The Girl of Light 2

Hoofdstuk 4

Elise

Onze laatste les is ook van Derek. Robin probeert hem te negeren. Maar ze heeft het moeilijk. 'Ik haat hem.' Gromt ze zachtjes. 'Ow kom op. Zo erg is het ook weer niet.' Fluister ik zachtjes.

'Oke, we gaan een film kijken. Elise wil jij het licht uit doen. Daar ben je toch zo goed in?' Ow Grappig hoor Derek. Omdat Het meisje van het licht ben.

Ik geef Derek een nijdige blik en doe het licht uit. Dan ga ik weer naast Robin zitten. 'Ik haat hem.' Grom ik. 'Welkom bij de club.' Fluistert Robin en geeft mij een hand

Als de les eindelijk is afgelopen lopen Robin en ik zo snel mogelijk de lokaal uit. We lopen naar buiten op weg naar de auto. 'Elise.' Ik draai me om en zie Tyler naar mij toe lopen. Ik kijk naar Robin. 'Ga maar vast. Ik kom zo.' Robin knikt en loopt door.

Tyler komt bij mij staan. 'Heb je zin om nu al naar de bieb te gaan?' 'Sorry, ik rij met mijn vriendin mee.' 'Ik wil je ook wel naar huis brengen.' 'Sorry, ik moet nu echt gaan. Een andere keer misschien.' Hij kijkt teleur gesteld maar knikt. 'Dan zie ik je morgen.' Ik knik en loop naar de auto van Robin.

Ik stap de auto in. 'Wat moet hij van je?' Zegt Robin meteen. 'Ow niks. Ik...was mijn boek vergeten. Hij gaf hem aan mij terug.' Robin knikt.

Als we thuis zijn lopen Damian en Ruben naar ons toe. 'En? Hoe was jullie eerste dag.' Zegt Ruben. 'Vreselijk. Drie keer raden wie onze leraar is.' Damian en Ruben kijken ons niet wetend aan. 'Derek.' 'Derek van de Black Shadows!?' We knikken. 'Wat doet hij daar?' Zegt Damian verbaasd. 'Wat denk je?' Zegt Robin chagerijnig. 'Oohw..' Zegt hij.

Ruben kijkt nog steeds niet begrijpend. 'Wat dan?' 'Om ons te pesten.' Liegt Robin. Ze zucht. 'Zullen we even een stukje gaan lopen.' Ruben knikt en loopt met Robin mee.

Damian loopt naar mij toe. 'Denkje dat ze het hem gaat vertellen.' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, en daar maak ik me juist zorgen om.' 'Gelukkig hebben wij geen geheimen voor elkaar.' Zegt Damian en knuffelt mij. Een brok zit in mijn keel. Ik voel me zo schuldig.

Hij geeft me een kus en kijkt me dan aan. 'Ik heb nog iets voor jou.' Ik kijk hen vreemd aan. Hij pakt mijn hand en neemt mij mee naar binnen. We lopen naar boven. Als we op onze kamer zijn, loopt Damian naar een kast en haalt er iets uit. Het is iets plat wat verpakt zit in cadeau papier.

Hij loopt naar mij toe. 'Ik wilde het al veel eerder aan je geven. Maar het juiste moment was er steeds niet.' Hij geeft het cadeautje aan mij. Ik kijk hem vreemd aan en scheur de cadeau papier weg. Het is een oude verslete schetsboek. 'Ik vond hem in de teritorium van je echte ouders. Ik denk dat deze schetsboek van je moeder is.' Ik kijk hem verbaasd aan en maak snel de schetsboek open.

Er staan heel veel tekeningen in. Ik zie een tekening in van Zeno. Jong en verward. Ik blader wat door. Dan zie ik het bos en een jongen die stiekum naar haar kijkt. Ze had het dus gewoon door. Ik blader weer door en zie dan een zelfportet. Het is Alice. Ik weet nu 100% zeker.

Ik blader nog wat door. Dan stop ik bij een tekening. Mijn vader en moeder staan er op. En in het midden een baby. Ik. Een gekukkige familie.

Tranen vullen mijn ogen. Damian aait over mijn rug. 'Wil je even alleen zijn?' Ik schud mijn hoofd. 'Bedankt. Ik ben er echt heel blij mee.' Zeg ik en leg de schetsboek neer. Dan knuffel ik hem. 'Graag gedaan.' Zegt hij en geeft mij een kus. 'Ik ga avond eten maken.' Zegt hij en verlaat de kamer.

Ik pak de schetsboek en ga op bed zitten. Ik blader er door heen en kijk weer naar de gezinsportret. Mijn ouders kijken gelukkig. Zou Alice weten dat dit zou gebeuren. Dat ze mij kwijt zou raken. Dat ik 16 jaar lang in weeshuis zou wonen. Dat ik er zelf moest achter komen wat en wie ik ben. Een traan glijd over mijn wang.

Waarom doe ik eigelijk zo veel moeite om haar te vinden als ze mij zo heeft laten zitten. Waarom heeft ze nooit contact met mij gezocht als ze nog leeft. Beteken ik wel iets voor haar?

Ik sla de schetsboek dicht en veeg mijn tranen weg. Blijf sterk Elise. Ik wil en ga haar zoeken. Zodat ik haar kan confronteren wat zij mij heeft aangedaan.

Bij het avond eten zit Robin nadenkend te kijken. 'Wil je morgen wel weer naar school?' Vraag ik dan maar. Robin kijkt naar Damian. Alsof hij beslist. Damian geeft haar een blik terug. Robin zucht en knikt. 'Ja, ik negeer Derek gewoon.' Ik kijk naar Damian. 'Wat?' 'Ja dat wil ik aan jullie vragen. Is er iets?' Robin en Damian schudden hun hoofd. Maar ik geloof ze niet.

'Ik kan ook mee gaan naar school.' Zegt Ruben. 'Nee!...uhm...Je zit toch niet bij ons in de klas. Dus dat heeft toch geen zin.' Zegt Robin. 'Weet je zeker dat je wilt gaan?' Robin knikt.

Na het eten zetten Robin en ik de borden in de vaatwasser. 'Robin, wat is nou de echte reden dat je naar school gaat?' 'Zoals al zei. Ik wil je niet alleen laten.' 'Ow kom op. Ik zag de blik tussen jou en Damian. Wat is er?' 'Niks.' 'Robin.' 'Echt waar Elise.' 'Of ga je toch naar school omdat je stiekem Derek toch wel leuk vind.' 'Nee!' Zegt ze boos. 'Ik haat hem!' 'Voor hoelang nog? Wanneer ga je Ruben zijn hart breken.' 'Hou je kop!' Roept ze boos naar mij.

Dan is het even stil tussen ons. 'Weet je wat. Bekijk het maar.' Zeg ik boos en verlaat de keuken.

Ruben en Damian kijken mij vragend aan als ik de woonkamer in loop. 'Wat is er aan de hand?' Vraagt Ruben. 'Waarom vraag dat maar even aan je ow zo goeie vriendinnetje.' Zeg ik boos en loop de trap op.

Wat zou jij doen als je Robin was? Laat een reactie achter.

Ik kan niet wachten om jullie het volgende hoofdstuk te laten zien. Dus als ik 40 votes heb voor dit hoofdstuk. Zet ik hem om 4 uur de volgende er al op .