The Girl of Light 2

Hoofdstuk 24

Elise

Ik loop naar beneden en zie Ruben en Damian staan. 'Hoe kon je dat nou laten gebeuren!' Roept Damian boos tegen hem. 'Het was haar eigen keus. Ik zij nog dat ze het niet moest doen...maar...' 'Wat is er aan de hand?' Ze kijken naar mij. 'Robin is bij Derek. Bij haar mate.' 'Wat?! Maar ik dacht dat Ruben haar mate was.' 'Nope. Maar maak je geen zorgen. Robin red zich wel. We moeten ons klaar maken voor het gevecht.' Ik zucht en knik. 'Wat!? Je laat je zusje in de steek.' Roept Ruben boos. 'Als we de Black Shadows gaan aanvallen dan zorgen we voor nog meer problemen. En Derek is haar Mate. Hij zal goed voor haar zorgen.' Boos loopt Ruben weg.

'Ik vind het zielig.' 'Dat is het ook. Maar het is niet ons grootste probleem op dit moment.' Zegt Damian en loopt naar mij toe. Hij kijkt me vreemd aan. 'Voel je je wel lekker. Je kijkt een beetje wit.' 'I-ik...ik heb de maangodin ontmoet.' 'Alice. Heeft ze iets tegen je geheugenverlies gedaan?' Ik schud mijn hoofd. 'Maar...ze deed heel raar. Alsof...' 'Alsof wat?' Ik schud mijn hoofd. 'Laat maar. Wat is het plan?' 'De soldaten van Aiden kunnen hier elk moment zijn.' 'Gaan jullie de hunters vermoorden.' 'Nee.' 'Waarom niet.' 'Omdat jij een schitterende speech had en iedereen naar je luisterd.' Zegt hij en geeft een kus op mijn wang.

We lopen naar buiten en we zien dat het druk is op het plein. De soldaten van Aiden zijn er al. Langzaam stoppen ze met praten en kijken ze naar mij. Ik word er neveus van. Heb ik iets op mijn gezicht. Damian komt naast mij staan. 'Waarom kijken ze naar mij?' 'Omdat je speciaal bent.' 'Zo voel ik me niet. Ik voel me....leeg.' Damian pakt mijn hand vast. 'Het komt goed. Beloofd.'

Robin

Ik zit op bed in Derek's kamer. Hij harteloos. Hij heeft mij bij mijn geliefde weggenomen. En ik weet zeker dat dat niet de laatste keer zal zijn.

Ik leg mijn hand op mijn buik.

'Nee, dat zal niet gebeuren. Ik ga voor je vechten. Beloofd.'

Ik ga staan en loop naar een raam en kijk naar buiten. Het is veranderd. Deze pack is veranderd. Maar het veroverd niet mijn hart. Derek mag dan wel mijn mate zijn. Maar we horen gewoon niet bijelkaar. Misschien wilde Alice er zo voor zorgen dat de Black Shadow pack en de Redmoon pack bijelkaar zou horen. Maar het gaat niet. Het hoort niet. Het klopt niet. Ik kan alleen maar aan Ruben denken.

Maar ook aan Elise. Ik heb zo medelijden met haar. Ze was al zo onzeker en nu helemaal. Ik wil dat het goed met haar komt. Maar ik twijfel of ze haar herinneringen ooit nog terug krijgt.

Ik hoor de deur achter mij open gaan. Ik draai me om en zie Derek staan. 'Hey schoonheid.' Ik kijk hem stil aan. Hij loopt op me af. 'Stop.' Hij stopt en kijkt me aan. 'Wat wil je van mij Derek.' 'Is dat niet duidelijk.' Zegt hij en loopt naar mij toe.

'Eerst wil ik je een mark geven. Precies hier.' Zegt hij en legt twee vingers op mijn schouder, dicht bij mijn hals. Tintelingen schieten door mijn lichaam. Ik wil dat het stopt.

'Dan gaan wat lekkers onder de dekens doen.' Fluisterd hij in mijn oor. 'En dan komen onze nakomelingen. En zijn we een blije familie.' 'Dan zal je een paar maanden moeten wachten. En dan heb ik al een gezin.' Derek gromt. 'Niet voor lang.' 'Je doet hem niks!' 'Het was toch een ongeluk?' 'Maar ik wil hem niet kwijt. Derek alsjeblieft.' 'Dat kind is van Ruben. Ik wil het niet als mijn zoon beschouwen. Ik wil hem niet eens zien!' Gromt hij nog bozer. 'Je zal hem ook niet aan raken. Daar zorg ik voor.' Grom ik boos terug. We kijken elkaar aan.

'We gaan zo eten. Over 5 minuten wil ik je aan tafel zien.' Zegt hij en loopt de kamer uit.

Het liefst zou ik de mate band willen verbreken. Maar dat kan ik, hoe soft het ook klinkt, Derek niet aan doen. Elke weerwolf wilt samen met zijn mate zijn leven opbouwen. Elke weerwolf behalve ik. Ik wil Ruben. Mijn beste vriend.

Elise

Ik kijk naar oom Aiden die de soldaten traint. Damian doet ook mee. Het is best wel gaaf om te zien. Dan zie ik Ruben tegen een boom aan zitten. Ik loop naar hem toe.

'Hey.' Zeg ik en ga naast hem zitten. 'Hey, hoe voel je je?' 'Wel goed. Behalve het feit dat ik nog steeds niks herrinner. Hoe is het met jou?' Hij zucht diep. 'Ik wil Robin terug. Ik wilde haar bijna ten huwelijk vragen.' 'Ah echt!' Zeg ik enthousiast. Hij kijkt me droevig aan. 'Ow...sorry.' 'Het geeft niet. Ik ben blij dat je het leuk vind. Maar het zal nooit gebeuren. Niet zolang Derek er nog is.' 'Maar ze houd van jou. De korte tijd die ik nog weet heb ik dat gezien. Ze wilt alleen bij jou zijn.' 'Wat moet ik doen Elise. Ik ben maar een mens.'

'Geeft niet op en volg je hart. Dat is heel menselijk.' Hij grinnikt. 'Volgensmij kan jij dat advies ook heel goed gebruiken.' Ik lach en knik. 'Oke deal. Dan gaan we het samen doen.' Ruben lacht en schud mijn hand. 'We zullen vechten voor een goeie toekomst.'

Sorry sorry en duizendmaal sorry. Ik heb jullie, mijn lieve lezers, in de steek gelaten. Maar ik had het zo druk en ook prive omstandigheden. Ook moet ik weer een beetje inkomen in het verhaal. Ik zal proberen wat vaker te schrijven.

Ik heb wel een nieuw verhaal genaamd Ava. Een spannend weerwolf verhaal. Die moet je zeker lezen

Xxx The wolf of licht