Το τελος της μάχης

Κεφάλαιο 20

Καλησπέρα σας αγάπες μου ελπίζω να είστε καλά... Όπως είδατε επιτέλους μπαίνουν τα κεφάλαια στην ώρα τους.. Λοιπόν θα ήθελα να μου λέτε την γνώμη σας κατω στα σχόλια τόσο για το αν σας άρεσε το κεφάλαιο όσο και για τι περιμένετε να γίνει στα επόμενα κεφάλαια.. Όσο αφορά αυτό το θέμα.. Την ιστορία δεν σας αναγκάζει κάνεις να την διαβάζετε σαφώς το κάνετε γιατί σας αρέσει και σας ευχαριστω για την εκτίμηση και την στήριξη μου έχετε δείξει όχι μόνο σε αυτήν την ιστορία αλλά και στις άλλες.. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω λοιπόν αν δεν θα σας αρέσει η ιστορια απλά σταματάτε να την διαβάζετε και τ σέβομαι τ έχω κάνει και εγώ, το να αφήνω σχόλια τύπου "κουράζει" η "το δευτερο μέρος καταστρέφει το πρώτο βιβλίο και δεν χρειάζονταν να το γράψεις" παιδιά,χελοου είναι δική μου ιστορια και την έχω φανταστεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο οπότε θα γίνει με τον δικό μου τρόπο όπως θέλω και όποτε θέλω εγώ, και όσοι από εσάς έχουν γράψει η γράφουν ιστορία ξέρετε πως είναι, αφιερώνεις χρόνο για να κάνει κάτι που θες και αγαπάς, με τον δικό σου τρόπο, αν με βρίσκετε υπερβολική η κάτι πείτε μου σας παρακαλώ να το ξέρω,.. Λοιπόν αυτά ήθελα να σας πω. Ελπίζω να σας αρέσει το κεφάλαιο 🙂🙂

Όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μου ήμουν ακριβώς στο ίδιο δωμάτιο που ήμουν και πριν με τον Μάρκο να κάθεται στην πολυθρόνα με το ταμπλετ του και να διαβάζει προσεχτικά κάτι..

-τι ώρα είναι? "τον ρώτησα και εκείνος με κοίταξε χαμογελώντας..
-είναι 8:40" μου απαντάει και έρχεται δίπλα μου και με φιλάει στο μέτωπο
-το πρωί η το βράδυ? "ρωτάω καθώς τα στόρια είναι κλειστά..
-το βράδυ" λέει και γελάει
-και από πότε κοιμάμαι? Ρωτάω και ανακαθομαι
-από το μεσημέρι,απο την ώρα που σου είπε η γιατρός για την εγκυμοσύνη "απαντάει και νιώθω ξανά το σώμα μου να αδειάζει..
-αα ναι είναι και αυτό "απαντάω και τον βλέπω να σοβαρεύει..
-τι απαντήσει είναι αυτή? κανονικά θα έπρεπε να πετάς από τη χαρά σου με τέτοια νέα! "λέει και κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου
-είναι μέχρι να το χωνέψω "απαντάω ξερά" μπορώ να δανειστώ λίγο το ταμπλετ σου να πάρω λίγο την Μυριαμ?" λέω με ελαφρύ χαμόγελο
-βέβαια αγάπη μου ορίστε "λέει και μου το δίνει και κάθεται και με κοιτάει..
-θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο..."λέω" οι δύο μας, θα ήθελες να πας καμία βόλτα ή κάτι τέτοιο και να έρθεις σε λίγο? "λέω με νευρικότητα
-εεεε όχι θα πάω σπιτι, έτσι και αλλιώς δεν μπορώ να μείνω εδώ, θα έρθω αύριο το πρωί να σ πάρω να πάμε σπιτι μας" λέει και σηκώνεται και έρχεται και με φιλάει
-σε αγαπώ πολύ, δεν ξέρεις πόσο χαρούμενο με έκανες "λέει και βγαίνει από το δωμάτιο...

Εγώ από την άλλη ανοίγω το ταμπλετ και μπαίνω Skype.. Δεν είναι μέσα ωστόσο της κάνω κλήση.. Μετά από λίγο απαντάει με ένα τεράστιο χαμόγελο αλλα σοβαρεύει μόλις καταλαβαίνει που είμαι..

