The Girl of Light 2

Hoofdstuk 27

Elise

Langzaam word ik wakker. Ik voel me duizelig en heb hoofdpijn. Ik open voorzichtig mijn ogen. Ik zie een saaie witte plafon met hier en dat wat lampen. Ik probeer mijn handen en voeten bewegen. Maar die zitten vast. Ik kijk om me heen en zie dat ik in witte kamer lig. 4 witte muren, witte vloer, witte plafon en..... een witte deur. Vraag me af wat daar achter zich af speelt.

Weer trek ik aan mijn polsen. Maar het heeft niet veel nut. Ik zucht luid. Dan schiet mij opeens iets te binnen. Damian.

Waar is hij? Is hij vrij? Is hij.... dood? Ik schud mijn hoofd. Nee. Hij leeft nog. Hoe ik dat weet kan ik niet vertellen. Ik voel het. Geen idee hoe. 'Hij is je mate.' 'Ow echt? Dat wist ik niet.' 'Gaan we sarcastish doen?' 'Ga jij mij dingen vertellen die ik al weet?' Tussen mij en Sirena gaat het ook lekker.

Dan gaat de deur open. Max. Meteen trek ik weer aan mijn polsen. Max grinnikt. 'Gaat niet werken lieverd.' Zegt hij. Ik grom. 'Noem me niet zo!' 'Zo zo. Opeens een grote mond.' 'Ik ben jou zat. Laat mij en mijn pack met rust!' 'Je hebt geen pack meer. Je bent helemaal alleen. 'Wat wil je van mij?!' 'Dat je naar mij luisterd.' 'Geen denken aan!' Grom ik boos. 'Jammer. Want over een 3 dagen is het de grote dag.' Ik kijk Max vreemd aan. 'Wat bedoel je?' 'Ow dus nu luister je wel.' Ik grom. 'Wat bedoel je!'

'Over drie dagen weet de hele wereld het bestaan van weerwolven.' Zegt Max. 'En dan krijgen we meer klanten. En gaan we alle weerwolven verkopen. Aan rijke mensen, dierentuinen, de wetenschap.' 'Wat!? Nee! Dat kunnen je niet maken!' Max lacht. 'Let jij maar eens op.'
Ik grom boos. 'Maar geen zorgen schatje. Jij blijft bij mij.' 'Nee nooit!' Max lacht en loopt de kamer uit. Hij sluit de deur achter zich.

Ruben

Ik kijk naar het leger van Derek. Ik kan niet geloven dat ik samen werk met hem. Maar ik heb geen andere keus.

Derek loopt naar mij toe. 'Wat is het plan?' 'Ik dacht gewoon het gebouw aan vallen.' 'Is dat je plan?!' 'Ja.' 'Gast! Het zijn hunters! Die leggen dit leger in een seconde plat.' 'Wat is jou plan dan?' Ik denk na. 'Ik heb een vriend genaamd Simon. Hij is een hacker. Misschien kan hij de deuren voor ons openen.' 'Laat me raden. Hij is een mens?' 'Ja. Dus?' 'Wat ga je hem vertellen. Hey Simon. Mijn weerwolf familie is gevangen genomen. Help je mij hun te bevrijden?' 'Ik heb geen andere keus. Het is in ieder geval beter dan jou plan.' 'Tss.'

'Oke weetje wat. Als Simon ons niet helpt gaan we voor jou plan. Deal.' Hij schud mijn hand. 'Deal.'

Damian

Ik kijk naar de bewakers die rond lopen. Hoe kom ik hier ooit weg. Laat staan bij Elise. Ik kijk naar Aiden die de hoop heeft opgegeven. Dit is mijn schuld. Ik heb hem gevraagt om ons te helpen. Het had geen enkel zin. De Hunters waren ons te slim af.

Ik moet alleen maar aan Elise denken. Waar is ze? Is ze nog gezond? Wat gaan ze met haar doen?

