Karaoğlu - Kabadayı Serisi (2)

8. Bölüm ''Varlığına Bin Şükür...Yokluğun Cehennem...''

Merhaba...nasılsınız küçük ailem...

Bölüme eklediğim şarkıyla dinlemenizi tavsiye ediyorum... Oylarınızı ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen...Keyifli okumalar..:)

8..Bölüm

 '' Varlığına Bin Şükür...Yokluğun Cehennem...''

''Unutma Ki Her Seven İsimsiz Bir Kahramandır...

Unutma Ki;

İnsan Sevebildiği Kadar İnsandır...''

Ümit Yaşar Oğuzcan

Araba o kadar büyük bir gürültüyle ağaca çarptı ki, arabanın direksiyonuna hızla çarpan kafası için üzülsem de şuan aklım,yüreğim bensiz o Hayri itiyle karşı karşıya kalan babaannem ve ahu gözlümdeydi.

Çarpmanın şiddetiyle göğsüm acıyordu.Çarpmanın etkisiyle dönen başımı iki yana sallayıp sersemliğimin gitmesini bekledim. Nabzına bakıp yaşadığından emin olduktan sonra arabandan hızla çıkıp geride kalan arabaya baktım.

Bizim çocuklar çoktan sıkıştırmış itleri bizim arabalara yaka paça sokuyorlardı. Bana doğru gelen Salih'e çevirdim gözlerimi. Kaşlarımı çattım. Tam bağıracakken göğsümde hissettiğim acıyla bir an nefesim kesildi. Yanıma koşarak gelip kolumdan tutan Salih'e kızdım.

''O it nasıl oldu da kaçtı ellerinden ve nasıl oldu da Gülüm'e ve babaanneme ulaştı?''

Salih'in de kaşları çatıldı. Ama başını yere eğip mırıldanır gibi konuştu.

''Abi,seni öyle götürünce o yarma ben bir an korktum,sen bana Kadir abiyle,Derya abinin emanetisin...Bir de şimdi Gülüm yenge varken,yemin ederim niyetim kötü değildi. Bir anlık dalgınlık ama düşündüğün gibi değil...Hayri elimizde abi..'' 

Elimi göğsümden çekip dik durmaya çalıştım.

''O itin de bu arabadaki itinde cezasını ben keseceğim,ne sen ne de diğerleri parmağınızın ucuyla dahi dokunmayacaksınız...'' 

Kaburgalarım batıyordu,nefes almak işkenceye dönmüştü.

Siktir...

Hastaneye gitmem lazımdı,ama önce görmeliydim beni ben yapan kadını... Babaannemi ve bundan sonra o olacağım kadınımı...Ancak öyle içim rahat ederdi.Başımı salladım...Hadi gidelim dercesine başımla, arabayı işaret ettim. Nefes almak zordu,canım yanıyordu... ama ilk kez, hayatımda ilk kez nefesim, yediğim darbeden daha çok Gülüm'ün o ibnenin elinde olduğunu anladığım o anda öyle kesilmişti ki... Tarifi yok, tanımı yok.

Arabaya yerleşip eve giden her an her dakika daha fazla uzadı yollar...Onları yalnız bırakmak ahmaklıktı. Bir daha onu gözümün önünden ayırmayacaktım.

Bahçe kapısından içeri girdiğimiz anda ilk kez bu kadar anlamlı geldi her şey çünkü kapının önünde beni bekliyordu.

Ah be Gülüm ah...

Kim demiş Gül'ün ömrü az olur diye...Benim sevdam olduktan sonra ben seni öyle güzel severdim ki ömrün uzasın...

Ben seni öyle bir severdim ki Gül utanırdı kendinden...

Ben seni öyle çok severdim ki tüm sevdalar utanırdı kendinden...

Araba durunca beni beklemeden kapıyı açıp, çıkmamı beklemeden kucağıma atlarcasına sarıldı. Kaburgalarım zaten ağrıyorken sarılmasıyla daha fazla canım yandı.Ağzımdan kaçan iniltiyle anında kayboldu sıcaklığı...