MİHRİMAH/ Yarı Texting [+18]

BÖLÜM:37 KORKU EVİ

Selammmmmmmmmmmm

Bişi bulamadım diyecek iyi okumalar idbsosbsosh

Arslan'ın evinden yeni çıkmıştım ve kendi evime gidiyordum. Saat 18.00 dı. Beni bırakmakta ısrar etse de yürümemin iyi olacağını söylemiştim. Makyaj malzemelerini bana verecekti ama kabul etmemiştim. Bana makyaj yapmaya hevesli olduğu için yarısını açmıştı. Ortak karar ile onun evinde durmasına karar verdik.

Durağın önüne gelince telefonum çaldı.

Cem arıyor...

"Efendim?"

"Hal hatır sorar insan." Dedi sitemli bir ses ile.

"Cem uzatma noldu?"

"Yarın korku evine gitcez Arslan'ı ikna et." Bu da korku evi diye başımızın etini yedi.

"Of sınavlarım var benim!"

"Azra, Özgür, Esra bile geliyor gel bir zahmet." Özgür mü gidiyor?

"Özgür ne alaka? O sevmez ki öyle yerleri." Gülerek cevap verdi.

"Yok seviyormuş." Bu işte bir iş vardı.

"Tamam ben Arslan'ı hallederim saat kaçta gideriz?"

"Dörtte."

Telefonu yüzüne kapattım. Arslan çok ergence bulacaktı. Ama şansımı denemeliyim belki gelir.

☠️

Eve varınca kapıda annemin ayakkabısını gördüm. Gelmişti. Anahtarı ile kapıyı açtım. Annemin söylenmelerini duyuyordum.

"Allah cezanızı versin sizin! Yüzsüzler."

Ürkekçe eve girdim. Annem söylenirken yanında olmayı pek tercih etmem. Salonun kapısının önüne gelince annemin elinde bir şey vardı. Ona doğru yaklaşınca elindekinin davetiye olduğunu gördüm. Annem eve yeni gelmiş olmalıydı kıyafetlerini değiştirmemişti ve gelir gelmez bunu görmüştü.

"Anne ver onu." Annem beni fark etti ve zarfı uzattı. Yüzünden çok sınırlı olduğu anlaşılıyordu.

"Al gözüm görmesin git yırt at bir yere!" Elinden alıp dalından çıkıp çöpe attım. Annemin yanına geri döndüm.

"Bu Eyşan kim?" Dedi bilmeye hakkı vardı.

"Babamın-" sözümü kesti.

"Tamam sus anladım." Duymaya bile dayanamıyordu. Yerinden kalkıp odasına gitti. Yarım saate babamın evine gidip orayı başlarına yıkardı.

Ben de odama geçip siyah bir şort üstüme de desenli bir tişört geçirdim. Odamdan tekrar çıktım. Mutfağa gidip kendime yemek koydum. Masaya oturup karnımı doyururken annem odanın kapısını sertçe açtı. Kapı şiddetle duvara çarptı.

Kapı: hakketiysem eyvallah.

"Ben o evi başlarına yıkmazsam adım Gülten değil!" Evet korktuğum başıma geldi. Annem eline ne ara aldığını bilmediğim bir sopa ile evden çıktı. Mahallede adımız deliye çıkacak.

Hızla peşinden koştum. Anneme sesleniyordum am o durmadan hızla yürüyordu. On dakikalık yol beş dakikaya düşmüştü.

"Anne sakin ol!" Beni dinlemeden eve gitti. Evimiz tek katlı minik bir yerdi. Annem elinde ki sopa ile camlara vurmaya başladı. Her cam tuzla buz oldu.