Το τελος της μάχης

Κεφαλαιο 5

-ποιος ειναι;"με ρωτάει η Οφηλία ενώ με κοιτούσε με απορία.
-εεε; Απο την δουλειά κάτι δεν τρέχει τίποτα"λέω και περνούμε τα πράγματα μας και βγαίνουμε απο το αεροδρόμιο.Αμεσως βρήκαμε ταξί και μας πήγε στη διεύθυνση που του δώσαμε. Είχε αρκετή κίνηση και εμένα το στομάχι μου ήταν κόμπος απο το προηγούμενο μήνυμα.
-φτάσαμε"άκουσα τον κύριο να μας λέει και τότε κοίταξα που είμασταν.
-ποσό ειναι;"ρωτάει η Οφηλία και τον πληρώνει. Βγαίνουμε απο το αμάξι και κατεβαίνει και εκείνος για να μας δώσει τα πράγματα.
-ευχαριστούμε"λέω χαμογελαστός
-τίποτα παιδιά"μας λέει και μπαίνει στο όχημα του και φεύγει.
-εδώ ειμαστε λοιπόν."λέει και με κοιτάει στα μάτια.
-παμε να δούμε το νέο σου σπίτι"της λέω και χαμογελάω ενώ στην πραγματικότητα ήθελα να πεθάνω.

Όταν φτάσαμε στα τελευταία σκαλιά η πόρτα άνοιξε απότομα και μια κυρία γύρω στα 50 μας χαμογέλασε.
-θα πρέπει να είστε ο Τάιλερ και η Οφηλία"μας λέει και εμείς αλλάξαμε βλέμματα.
-ναι εμείς ειμαστε"απαντάω και χαμογελώ και εγω.
-υπέροχα. Ελάτε να σας δείξω το σπίτι"μας λέει και μπαίνουμε μέσα."τα πράγματα σας μπορείτε να τα αφήσετε δίπλα στην είσοδο" συνεχίζει και περνάμε στο σαλόνι."εδώ ειναι το σαλόνι ο χώρος με την κουζίνα ειναι ανοιχτός μέσα ειναι η κρεβατοκάμαρα μια μικρή αποθήκη και το μπάνιο, μπορείτε να πάτε να τα δείτε"μας λέει όλο χαρά.
Εμείς παμε προς τα μέσα και κρατάω το χέρι της. Εκείνη με κοιτάει και με φιλάει και σταματάει μπροστά μου.
-νομίζω αυτό θα πάρω ειναι ωραίο μικρό όχι ακριβώς και κοντά στο κέντρο"μου λέει
-ότι θέλεις κορίτσι μου εσυ θα μένεις εδώ"της λέω και την φιλάω στο μέτωπο.
-ειναι δικό μας όχι μόνο δικό μου"μου λέει πειραγμένα.
-ναι ειναι δικό μας αλλά εσυ θα μένεις πιο πολύ εδώ απο ότι εγω"απαντάω και νιώθω μια ενόχληση στα λόγια μου. Θα μένουμε άλλου ο κάθε ένας με την ζωή του και την δουλειά του.
-τέλος πάντων. Σου αρέσει;"με ρωτάει
-αφού αρέσει σε σένα εγω το λατρεύω"της απαντάω και με αγκαλιάζει.

Την επόμενη μέρα σηκωθήκαμε αρκετά νωρίς γιατί έπρεπε να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά. Καθαρίσαμε και τα παντα μπήκαν στη θέση τους. Το μεσημέρι βγήκαμε μια βόλτα στη γειτονιά να την δούμε και να μάθουμε τι έχει εκεί κοντά. Ευτυχώς για εκείνη όλα ήταν σε κοντινή απόσταση. Η δουλειά της ήταν μισή ώρα με τα πόδια οποτε δεν είχε κάποιο πρόβλημα. Σήμερα είχε και το πρώτο ραντεβού και έπρεπε να πάει την δουν απο κοντά και όλα τα σχετικά της δουλειάς.

Είχαμε καθίσει σε μια πιτσαρία να φάμε και την κοιτούσα και ήθελα να μου μείνει κάθε λεπτομέρεια του πρόσωπο της στο μυαλό μου.
-τι εχω και με κοιτάς έτσι;"με ρωτάει και γελώ
-τίποτα κορίτσι μου απλά σε χαζεύω"της λέω και χαμογελάει ντροπαλά.
-τι θα πάρουμε να φάμε;"με ρωτάει
-δεν εχω ιδέα σίγουρα σαλάτα και μετά διάλεξε εσυ δεν εχω θέμα"της λέω και μπαίνω για λίγο στο Facebook. Είχα κάποια μηνύματα απο τα παιδιά για να δουν αν φτάσαμε καλα και πως πήγαν τα πράγματα και ένα αίτημα φιλίας.
Το άνοιξα και μου πάγωσε το αίμα. Όταν είδα το όνομα της ήθελα να πετάξω το κινητό στον τοίχο. Πως στο καλό με είχε βρει και γιατί να το κάνει. Δεν απάντησα στο αίτημα και απλά το αγνόησα για την ώρα. Έκλεισα το κινητό αφού απάντησα στα παιδιά και ξανά έριξα την προσοχή μου σε εκείνη που διάβαζε τον κατάλογο. Με ξανά κοίταξε και μου χαμογέλασε.
-σταματά να με κοιτάς έτσι πια"είπε και γέλασε
-εντάξει"απάτησα και ήρθε και κάθησε δίπλα μου.
-δεν ειναι μόνο για σένα δύσκολα"μου λέει και με κοιτάει στα μάτια
-το ξερω. Αλλά θα ειμαστε εντάξει έτσι δεν είπαμε;"της λέω για να της δώσω θάρρος.
-ναι έτσι είπαμε"λέει και με φιλάει. Ένα φιλί όλο συναίσθημα και όσα δεν λέγαμε ή φοβόμασταν να πούμε.