-Παναγία μου Οφηλία που είσαι? Λέει τρομαγμένη και κάθεται καλύτερα στον καναπέ..
-είμαι καλά μην στεναχωριέσαι.. Να σου πω είσαι μόνη σου? Την ρωτάω και εκείνη κοιτάει πάω από το λαπτοπ..
-εεεε όχι είμαι με τον Jc λέει και έρχεται πιο κοντα στην οθόνη.
-είστε μόνο οι δύο σας? Ρωταω ξανά
-ναι οι δύο μας είμαστε, θα πάμε αργότερα να βρούμε τα παιδιά. Λέει και αμέσως ένα τσίμπημα με ενοχλει στο στομάχι. Ξέρω σε πια "παιδιά" αναφέρεται έτσι δεν ρωταω πάρα πάνω..
-τ έγινε όλα καλά? Με ρωτάει ξανά και αρχίζω να κλαίω
-όχι δεν είμαι "απαντάω και τότε βλέπω και το πρόσωπο το Jc να είναι δίπλα της και κάπως ανήσυχος
-Οφηλία έχει γίνει κάτι? Συμβαίνει κάτι" ρωταει εκείνος σοβαρός..
-είμαι έγκυος " απαντάω και μένουν κόκαλο και κοιτάει ο ένας στον άλλον
-τι είσαι?" ρωτάνε και οι δύο μαζί
-είμαι έγκυος" λέω ξανά και σκουπιζω τα μάτια μου και τους κοιτάω
-από ποιον? Ρωτάει σοβαρos o Jc και η Μυριαμ του χτυπάει το χέρι του και τον αγριοκοιταει
-Συγνώμη "λέει και κοιτάζει το πάτωμα
-Δε.. Δεν ξέρω" απαντάω ξανά "η γιατρός είπε ότι έγινε μετά της διακοπές αλλά δεν ξέρω αν είναι του Μάρκου η του Τάιλερ" απαντάω και φεύγει ένας λυγμός...
-ηρέμησε αγάπη μου θα πάνε όλα καλά "λέει η Μυριαμ ταραγμένη
-τίποτα δεν θα πάει καλά.. Ήρθα εκεί για να δω αν όντως νιώθω κάτι για εκείνον και βρεθήκαμε να πηδιομαστε  και εμένα να γκαστρωνομαι και να μην ξέρω από ποιον είναι τ παιδί, και ξέρετε κάτι? Τον θέλω ακόμα, ακόμα τον σκέφτομαι και μετανιώνω για πολλά πράγματα, αλλά αν το παιδί δεν είναι δικό του δεν μπορώ να τα τιναξω όλα στον αέρα και να παρατήσω τον Μάρκο.. Βασικά και δικό του να είναι δεν μπορώ να αφήσω τον μάρκο έτσι. Μου στάθηκε δίπλα μου μετά από ότι έγινε ήταν εκεί για μένα ενώ ο Ται όχι "λέω μέσα στους λυγμούς μου
-ο Τάιλερ ήθελε να είναι εκεί εσύ δεν τον άφησες" λέει με νεύρα ο Jc..
-μπορεί και να έγινε έτσι αλλά τωρα είναι πολύ αργά "λέω" απλά δεν θέλω να πείτε τίποτε σε εκείνος για την εγκυμοσύνη πόσο μάλλον για το τι παιζει "λέω
-Οφηλία αν είναι δικό του πρέπει να το ξέρει "απαντάει σκληρά εκείνος
-δεν είναι δικό του είμαι σίγουρη "απαντάω ακόμα πιο σκληρά" τέλος πάντων θα τα πούμε πρέπει να ξεκουραστώ καλό βράδυ "λέω και το κλείνω απότομα και πατάω απενεργοποιση στο ταμπλετ και κλείνω το φως δίπλα μου....
Τίποτα μέχρι εδώ ήταν, η ζωή μου θα μπει σε μα σειρά είτε μου αρέσει είτε όχι, ο Μάρκος ήταν εκεί για μένα σε ότι και αν χρειάστηκα δεν μπορώ να τον αφήσω έτσι.. Σκέφτομαι και κλείνω τα μάτια μου....

Ορίστε λοιπόν άργησε λίγο αλλά μπήκε.. Ελπίζω να σας αρέσει...
Μέχρι το επόμενο ♥️