Ik sla tegen de muur aan. 'Ik word gek hier.' Sis ik tegen mij zelf. 'Damian.' Ik kijk naar Aiden die naar mij kijkt. 'Weet je nog wat Elise over die Hunters zei? Dat zij ook familie en vrienden hebben. Dat zij ook een hart hebben.' 'Ja....' 'Misschien kunnen we ze over halen. Dat wij niet zo kwaadaardig zijn zoals de meeste denken. Misschien kunnen ze ons dan helpen bevrijden.' Ik knik. 'Klinjt goed. Het moet een onzeker iemand zijn. Iemand die jong is. Zoals de jongen die ons eten geeft.' Aiden knikt. 'Ik hoop dat Elise gelijk heeft.'

Ruben

Derek en ik lopen door de stad. Derek is nog nooit eerder in de stad geweest. Voor hem is het dus spannend. Best wel grappig. Als een klein kind die voor het eerst naar de pretparn gaat. Maar ik hou hem in de gaten voor het geval dat.

We komen aan bij het huis van Simon. Ik bel aan. Een paar seconden later doet Simon open. 'Ruben!' Zegt hij verbaasd. 'Hey Simon.' We geven elkaar een korte knuffel. 'Waar was je. Iedereen in de klas vraagt zich af waar je heen bent gegaan. Waarom liet je niks van je horen?' 'Siem. Het is een lang verhaal maar we hebben je nodig.' 'Waar voor.' Ik kijk naar Derek. Hij knikt. 'Kunnen we even binnen met je praten.' Simon kijkt ons vreemd aan maar knikt.

Hij laat ons binnen en we lopen naar de woonkamer. 'Ben je alleen?' 'Ja mijn ouders zijn een weekendje weg.' 'Mooi.' Simon gaat op de bank zitten. 'Dus wat is er?' 'Ken je mijn zusje nog?' 'Elise. Ja die ken ik nog wel.' 'Nou zij is...... Wacht. Ik begin anders. Derek is een....' 'Wie is Derek?' 'Hij.' Ik wijs naar Derek. Derek zwaait ongemakkelijk naar Simon. 'Oke.' 'Derek is een weerwolf.' Simon kijkt me vreemd aan. 'Een weerwolf?' Ik knik en kijk naar Derek. 'Wat?' 'Wat dacht je er van om te veranderen om te laten zien dat je een weerwolf bent.' 'Ik heb hier toch geen kleren liggen.' 'Ja mag wel wat kleren lenen van Simon.' 'Wacht. Wat.' Zegt Simon. 'Urg. Goed dan.'

Derek veranderd in zijn wolf. Simon deinst achteruit. 'Wow!' Zegt hij verbaasd. 'B-ben jij er ook een?' 'Nee. Elise wel. Toch?' 'Soort van.' Mindlink Derek. 'Ja soort van. Het is een lang verhaal. Maar ik en Elise wonen bij de weerwolven. Maar iemand heeft de pack veraden en nu is de pack ontvoerd door hunters.' 'Wat is een pack?' 'Een groep weerwolven bij elkaar. Samen zijn we ze een.' 'En wat zijn Hunters? 'Jagers. Maar zij jagen speciaal op weerwolven.' 'Oke.....'

Ik zucht. 'Elise en de pack zijn door hun ontvoerd. Ik wilde vragen of jij ons misschien kan helpen om ze bevrijden.' 'Wat moet ik dan doen.' 'De deuren openen voor ons. Jij moet ons de weg leiden naar ze en ook weer bevrijden.' 'Dat kan ik doen....denk ik. Waar staat het gebouw.' 'Aan de rand van de stad. Ik heb hwt adres.' 'Ik moet eerst informatie hebben. Dat kan wel wat uren duren.' 'Beter dan niks.'

'Goed dan. Ik zal zien wat ik voor jou en.... je vriend kan doen.' Ik kijk naar Derek. 'Je kunt beginnen met wat kleren voor Derek.' Simon knikt en pakt wat kleren voor Derek. Derek pakt de kleren met zijn bek aan en loopt een andere kamer in. Simon gaat achter zijn computer zitten met zijn drie beeldschermen. Elise. De Red Moon pack. Hou vol. Ik kom jullie halen.