Raken

03

Hoofdstuk 3 (door x_michellex ):

Vandaag was de eerste wedstrijd voor Rachel als trainer van fc Groningen. Ze moesten uit tegen Cambuur wat altijd lastig was.

Zodra de laatste speler ook in de bus zat gingen ze op weg naar Leeuwarden. Iedereen kletste wat met elkaar terwijl Rachel wat met Dick aan het overleggen was.

Toen ze waren aangekomen bij het stadion van Leeuwarden stapten ze allemaal uit. Iedereen nam zijn eigen tas mee naar de kleedkamer waar ze zich omkleedde in hun warmloop kleren.

Rachel klopte op de deur en deed hem open. Ze liep verder en sloot de deur achter zich. "Oké jongens ik heb hier de opstelling: Sergio Padt, Johan Kappelhof, Hans Hateboer, Abel Tamata, Kasper Larsen, Etiënne Reijnen. Op het middenveld komen: Simon Tibbling, Albert Rusnak en Jesper Drost. En de aanvallers zijn: Micheal de Leeuw en Bryan Linssen. De rest zit op de bank. Jullie kunnen je warmlopen" Rachel liep de kleedkamer weer uit en liep richting de interviewers langs het veld die haar wouden spreken.

"Naast ons staat Rachel Stroke, de eerste vrouwelijke trainer wat vind je daarvan?" De interviewer hield een microfoon voor Rachel haar mond die er serieus bijstond. "Ja een beetje belachelijk, vrouwen kunnen ook gewoon trainer worden vind ik." "Maar nemen de jongens je dan wel serieus?" "Ja bij Groningen wel, tuurlijk heb je er een paar lolbroeken bij lopen, maar ik heb voor ieder dingetje een gepaste straf in m'n hoofd." "Jij bent een pittige dame dus" "altijd" lachte Rachel.

"Hartelijk bedankt voor dit interview, hopelijk tot snel en succes met de wedstrijd" Rachel gaf de mannen een hand en glimlachte vriendelijk "dank jullie wel" ze draaide zich om en liep weer richting de kleedkamers.

Alle spelers die in de basis staan stonden in de spelerstunnel te wachten. Rachel liep er samen met de technische staf en de wisselspelers langs om naar de dug-out te gaan.

De wedstrijd was nog maar negen minuten bezig toen Barto de eerste treffer maakte voor Cambuur na wat geklungel achterin. Rachel schoot uit haar stoel en riep wat over het veld naar haar spelers die elkaar de schuld gaven.

Een kleine vijf minuten later was het weer raak voor Cambuur. Weer schoot Barto de bal tegen het net. "VERDOMME JONGENS LET EENS OP" weer stond Rachel schreeuwend langs de lijn. Rachel was duidelijk ontevreden met het spel wat haar spelers speelden.

Met samen geknepen billen keek Rachel de rest van de wedstrijd. Een zucht verliet haar mond toen het welbekende fluitje van de scheidsrechter klonk. Het was Groningen gelukt om niet een nog ergere achterstand te krijgen. Boos liep Rachel naar de kleedkamer.

Toen alle spelers binnen waren smeet ze de deur dicht. "VERDOMME JONGENS, IK WEET DAT CAMBUUR NIET ÉÉN VAN DE MAKKELIJKSTE TEGENSTANDERS ZIJN MAAR JULLIE STAAN GEWOON TE KLOTEN ACHTERIN" boos keek ze de spelers aan. Veel keken met hun hoofd gebogen naar de vloer.

"Jarchinio Antonia jij komt de tweede helft erin voor Simon Tibbling een beetje meer aanval." Rachel was weer een beetje gekalmeerd zodat ze niet meer schreeuwde.

"Kom op jongens maak er het beste van" zei ze snel voordat de spelers de kleedkamer weer uitliepen. Snel achtervolgde ze de jongens en ging weer in de dug-out zitten.

Na zes minuten was het raak voor Groningen. Johan Kappelhof wist de bal achter de keeper te krijgen. "JA MOOI JONGENS" schreeuwde Rachel. Ze klapte en ging weer rustig op haar stoel zitten.

Vijf minuten later kreeg Sergio Padt een gele kaart waarna je Rachel weer hoorde mopperen op de scheids. Of het terecht was kon ze niet goed zien, maar dat bekeek ze bij de nabespreking wel. Nog geen minuut later kreeg Byrne van Cambuur een gele kaart. In diezelfde minuut schoot Jesper Drost de bal tegen de netten. Weer begon Rachel te klappen.

In de 67e minuut deed Cambuur nog een wissel. Vier minuten later kreeg Hans Hateboer een gele kaart. Rachel begon weer wat te mopperen op haar spelers.

Na nog een gele kaart en een wissel voor Cambuur en een gele kaart aan Rachel haar kant voor Micheal de Leeuw en een wissel voor Danny Hoesen die erin kwam voor Bryan Linssen was de wedstrijd afgelopen. Rachel haar ploeg had zich goed terug gevochten na een 2-0 achterstand. Ze gaf Henk de Jong, de trainer van Cambuur, een hand en liep naar de kleedkamers waar ze nog snel een praatje deed.

Toen Rachel eenmaal thuis was plofte ze op de bank. Ze zette de tv aan waar de samenvattingen van alle wedstrijden te zien waren. De bel ging dus met een beetje moeite stond ze op en liep naar de deur. "Rachid" zei ze blij "ik ben trots op jou" "dankjewel" ze gaven elkaar een knuffel en samen liepen ze naar binnen waar ze op de bank plaatsnamen.

Ondertussen was de wedstrijd Cambuur-Groningen al bezig. "Kijk nou wat voor een passie ze heeft. Ze staat gewoon te schreeuwen over het veld. Prachtig" hoorde ze de commentator zeggen. Een trotse glimlach verscheen op haar gezicht. Ze wist zeker dat haar vader trots op haar zou zijn. Het liefst had ze gehad dat hij dit kon meemaken, maar zo mocht het niet zijn.