The Girl of Light 2

Hoofdstuk 26

Robin

Ik ren naar de wc. Voor de zoveelste keer moet ik overgeven. Het is zo irritand.

Ik spoel door en verlaat de wc. Ik was mijn handen en drink dan wat water. 'Weet je het zeker?' Hoor ik Derek zeggen. Stilletjes loop ik naar zijn kantoor en kijk tussen de deur spleet. Ik zie de commedant en Derek staan. 'Ja. Heel het dorp is uit geroeid. Iedereen werd in kooien in busjes opgelsoten. Het meisje van het Licht appart.' Nee!! Het mag niet zo zijn.

Ik ren snel door de gang heen. Ik moet ze helpen. Het moet. Mijn broer, mijn beste vriendin. Ruben....

Ik begin nog sneller te rennen. Ik gooi de deur open en ren naar buiten. Ik wou dat ik kon veranderen. Maar dat kan niet als je zwanger bent. Ik ren door het bos. Maar bij het meer struikel ik over een boomstronk.

Tranen glijden over mijn wang en ik blijf liggen. 'Dit gaat mij nooit alleen lukken.' Snik ik. 'Dat klopt.' Hoor ik Derek zeggen. Verbaasd kijk ik op en zie ik Derek staan. 'Laat me met rust.' Zeg ik en ga zitten. 'Robin. Het spijt me echt wat er is gebeurd.' 'Ja vast.' Zeg ik bot. 'Als ik iets voor je kan doen....' 'Dat doe je niet! Ik vroeg of je mij met rust kon laten, de Red Moon pack kon helpen. Mij bij Ruben laten...En doe je dat? Nee!! Je doet niks voor mij! Je bent de slechtste mate ooit!' Roep ik boos.

Ik veeg mijn tranen weg. 'Sorry.... dat had ik niet mogen zeggen.' Snik ik. 'Nee....je hebt gelijk. Ik was egoïstisch.' Daar komt hij bu pas achter. 'Ik ga het met je goed maken. Ik zal je marken.' Ik ga staan en kijk hem aan. Dan sla ik hem kei hard in zijn gezicht. 'Uhm...Auw!' Gromt hij boos. 'Ik ga mijn familie redden.' Zeg ik en draai me om. Ik adem even diep in. Daarna draai ik me weer om. 'Ik. Robin van de Red Moon pack verbreek hier bij de mate band.' Ik voel een snee in mijn hart en moet mijn tranen bedwingen. Maar dit is het juiste. Derek kijkt mij verrasd aan. 'Je.....je...' Ik ren weg.

Ik heb geen mate meer. Maar daar kan ik mee leven. Mijn familie is belangerijker.

Ik kijk nog een keer achterom. Ik ga daar nooit meer terug.
Dan bots ik tegen iemand op. Ik kijk op en zie Ruben. 'Ruben!' Zeg ik en knuffel hem. Hij knuffelt mij terug. De pijn in mijn hart word meteen verzacht. 'Ik dacht dat ze je....' 'Ik was op zoek naar jou. Dus was optijd weg gekomen.' Opeens word Ruben door Derek tegen de boom aan geduwd. Hij kijkt woedend. 'Derek stop!' 'Jij hebt alles verpest!' Roept hij boos tegen Ruben. Ruben kijkt hem verbaasd en angstig aan. 'Derek stop! Dit is niet zijn schuld maar je eigen! Jij bent een egoïstishe klootzak!' Hij laat Ruben los en kijkt mij aan. 'Maar jij bent mijn mate. Je hoort mij te helpen.' 'Maar mijn familie komt eerst! En je was mijn mate. Zoek maar iemand anders die wel op jou niveau ligt.'

'Robin stop.' Zegt Ruben. 'Zo mag je niet tegen hem praten.' 'Maar hij....' 'Weet ik... maar de maangodin maakt ook fouten.' 'Je hebt gelijk Ruben.' We kijken alle drie op en zien een mooie vrouw in een witte jurk. 'Ik maak fouten. Grote zelfs.' 'Ma..ma..maangodin Alice.' Zeg ik verbaasd. Meteen zakken we door onze knieën als een teken van respect. 'Het spijt me dat ik jullie in deze situatie heb laten belanden. Robin.' Ik kijk op. 'Ik wilde vrede tussen te Red Moon pack en Black Shado. Maar het ging niet zoals ik had gepland.' Betreurd kijk ik naar de grond. 'Het spijt me.' 'Nee het is niet jou schuld. Samen met Elise hebben jullie vrede gemaakt.' 'Maar nu heb ik geen mate meer.' Zegt Derek. 'Derek. Ik heb je niet eerlijk behandelt. Daarom krijg je van mij een tweede mate.' Ik kijk naar Derek die verbaasd kijkt. 'W-wie is het.' 'Daar kom je snel achter. Maar nu. Jullie moeten Elise en de rest bevrijden.' Zegt ze en kijkt naar Derek. Derek knikt. 'Ik zal mijn leger oproepen.' Alice knikt. Ook ik zal jullie helpen. Ik zal bij jullie staan. Wees sterk. Wees dapper. En jullie zullen slagen.' Op dat moment verdwijnd ze.

Iedereen gaat staan en we kijken elkaar aan. 'Het spijt me.' Zegt Derek. 'Het is oke. Maar we moeten snel zijn. We moeten snel naar de Hunters.' 'Ja wij. Zonder jou.' Zegt Ruben. 'Wat?' 'Je bent zwanger. Als jou iets overkomt vergeef ik het mezelf nooit.' Zegt Ruben en pakt mijn handen vast. Ik knik. 'Oke ik blijf thuis. Ow....wacht...' 'Je kunt bij mijn packhuis blijven. Mijn nichtje zal voor je zorgen.' Ik knik dankbaar en kijk weer naar Ruben. Hij knikt. 'We komen terug. Allemaal. Beloofd.' Ik geef hem een knuffel. Ik hoop dat hij gelijk heeft.

Damian

Ik word wakker. Ik lig op koude stenen grond. Ik open voorzichtig mijn ogen. Stenen. Ik kijk op en zie nog muur stenen. Maar dan is het de muur. Er staan wat dingen geschreven. Namen. En zinnen zoals: Maangodin. Sta mij bij.

Ik slik en beweeg met mijn armen. Waar ben ik....waar is Elise. Ik schiet omhoog en ga staan. Maar mijn evenwicht werkt niet mee en klap tegen de muur aan. Als ik meer bij zinnen ben ga ik weer staan. 3 muren en een kant trailes. Ik loop er heen en pak ze met beide handen vast. Ik voel mijn handen branden en haal ze meteen weg.

Zilver.

Ik kijk naar de overkant en zie Alfa Aiden aan de overkant zitten met zijn rug tegen de muur. 'Aiden.' Zeg ik met een gebroken stem. 'Aiden kijkt op en kijkt me aan. 'Waar is Elise? Waar zijn we? Wat gaat er gebeuren?' ' ik weet het ook niet. Wel weet ik dat ik een paar soldaten mis. Wat er met hun zijn gebeurd....wie weet.' Zegt hij en kijkt recht vooruit.

Ik probeer Elise te mindlinken. Maar ik krijg geen contact.

Elise. Waar ben je?