Crazy She Wolf

H10

*ik loop rond in het bos en ruik een heerlijke geur. Ik achter volg de geur en kom uit bij een jongen.
Ik wil er naartoe rennen, maar hoe meer ik ren hoe verder de jongen van mij weg gaat. Ik schreeuw naar de jongen. Maar hij reageerd. Ik ren en ik schreeuw naar de jongen.
Eindelijk draait hij zich om, maar zijn gezicht is vaag. Ik wil er weer op af lopen, maar dan draait hij zich weer om. En rent ver weg van mij vandaan..*

Ik werd wakker met een apart gevoel. Ik kijk op de klok en zie dat het nog maar 6 uur is. Ik wrijf in mijn ogen en denk na over mijn droom.

Wat als ik nooit mijn mate ga ontmoeten. Wat als dit verspilde tijd is. Wat als hij al dood is.

Ik stap uit bed en loop naar het raam. De zon is nog onder en de vogels fluiten nog niet. Ik hoor achter mij geluid en draai me om.

"Goeiemorgen" zegt Cameron met een schorre stem. "Goeiemorgen" glimlach ik naar hem.

Hij rekt zich uit en kijk op de klok. Zijn ogen worden even groot. "Waarom ben je zo vroeg op?" "Ik werd gewoon wakker en begon over dingen te denken" zei ik tegen hem.

"Waarover denk je dan?" Hij kwam naast mij staan. "Over mijn familie. Ik mis ze eigenlijk wel, maar dat besef ik nu eigenlijk pas". Loog ik. Ik mis mijn familie ook wel, maar hij hoeft niet te weten dat ik de hoop om mijn mate te zoeken een beetje verlies. Ik weet dat ik misschien pas op de helft ben, maar het is moeilijk.

"Ja dat snap ik ook wel, ik mis mijn familie ook" zegt hij met een waterige glimlach. Ik kijk hem zielig aan en trek hem in een knuffel.

"Maar weetje? Ik vind het gezellig met je. Daardoor vergeet ik het gemis voor mijn familie een beetje". "Cameron ik vind het ook gezellig met jou. Ik laat het niet altijd zien, maar ik vind het echt heel erg fijn dat ik je ben tegen gekomen". Hij glimlacht naar mij en drukt mij harder tegen zich aan.

Ik klop op zijn rug "Cameron.. geen lucht" zeg ik naar lucht happend. "Ohja sorry" hij krabt in zijn nek. Ik lach "wat gaan we nu eigenlijk doen. Het is nog maar kwart over 6". "Beetje onze spullen in onze tassen pakken?" Stelt Cameron voor. "Ja oké is goed".

*na het inpakken van onze spullen*

"Zullen we naar beneden gaan?" Vraag ik aan hem. Hij knikt, en we lopen samen naar beneden met onze rugzakken.

We zien dat er niemand is beneden, en we besluiten om nog even op de bank te zitten.

"Wat is eigenlijk joun lievelings kleur?" Vraagt hij aan mij. "Blauw, en de jouwe?" "Hmm ik denk dat ik ook voor blauw ga" glimlacht hij naar mij. "Nou, dan hebben we dat met elkaar gemeen"

Hij lacht even "van welke pack kom je eigenlijk?" "The Howl Night pack. Jij?" Ik kijk hem vragend aan. "Wolf Blood" antwoord hij. Ik denk na waarvan ik die naam heb gehoord.

"Maar die pack is toch uitgeroeid door de 'Blood Travelers'?". Hij kijkt naar de vloer die hij geïntreseerd bestudeerd. "Cameron?" Hij kijkt mij met waterige ogen aan. "Ja die zijn uitgeroeid" ik trek hem in een knuffel, en bedenk me dat hij daarom een nieuwe pack zoekt.

"Als je geen geschikte roedel kunt vinden kom je gewoon bij ons in de pack" "dat vind ik aardig van je Skylar".

Ik laat hem los en kijk hem aan. "Als je er over wilt praten kan dat. Ik luister wel". Hij slikt even, maar begint toch te vertellen.

