Jij Hoort Bij Mij

H2: Het concert

a/n:

Nu pas heb ik het gevoel dat het verhaal echt begint. Zo benieuwd wat jullie hiervan vinden en hoeveel het gelezen gaat worden. Ik heb enorm veel zin in de clubtour over 2 weken en ik publiceer dit ook richting de Flemming tour van dit jaar.

Iedere zondag een update vanaf nu.

Enjoy, liefs!

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Het is een paar dagen later. Ik zit op de fiets naar Levi zijn huis. Gelukkig is het niet ver fietsen. Beter dat het droog is buiten nu. Het had de hele middag geregend en past wel bij mijn humeur van nu. Zodra ik bij Levi zijn huis ben, parkeer ik mijn fiets en tover ik een glimlach op mijn gezicht. Ik stop mijn fietssleuteltje in mijn jaszak en bel aan bij de voordeur. Ongeduldig wacht ik en heb de neiging om een sigaretje op te steken. Helaas verdwijnt dat idee als sneeuw voor de zon en wordt de deur geopend door de moeder van Levi. Ik glimlach nep naar haar. 

“Goedenavond mevrouw.” Zeg ik uiterst beleefd en probeer serieus te blijven. Hiervoor heb ik een preek van mijn ouders gehad dat ik het niet moet verknallen dit keer. “Hoi Senna, wat fijn dat je mee wilde met Levi. Hij is door het dolle heen en vond het zo jammer dat wij niet meer mee konden.” Zegt Marie vrolijk. “Geen probleem. Vind hij het wel goed dat ik mee ga dan?” Vraag ik, nog steeds hoopvol.

“Ja, hij was helemaal verdrietig omdat hij bang was dat hij niet zou kunnen gaan. Daarom had ik het bij jullie geprobeerd.” Legt Marie uit en ik knik nu begrijpend. “Goed, ik zal hem eventjes roepen dan kunnen we allemaal onze eigen gang gaan…-” Zegt zijn moeder en loopt weg om Levi klaar te maken voor vanavond. 

“Levi, niet zo snel joh.” Een half uurtje later lopen we naar de concertzaal. Mijn oude wond binnenin mijn benen schuurt tegen mijn broek.  “Ik wil wel vooraan.” Antwoord hij en kijkt mij met puppy oogjes aan. "Ugh, oke. Alleen omdat je het allerliefste neefje ter wereld bent.” Geef ik toe en hij begint te juichen. Gelukkig is de zaal op loopafstand dus hoeven we niet op een bepaalde tijd te letten.

Naarmate het drukker wordt, grijp ik Levi zijn hand vast zodat hij er niet zomaar vandoor gaat. “Tot we een plekje hebben gevonden, moet je bij mij blijven. Ik ben de lul als ik je hier kwijt raak.” Streng kijk ik hem aan en hij knikt braaf. “Mooi zo!” Ik strek mijn hals om te kijken hoe lang de rij nog is en zie dat we aardig doorlopen. 

“Alles is in orde. Veel plezier vanavond!” Zegt de bewaker vrolijk die zojuist onze kaartjes gescand heeft. “Dank u wel.” Mompel ik en trek Levi snel mee. Verbaasd kijkt de man ons na waarna hij weer verder gaat met zijn werkzaamheden. Hoe eerder we er zijn, hoe sneller ik weer naar huis kan, denk ik. “We hebben een super goede plek!” Roept Levi verrast en kijkt zijn ogen uit.

“Ik zei toch dat we gemakkelijk vooraan konden staan. Het begint over een kwartiertje." Hij is zeven jaar en donkerblond met blauwe ogen. Ik vind hem schattig en heb een goede band met het jochie. Hij laat eventjes al mijn problemen vergeten. Alleen dit concert was niet helemaal de bedoeling. We hebben een plekje aan de zijkant van het podium en ik kan tegen het hek aan leunen. Ik vind het helemaal prima en hang mijn zwarte jas er overheen samen met Levi zijn jas. 

Ineens gaan alle lichten uit en ik hoor verschillende meiden al gillen. Ik rol mijn ogen en zet Levi voor me neer. Zelf leun ik naast hem tegen het dranghek en kijk met een ongeïnteresseerde blik richting zijn band die al plaats neemt. De drummer begint zijn solo en met grote ogen kijkt Levi ernaar. De lichten beginnen te knipperen en ineens staat Flemming daar op het podium. Niemand had het verwacht behalve ik natuurlijk. Het was te voorspelbaar en ik zucht luid. Wat niemand kan horen. Flemming begint met zijn eerste nummer van de avond en de hele zaal barst los. 

Weet je nog toen jij zei dat je ruimte nodig had 

En dat jij twee dagen later al naast iemand anders lag? 

Het heeft mij zoveel pijn gedaan. 

Ik heb zo voor schut gestaan, het maakte jou niks uit…. 

Net nu ik op eigen benen sta 

Zoveel beter ga, wil jij mij terug! 

“Goedenavond Den Bosch! Hebben jullie zin in een feestje?!” weer een hoop gejuich dat volgt. “Bij deze thuiswedstrijd heb ik jullie hulp enorm hard nodig en ik hoop dat jullie mij daarbij willen helpen.” zegt Flemming door de microfoon en ik rol mijn ogen. Iets wat iedere artiest zowat zegt dus het is ook geen verrassing dat hij dit ook doet. “Als jullie deze tekst kennen, zing hem maar gewoon mee!” hij loopt richting onze kant van het podium en ik zie dat Levi het heel spannend vind. Levi begint heel hard te zwaaien. 

“Hoi.” zegt Flemming ineens door de microfoon tegen Levi en zwaait vrolijk terug. Hij wordt ineens helemaal stil en dan ontmoeten Flemming zijn ogen de mijne. Zijn blik doorboort de mijne en snel kijk ik weg. Alsof er niks gebeurd is, springt hij weer op en begint aan Zij Wil Mij. Vrolijk danst hij zelf mee met zijn eigen muziek en ik geef geen enkele kik.

Ik leun tegen het hek aan en maak af en toe wat filmpjes voor Levi of zit op social media. Ik kijk omhoog en snel kijkt Flemming weg. Hoe lang was hij al aan het kijken? Ik schud mijn hoofd om weer terug bij de realiteit terug te komen. Hij keek vast gewoon naar het publiek… Toch?

Nog anderhalf uur te gaan…