Το τελος της μάχης

Κεφαλαιο #1

Καλα λένε οτι η μοίρα μπορει να σου παίξει διαφορά παιχνίδια. Επισης λένε οτι οταν κανεις σχέδια ο θεός γελαει και στα χαλάει.
Δεν ξερω τι απο τα δυο εγινε εδω ή ισως εγινε και ενα μιξ και τον δυο, αυτο που ξερω ειναι οτι ειμαι στο σαλόνι του σπιτιού μου και δεν μπορω να πιστεψω στα αυτιά μου. Ολοι ειμαστε κόκαλο και η Οφηλία κοιταει και ξανα κοιταει το χαρτί που εχει στα χέρια της.
-εισαι σίγουρη;"ακούω την σιγανή φωνή της Μιριαμ που ειναι έτοιμη να κλάψει.
-ναι το λεει εδω ' Με βάση της σπουδές σας και την βαθμολογία του πτυχίου σας θα ηταν μεγαλη μας χαρα να εργαστείτε για εμας. Δικηγορικός σύλλογος Los Angeles" λεει και πεφτει στον καναπέ και κλαίει. Εγω απο την αλλη ειμαι ακομα όρθιος και κοιτάω στο κενό.
-Τάιλερ"ακούω τον Jc και κοιτάω προς το μερος του και μου κανει νόημα προς την Οφηλία που κλαίει στον καναπέ.
-μωρο μου"λεω και την αγκαλιαζω. "Ολα θα πάνε καλα θα δεις. Ισως ερθω εγω εκει μαζι σου ή ισως μπορεις να μείνεις εσυ εδω υπάρχουν επιλογές θα το ψάξουμε"και την φιλάω στο κεφαλι.
-Τάιλερ δες τι γραφει. Κανονικά δεν περνούν άλλους ειδικα άτομα που τελείωσαν τωρα αλλα ο καθηγητής μου τους έστειλε επιστολή για μενα αλλα δεν περίμενα να με πάρουν αμεσως. Τι θα κανω;"λεει και με αγκαλιάζει.
-ηρεμησε ψυχή μου κατι θα σκεφτούμε"της λεω και πιάνω το πρόσωπο της στα χέρια μου.
-εμεις να φεύγουμε"λεει ο jc και απλώνει το χερι του προς την Μιριαμ
-ενταξει θα σε παρω εγω οκ;"του λεω και με χτυπάει φιλικά στον ώμο ενω η Μιριαμ εχει αγκαλια την Οφηλία και κλαίνε.
-τι θα κανω;"του λεω σιγα χωρις να μας ακούσουν
-αυτο που λεει η καρδιά σου για να εισαι ευτυχισμένος"μου λεει και σπάει ενα χαμόγελο.
-θα σε παρω αυριο"λεει η Μιριαμ στην Οφηλία και εκεινη κουνάει θετικά το κεφαλι της.
Οταν έφυγαν έπεσα με δύναμη στον καναπέ και έβαλα τα χέρια μου στα μάτια μου και τα έτριψα.
-ελα εδω"της λεω και εκεινη σηκωνετε απο τον καναπέ και ερχεται και καθετε αγκαλια μου.
-τι θα κάνουμε;"λεει για ακομα μια φορα.
-αρχικά θα δουμε τι επιλογές εχουμε. Αν μπορω εγω δηλαδη να βρω κατι εκει γιατι εσυ δεν παιζει ετσι οπως ειναι τα πράγματα. Αν βρουμε ειμαστε οκ θα παμε εκει. Αλλιως ο καθε ένας εδω και θα έρχεσαι και θα ερχομαι όσο πιο συχνα μπορουμε"λεω και σκουπίζω τα δακρια απο τα ματια της.
-δεν μπορω να σε υποχρεώσω να παρατήσεις την δουλεια σου"μου λεει και ξαπλώνει πανω μου.
-εγω θα το αποφασησω αυτο και δεν με υποχρεώνει κανεις ποσο μάλλον εσυ"της απανταω και την σφίγγω στην αγκαλια μου.

Εκείνο το βραδυ δεν μπόρεσε να κοιμηθεί κανένας μας. Είμασταν αγκαλια στο κρεβατι αλλα κανένας δεν έλεγε τιποτα οταν ένιωσα το στήθος μου υγρό.
-γιατι μωρο μου;"ρωταω και κάθομαι στο κρεβατι και την περνω αγκαλια μου και εκεινη ξεσπάει για τα καλα.
-ελα σώπα ηρεμησε σε παρακαλω"της έλεγα και της ξανα έλεγα αλλα δεν ειχε κανενα αποτέλεσμα. Επρεπε να ξεσπάσει και το ήξερα. Ετσι την άφησα να κλάψει για να βγει απο μεσα της. Οταν άρχισε να ηρεμεί ακούμπησα στην πλάτη του κρεβατιού και την κρατούσα πανω μου ενω εκεινη ειχα τα χέρια της περασμένα στη μεση μου. Η ανάσα της καπου στις 5 ειχε αρχίσει να γίνετε ήρεμη και καταλαβα οτι την πηρε ο υπνος. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να την ξυπνήσω και ετσι βολεύτηκα οπως ήμουν. Ήξερα οτι οταν θα ξυπνούσα δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ αλλα δεν με ένοιαζε και ιδιαίτερα. Ήθελα το κοριτσι μου να ειναι καλα και ηρεμο. Αυτο μου έφτανε.