg ik kortaf. Ineens, door zijn opmerking, raak ik weer geïrriteerd. Niet echt een handige opmerking. Mijn hand glijdt uit de zijne en ik stamp naar binnen. “Dank u wel.” hoor ik Flemming gehaast zeggen tegenover de medewerker van de Efteling en ik hoor dat hij achter mij aankomt. 

“Wat is er nou?” Flemming haalt mij al in voordat ik überhaupt een paar meter verder ben. Shit, zijn conditie is natuurlijk veel beter dan de mijne. “Dat jij nou in het geld zwemt, betekent niet dat ik niks kan betalen.” snauw ik. “Oh, gaat het daarom? Denk je echt dat geld het enige is wat me interesseert? Het enige wat mij..-” hij stopt in het midden van zijn zin als hij beseft wat hij precies wil gaan zeggen.

“Wat ik wilde zeggen. Het spijt me voor die opmerking. Ik had het anders moeten brengen.” Flemming schraapt zijn keel. “Laten we er een gezellige middag van maken?” ik zucht omdat ik weet dat ik zijn puppy ogen niet aan kan zien.

“Ja prima. Het spijt mij.” Mompel ik. “Nee joh, ik had het er niet moeten uit flappen. Zo ben ik niet, geloof me.” antwoordt Flemming. “Het is je vergeven.” Zeg ik en hij begint te glimlachen. “Sorry.” “Maar waarvoor zijn we eigenlijk hier?” vraag ik nieuwsgierig. “Geen bedankt.” Mompelt Flemming sarcastisch en ik grinnik zachtjes. “Ik wilde je toch helpen? Dan moet ik eerst jouw vertrouwen winnen. Ik wed dat jij niet in De Baron durft met mij.” daagt Flemming mij uit. 

“Oh, zeer zeker wel!” roep ik uit. “Laat maar eens zien dan.” Dat laat ik me geen twee keer zeggen en we lopen nu dan eindelijk het enorme park binnen.