"Nou ik was aan het trainen met een paar vrienden van me, toen ik door de mindlink hoorde dat we aan gevallen werden. Ik rende als een gek naar mijn moeder. Toen ik daar was aangekomen was er niemand thuis". Hij stopte even. "Ik ging haar zoeken en zag rond om me heen allemaal vechtende wolfen. Ik werd bang, bang dat ze me achter had gelaten. Toen zag ik haar in de verte vechten met 3 wolven. Ik rende er als een gek op af om haar te kunnen helpen. Maar mijn tante hield me tegen, en zei dat ik moest vluchten. Maar natuurlijk wou ik dat niet. Ik laat mijn moeder niet alleen terwijl ze mij nodig had. Dus ik wou langs mijn tante heen lopen". Hij keek mij met betraande ogen aan. "Maar ik zag dat ze op de grond werd gedrukt. Ze trokken mijn moederse kop er af, en gooide het weg richting mij. En daar zag ik mijn moeders hoofd voor me liggen zonder enig leven in haar ogen. Ik wou hun koppen er allemaal er af rukken. Maar mijn tante smeekte me om weg te rennen. Er kwam een wolf op ons af rennen en ze stortte zich op hem. Ze schreeuwde dat ik weg moest gaan. Ik deed maar wat ze zei en rende weg van mijn pack, van mijn onthoofde moeder en van mijn oude leven". Sluitte hij zijn verhaal af.

Ik zat bijna zelf te janken. Want ik vond het zo erg voor hem om zijn eigen moeder onthoofd zien te worden. Ik trok hem weer in een knuffel en trooste hem. Hij hield mij stevig vast, bang om mij kwijt te raken.

"Gaat het weer een beetje?" Vraag ik na een aantal minuten. "Ja hoor" hij probeert te glimlachen. "Ik vind het echt heel erg voor je" zeg ik met een medelevend gezicht.

"Het was wel fijn om het met iemand te delen eigenlijk". "Daar ben ik blij om Cameron" glimlachte ik naar hem.

We zaten nog een uur te praten, toen Kaj en Fabiënne de woonkamer in liepen. "Goeiemorgen" zei ik glimlachend. "Goeiemorgen" zeiden ze tegelijk.

"Hoelaat waren jullie al wakker?" Vroeg Fabiënne aan ons. "Nou om 6 uur al" grijnsde ik naar haar. "Damn, vroege vogels". Ik rolde met mijn ogen en liep naar de keuken.

*na het ontbijt*

"Nou wij moeten maar eens gaan" zegt Cameron. "Echt bedankt dat we hier mochten blijven deze dagen" "ja echt bedankt het was erg gezellig" zei ik er nog achterna. "Gosh ik ga je missen meid" zei Fabiënne naar mij toe lopend. "Ik jou ook Fabi" en ik omhelsde haar.

De jongens gaven elkaar een bro hug en we liepen naar buiten. "Ey Skylar en Cameron" glimlachten Ryan en Owen. "Ey Ryan en Owen". "Gaan jullie weg?" Zegt Ryan wijsend naar onze rugzakken. "Jup we gaan weer verder met onze zoektocht" glimlach ik naar de tweeling. "Awh wel jammer hoor" ze namen afscheid van ons en liepen verder.

"Hey Skylar" zei iemand. Ik draaide me om en zag David staan met zijn grijns.

Ugh waarom is hij hier nou weer!

Ik rol met mijn ogen en draai me om. "Ey geen afscheids knuffel" grijnst hij.

Die grijns hé. Die grijns wil ik der afslaan het is zo verschrikkelijk!

"Nee bedankt dat bewaar ik liever voor de volgende keer" zeg ik alweer weg lopend. "Daar hou ik je aan!" Roept hij me nog achterna.

Nadat we klaar zijn met weer afscheid nemen van Kaj en Fabiënne, lopen we met zen tweeën alleen onze avontuur weer verder tegemoet.

------------------------------------------------------

Waaah al weer meer dan 300 reads. Ben der supah blij mee!!

Xx van deze hyperactieve sukkel.