Το τελος της μάχης

Κεφαλαιο 2

Οφηλία

Δεν πίστευα σε αυτα που άκουγα. Τι θα πει θα μείνει στον Ντύλαν. Κανω νόημα στα παιδια μεσα οτι επιστρέφω αμεσως και τρέχω προς την έξοδο. Ηταν έτοιμος να ανεβεί στην μηχανή του οταν τον φώναξα.
-Τάιλερ"ούρλιαξα πιο πολυ παρα φώναξα.
Εκεινος γύρισε και με κοίταξε και άφησε τον σακο του πανω στην θέση της μηχανής.
-τι μαλακιες λες; Δεν εχει να πας σε κανέναν Ντύλαν να μείνεις. Θα πας σπίτι και θα ερθω και θα το λύσουμε το θεμα. Αν ειναι δυνατόν σε καθε δυσκολία που θα βρίσκουμε να φεύγουμε"λεω και ενω ξερω οτι μας βλέπει κοσμος ειδικα που κλαίω απλα τους αγνοώ.
-δεν θα υπάρχει δυσκολία μωρο μου. Εσυ θα εισαι στην δουλεια σου και εγω στην δικιά μου απλα τα πράγματα"λεει και θελω να τον χτυπήσω. Θελω να πέσω πανω του και να αρχίζω να τον χτυπάω μπας και συνέλθει.
-Απλα πηγενε σπίτι και θα ζητήσω να φυγω πιο νωρίς"λεω και σκουπίζω τα ματια μου και κανω να φυγω. Με αρπάζει απο το χερι και με κοιταει. Θελω να με αγκαλιάσει να με κλείσει στα χέρια του και να μου πει οτι ολα θα πάνε μια χαρα. Εμεις θα ειμαστε μια χαρα. Αλλα δεν το κανει. Απλα κουνάει θετικά το κεφαλι του και καβαλάει την μηχανή του και εξαφανίζεται.
Οταν επιστρέφω στο μαγαζί δεν βλεπω την ωρα να περάσει για να γυρίσω σπίτι. Είχαμε αρκετή δουλεια και ετσι μπορω να πω πως ηταν κάπως καλυτερα γιατι μου αποσπούσε την προσοχη και δεν σκεφτόμουν συνέχεια τον Τάιλερ.

Οταν επιτέλους το ρολόι έδειξε 23:00 έβγαλα την ποδια μου και μονο που δεν πέρασα απο την τζαμαρία για να βγω. Δεν περίμενα να τον βρω εξω και να με περιμενει για να με γυρίσει σπίτι αλλα το ένστικτο μου κε έβγαλε λαθος.
Ηταν εκει πανω στην μηχανή του και κάπνιζε.
Χωρις να με κοιταει ή να με εχει καταλάβει γενικα καθόμουν και τον χάζευα. Ηταν στο πλάι και ετσι έβλεπα το προφίλ του. Τα χαρακτηριστικά του σκληρά οπως παντα. Φυσούσε τον καπνό και έπαιζε με το ποδι του.
Οταν πλεων ειχα πλησιάσει αρκετα γύρισε και μου χαμογελασε. Θεεε μου αυτο το χαμόγελο. Μπορούσε να με καθηλώσει εκει και να το χαζεύω για ωρες. Απλα με το να μου χαμογελάει. Ηταν τοσο όμορφος. Το ήξερε οτι ειναι και τι επίδραση εχει αυτο αλλα δεν έδινε σημασία. Οχι πλεων. Σηκώθηκε απο την μηχανή και ήρθε και με άρπαξε απο την μεση και με φιλησε απαλά. Ένωσε τα μέτωπα μας και με ξανα φιλησε ακομα πιο ανάλαφρα.
-Συγνωμη"λεει τελικά και με κοιταει στα ματια. "Φέρθηκα σαν μαλακας το ξερω. Δεν ειπες κατι απλα εγω αρπαχτικά γιατι νιώθω πιεσμένος."λεει στο τελος και απλα με κοιταει
-το ξερω οτι νιώθεις ετσι. Και εγω ετσι νιώθω, ειδικα τωρα που είχαμε μπει σε μια σειρα. Το ξερω οτι κανεις τα παντα για να ερθεις εκει και νιώθω απαίσια που δεν μπορω να κανω το ιδιο.
Αλλα με το να βγάζουμε τα νεύρα μας ο ένας πανω στον αλλον δεν βγάζει πουθενά"του λεω και επιτέλους τον αγκαλιαζω και τον νιώθω πανω μου. "Δεν ξερεις ποσο χαλια ήμουν πριν. Απλα ήθελα να με παρεις αγκαλια και να μου πεις οτι ολα ειναι ενταξει και θα τα βγάλουμε πέρα μια χαρα αλλα εσυ έφυγες"του λεω και πλεων κλαίω. Εκεινος αρπάζει το πρόσωπο μου στα χέρια του και με φιλαει τοσο ηρεμα.
-οχι κοριτσι μου δεν θελω να σε δω ποτε να ξανα κλαις. Ειδικα απο μενα."λεει και με αγκαλιάζει. "Ελα παμε σπίτι μας"μου λεει και ανεβαίνει στην μηχανή και κανω και εγω το ιδιο. Δένω τα χέρια μου στη μεση του και φέρνει το χερι μου στο στομα του και το φιλαει και ξεκινάμε για το σπίτι. Ηταν ομορφη βραδια δεν ειχε πολυ ζεστη και ετσι η βόλτα με την μηχανή ηταν άνετη. Ειχε σχετικά κίνηση και ετσι καναμε περισσότερη ωρα απο οτι συνήθως.