Το τελος της μάχης

Κεφάλαιο 17

Γειά σας καλησπέρα σας! Νμζ πρέπει να ξανά συστηθούμε μετά από τόσο καιρό αποχής!! Τ προηγούμενο κεφάλαιο μπήκε πριν 6 μήνες.... Whaaaaaaat????? Δεν θα πω διαφορες δικαιολογίες απλά είχαν μπει κάποια άλλα πράγματα πρώτα αναγκαστικά!! Λοιπόν επέστρεψα γιες γιες και θα μπει και πρόγραμμα για τα κεφάλαια θα μπαίνει σίγουρα ένα μια φορά την εβδομάδα η Παρασκευή ή Σάββατο πείτε μου τι θελετε και εσείς!! Σε σας που είστε ακόμα εδώ λοιπόν και περιμένετε πως και πως κεφάλαιο ορίστε (πυροτεχνήματα από πίσω ξέρω γω 😂) ελπίζω να σας αρέσει η συνέχεια και σας ευχαριστώ πολύ για τα μηνύματα σας!!!!!

Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο η Εμμα ήταν εκεί και με περίμενε.. Με χαιρέτησε και εγώ πήγα στον χώρο τον αποσκευών για να περιμένω την βαλίτσα μου. Δίπλα μου ήταν οικογένειες, ζευγάρια, διάφορα άτομα που είτε περίμεναν τα πράγματα τους και γελούσαν και ήταν και άλλοι που βιαζόταν και έβριζαν, εγώ πάλι ήμουν στην άλλη κατηγορία που απλά περίμενα χωρίς να κάνω τίποτα καθώς δεν είχα και τίποτα να κάνω.. Οι διακοπές βγήκαν άθλιες καμία σχέση με αυτό που περίμενα ίσα ίσα έγιναν πολύ χειρότερα τα πράγματα, δουλειά είχα ακομα 8 μέρες άδεια οπότε μπορώ να πω ήμουν σε μια καλή κατάσταση.. Επιτέλους μετά απο λίγο έκανε εμφάνιση η βαλίτσα μου, δεν ξέρω πως αλλα πάντα έβγαινε πρώτη.. Την άρπαξα χαζογελοντας και έφυγα βλέποντας κάποια άγρια βλέμματα....

Η Εμμα μου χαμογέλασε και ήρθε προς το μέρος μου..Ειχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που είχε σταματήσει την θεραπεία και ευτυχώς ήταν πολύ καλά.. Βέβαια έκανε εξαιρέσεις αρκετά συχνά για να είμαστε σίγουροι ότι όλα πάνε ρολόι..

-δείχνεις μαυρισμένος.. Μου λέει και γελάει και με αγκαλιάζει
-δεν μπορώ να πω ότι ισχύει το ίδιο και για σένα ... Της λέω και την αγκαλιάζω και εγώ
-τι να κάνουμε δεν μπορούμε όλοι να πάμε διακοπαρες.  Μου λέει και μετά από λίγο σοβαρεύει αφού έχει δει το βλέμμα μου
-τέτοιες διακοπαρες δεν της θες πίστεψε με... Της λέω και εκείνη κουνάει το κεφάλι της
-τι έγινε? Με ρωτάει τελικά
-πάμε σπίτι και θα στα πω.. Της λέω και βγαίνουμε από το αεροδρόμιο

Οι δρομοι είχαν αρκετοί κίνηση μπορώ να πω.. Ισως να έφταιγε και η ώρα.. Τα φανάρια μας έπιασαν όλα από το ένα κόκκινο στο άλλο ειμασταν.. Η ζέστη έξω ήταν απαλευτη και γενικά η διαδρομή ήταν περίεργη....

-το κάναμε για να σιγουρευτεί ότι δεν νιώθει τίποτα.. Βασικά ήθελε να δει αν νιώθει ακόμα κάτι και έτσι το κάναμε.. Λέω στην Εμμα ξεκάρφωτα
Εκείνη πατάει φρένο και ευτυχώς είχε για ακόμα μια φορά φανάρι
-τιιιιι??? Λέει σοκαρισμένη.
-το καλύτερο δεν το άκουσες.. Ήθελε να δει αν νιώθει ακόμα κάτι γιατί θα κάνει το επόμενο βήμα με την σχέση της... Λέω και ακόμα και εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να το πιστέψω
-μου κανεις πλάκα έτσι???
-Νοπ καθόλου μακάρι να εκανα αλλά δεν κάνω.. Το τραγικό είναι ότι μέχρι πριν πάω και χωρίσουμε ήθελα να την παντρευτώ της το είχα ξανά πει και μου είπε να μην κάνουμε βιαστικές κινήσεις,το σκέφτομαι και με πιάνουν τα γέλια πραγματικά... Της λέω και εκείνη δεν λέει τίποτα, απλά κοιτάει μπροστά στην πορεία της
-δεν ξέρω τι να πω αλήθεια... Λέει μετά από αρκετή ώρα
-τίποτα δεν είναι ανάγκη να πεις τίποτα... Της λέω και εκείνη παρκάρει μπροστά στο σπίτι μου.
-θα ανέβεις? Την ρωτάω και εκείνη κουνάει θετικά το κεφάλι της..