Jij Hoort Bij Mij

H3: Missie toiletten

“Jullie waren geweldig, dank jullie wel!” De drummer van Flemming gaat nog een keer los en dan lopen ze eindelijk het podium af. Ik zucht opgelucht en pak onze jassen. “Ik moet naar het toilet.” zeurt Levi en ik kijk hem aan. “Dan moet je heel eventjes wachten. Ik wil niet door deze drukte heen.” antwoord ik. Stromen met mensen verlaten door de deuren de zaal. Ik heb geen zin om mij daar tussen te proppen of omver gelopen te worden. Nee, dank je wel. 

"Oké, laten we gaan.” Zeg ik tegen Levi als ik zie dat de zaal half leeg is. We lopen achter wat mensen aan en ik pak zijn hand vast. We komen in de nogal drukke hal terecht van de zaal. “Le, het is hier hartstikke druk. Laten we een ander toilet gaan zoeken.” Zeg ik, kijkend naar de rijen mensen voor de wc's. “Maar ik moet zo nodig.” zegt Levi en ik ga op mijn hurken voor hem zitten.

“Ik beloof je dat we snel een wc vinden die niet zo druk is als hier. Ik heb geen zin om ergens lang te moeten wachten. Kom, laten we gaan.” Ik pak Levi's hand en gedwee loopt hij achter mij aan. We lopen een bepaalde gang in waarvan ik nog niet weet waar hij uitkomt. Maar eigenlijk kan me dat weinig schelen.

“Oke, misschien is het hier wel een beetje te rustig.” Zeg ik hardop. “Waar zijn we?” vraagt Levi en aan het eind van de gang zie ik een deur. “Geen idee. Misschien dat daar een wc is.” Ik wijs naar de deur. “Mogen we hier wel komen?” vraagt Levi gespannen. “Ik mag alles.” maak ik hem wijs en hij grinnikt. “Oke.” samen lopen we naar de deur. Er staat: geen toegang. Natuurlijk, zoals ik dat altijd doe, negeer ik het papiertje aan de deur en trek hem open. De zware deur kost me een klein beetje moeite maar het gaat nog net. 

“Waar zijn we ooit.” Mompel ik in mezelf. Overal staan grote boxen, microfoons en gitaren. Het is een kleine opslagruimte en ik zie weer een andere deur waar licht door schijnt. “Lets go.” Zeg ik en voel me steeds minder op mijn gemak. Ik trek Levi mee en loop naar de andere zware deur. We komen nu uit op een verkoelde gang en het helpt wel tegen de warmte. “Daar is een wc!” roept Levi hard. Zijn hand glijdt uit de mijne waarna ik mijn evenwicht hard verlies. Ik krabbel overeind en ren achter hem aan. Dan val ik opnieuw en knal hierbij bijna op de grond. Maar nog net vangen twee armen mij op. 

“Sorry, sorry! Gaat het wel?” ik herken zijn stem een beetje en kijk voorzichtig op. Shit. Waar heb ik mij nou weer in verwerkt? “Kun je niet uitkijken?!” Zeg ik kortaf en wring me los uit de armen van Flemming. Mijn lichaam reageert fel als in een reflex en ik merk dat ik tril.

Het spijt mij dat ik je liet schrikken. Wat doen jullie hier eigenlijk? Je mag hier helemaal niet komen.” Flemming kijkt me onderzoekend aan. Wat ik overigens wel snap, want ik trok me best ruw los daarnet. Door de schuld van mijn oom en tante vertrouw ik bijna geen mens meer. Behalve Rowan dan en mijn ouders. 

“Dat weet ik, meneer de wijsneus. Ik zoek alleen een toilet en mijn neefje. Dan ben ik hier weer weg. De rest zijn jouw zaken niet.” Zeg ik, mijn missie nog steeds voltooiend. Verrast kijkt Flemming me aan. “Goed eh… Hoe heet je als ik vragen mag?” zegt hij, een tikkeltje verward. Waarschijnlijk vanwege mijn toon en taalgebruik tegenover hem. 

“Ik zei toch net dat de rest jouw zaken niet zijn dus ook niet mijn naam.” Vertel ik hem en probeer over zijn schouder heen te kijken. “Dan zal ik mij in ieder geval voorstellen. Ik ben…-” “Ik weet wie je bent, meneer de popster.” onderbreek ik Flemming sarcastisch en hij trekt zijn wenkbrauwen op. “Je mag wel wat beleefder zijn.” zegt hij dan voorzichtig. “Mwah, dat bepaal ik zelf wel.” Ik probeer verder te lopen maar hij houdt mij makkelijk met een arm tegen. Ik zet voorzichtig een paar stappen achteruit en hij fronst zijn wenkbrauwen. 

“Ik denk dat je neefje in goede handen is.” Flemming wijst met zijn andere hand naar achteren. “Ik zie dat Niels hem al heeft opgevangen.” Ik herken dan inderdaad de drummer van zijn band die zonet op het podium was. “Hoe weet jij dat nou?” vraag ik met gespleten ogen. “Laat maar. Ik heb geen zin om hierop te antwoorden.” zucht Flemming. “Ah, begin je bang te worden?” vraag ik. “Natuurlijk niet. Ik begin alleen duidelijk het gevoel te krijgen dat je me niet mag.” antwoord hij. “Ja no shit sherlock.” Zeg ik droog en hij rolt zijn ogen.

“Levi!” opgelucht spreid ik mijn armen als hij aan komt gelopen met de drummer die blijkbaar Niels heet. “Hij moest nodig naar de wc, dus dat heb ik eventjes voor hem geregeld.” zegt hij tegen mij. “Nou fijn zeg.” antwoord ik enkel. Niels trekt zijn wenkbrauwen op. “Geen bedankt.” Mompelt Niels en rolt zijn ogen.

“Fijn, thanks man. Hoe vond je het concert? Wil je op de foto?” Flemming gaat op zijn hurken voor Levi zitten en kijkt hem lief aan. Ik rol mijn ogen en zucht hardop. Flemming negeert me en luistert naar mijn neefje zijn verhalen. Nadat Levi is uitgepraat, vraagt hij aan Niels of hij de foto wil maken. 

“Kunnen we nu eindelijk gaan?” vraag ik aan Levi en hij knikt. Helemaal blij natuurlijk. Ik kijk op mijn horloge. Shit, het is inmiddels al een uur ‘s nachts. “Top.” Zeg ik met een blik naar Flemming en zijn band. “Moet ik met je mee? Het is donker enzo.” begint Flemming. “Ik hoef je hulp niet, bedankt.” Zeg ik sarcastisch. “Nou, dan doen we het zo: Ik ga met jullie mee. Ik wil weten of jullie veilig thuis komen.” zegt hij.

"Ga je met háár mee?” Niels trekt een wenkbrauw op en ongeduldig werp ik hem een blik. Kan hij niet een keer zijn mond houden? Ik ben dit soort antwoorden gewend, dus ik kan wel wat hebben.

“Ja, ik laat ze niet alleen gaan. Wacht nog eventjes op mij. Ik ben zo terug.”