Corenqueque, de vlucht van de vuurvogel

Cindy & Jessica, hoofdstuk 1.

'Peter! Hoe ver ben je met de samenvatting van rapport EC12-7B? Ik moet over over een half uur de vergadering in, en ik wil het nog wel even doorlezen.'

De krakende stem van mijn baas Eduard Groenen schelt door de gang. Eduard begeleidt me tijdens mijn stage bij het WWF, het Wereld Natuur Fonds. Hij laat me de rapporten van onderzoekers lezen en daar samenvattingen van maken. Soms is het saai werk, maar je leert er wel erg veel van. Het is mijn droom om zelf ooit eens op expeditie te gaan om de natuur te bestuderen. Ik heb wel een voorkeur, maar eerst moet ik eens afstuderen, voordat ik aan zoiets kan beginnen. En dan moet ik ook nog eens het geluk hebben, een passende baan te vinden. Daarom ben ik ook heel erg blij met deze stage en ik doe uitermate goed mijn best. Misschien dat ik door deze stage hier een plek kan verdienen.

'Ik ben het aan het uitprinten, mijnheer Groenen. Ik kom het u dadelijk brengen.'

Ik ben nog wel niet helemaal klaar, maar dat hoeft Eduard niet te weten. Snel maak ik de samenvatting af en lees hem nog eens snel door. Ik weet dat het goed is, want ik weet ook dat Eduard die rapporten allemaal gelezen heeft, dus ik kan me echt geen broddelwerk veroorloven. Ik print het snel uit en breng het dan naar Eduard. Ik overhandig het document en Eduard leest het snel door. Hij knikt goedkeurend en zegt: 'Keurig werk. Maar ik had ook niets anders van je verwacht, Peter. Over een uur ben ik terug uit de vergadering en dan wil ik even wat met je bespreken. Ik wil even je toekomst hier bespreken.'

Ik verlaat zijn kantoor en loop dan door naar de koffieautomaat. Daar kom ik Cindy tegen. Cindy is een vrouw van net 27 jaar en ik zit samen met haar op het kantoor. Ze zegt: 'Heb je het nog op tijd af gekregen?'

'Ja, maar net. Het is soms best lastig een samenvatting te maken van die rapporten. Is het nou zo moeilijk om die formulieren in te vullen, zoals het hoort?'

Cindy lacht en zegt: 'Als je een keer veldwerk gedaan zou hebben, dan zou je anders praten, Peter. Maar ik denk dat je daar nog wel achter komt. Er staat een groot project in de planning en ik denk dat Eduard je daarvoor wil gaan inzetten. Dat zou echt iets voor jou zijn.'

'Wat voor project is dat dan?'

'Ik mag het je eigenlijk nog niet zeggen, maar ze willen onderzoek gaan doen de Cotopaxi vulkaan in Ecuador. Ze zoeken nog mensen om ter plekke informatie te verwerken, zodat hier snel verder kan met het onderzoek. Ik denk dat Eduard je daarvoor wil gaan vragen. Het zou een prachtige kans voor je zijn.'

'Dat zou fantastisch zijn, maar ik ben bang dat mijn stage dan afgelopen is. Ik heb nog maar 2 maanden voordat hier klaar ben en dan ben ik afgestudeerd.'

Cindy glimlacht en zegt: 'Ik denk niet dat Eduard je zomaar laat lopen, Peter. Je doet uitstekend je werk, je komt nooit te laat en je past hier heel erg goed in het team. Maar dit allemaal heb je niet van mij gehoord.' Ze knipoogt een keer.

'Ja, natuurlijk. Mijn lippen zijn verzegeld! Ik hoop dan maar, dat het waar is!'

Ze glimlacht een keer naar mij en zegt: 'Ik zit er meestal niet ver naast, als ik zulke voorspellingen doe.'

Dat klopt, dat is haar werk. Ze doet beoordelingen van rapporten en maakt aan de hand daarvan voorspellingen, die bepalend zijn voor het vervolg van het onderzoek. Daarnaast is ze de rechterhand van Eduard.

We lopen samen terug naar het kantoor en praten over van alles en nog wat. Cindy is een leuke vrouw, blond met half lang haar, een zeer goed gevormd lichaam en ongeveer 170cm lang. Ze is vorig jaar gescheiden en heeft een dochtertje van 3 jaar, Jessica heet ze. Soms neemt Cindy haar mee naar het werk, waar ze een kleine speelhoek voor haar ingericht heeft. Jessica is een schat van een meisje, die altijd braaf met haar speelgoed in de speelhoek speelt. Toch vraagt ze regelmatig om de aandacht van haar moeder, en soms ook die van mij, maar over het algemeen is ze niet lastig. En dat is maar goed ook. We hebben het druk genoeg. Normaal zou ze er vandaag zijn, maar ze is er niet. Ze was wat ziekjes en haar grootmoeder ontfermt zich nu over de arme meid.