Red Tape (Book Two of Red Ribbon)

RED TAPE 24

CHAPTER TWENTY-FOUR

Another Mystery, Another Misery

HALOS maghingalo na si Joel dahil sa napakaraming dugong dumadaloy palabas mula sa kanyang katawan. Hindi na niya gaanong maigalaw ang kanyang buong sistema dahil sa matinding panghihina. Para siya inuming tuluyang inuubos hanggang sa mawalan ng laman.

Nanginginig ang mga kamay ni Joel habang pinagmamasdan ang kisame. Ang buong akala niya ay makaliligtas siya sa mga pagpatay pero nagkamali siya. Kahit tumahimik siya sa tunay na katauhan ng killer, wala pa rin pala siyang ligtas. Lilinisin at lilinisin nito ang sinumang maaaring humadlang sa kanyang mga plano.

"Aaaahhhh!" sigaw niya sa gitna nang pag-inda sa tuwing lalapatan ng alcohol ang kanyang mga sugat. Kagat niya ang kanyang ibabang labi upang mapigilan ang mas malakas na pagsigaw. Mabilis ang bawat kanyang paghinga na animo'y malalagutan na ng hininga.

"Sorry. Sorry. Sorry," paghingi ng paumanhin ni Wilma. Nag-aalala nitong tiningnan ang mga kasamahan na nasa kwarto. "Kailangan nating kunin ang mga bala sa kanyang katawan. Hindi na natin siya magagawang dalhin kaagad sa ospital."

Umiling si Luz na tila may iba pang iniisip. "I guess, hindi lang iyon ang problema natin, guys," nahihintakutang sabi ni Luz.

Iniangat nito ang suot na T-shirt ni Joel at ipinakita ang nagdurugong tiyan ng cameraman. Mula rito, mas maraming dugo ang lumalabas na maaari na niyang ikamatay kung hindi pa tuluyang maaagapan.

Napailing naman si Ian sa nakikitang sitwasyon ng cameraman. "Bakit kasi hindi na lang natin siya hayaang mamatay?" iritable nitong sabi at saka sinamaan ng tingin ng lahat. "What? Magiging pabigat lang siya sa atin. Sooner or later, ikamamatay din niya ang pagkaubos ng kanyang dugo so what's the point of saving his life?"

Mabilis na kwinelyuhan ni Tristan si Ian na nasa kanyang tabi lang. Nagkakaskasan ang mga ngipin nito dahil sa panggagalaiti.

"Kung ikaw kaya ang ilagay ko sa sitwasyon niya, ha? I bet you'll be fucking begging for help. Baka gusto mong ibuhos ko sa'yo ang lahat ng galit ko?" galit na sabi ni Tristan habang hindi ibinababa mula sa pagkakakwelyo ang mga kamay.

"Don't you see? Pointless na ang pagligtas sa kanya. I know na kahit si Joel alam na ikamamatay niya 'yan," ani Ian at sinagi ang mga kamay ni Tristan na nasa kanyang kwelyo.

"Tumigil na kayo. Tama siya, tama si Ian. Pabayaan niyo na lang ako," saad niya sa gitna ng kanyang paghihirap. Hinawakan niya ang kanyang tiyan nang biglang sumakit ang parteng iyon na tila may tinutunaw sa kanyang loob. Hindi na niya napigilan ang mapasigaw nang malakas dahil sa sakit. Mas dumoble pa kasi ang sakit na kanyang nararamdaman kumpara kanina.

"Kailangan na nating tumawag ng ambulansya ngay– Stupid idea!" nasaad ni Luz nang mapagtantong walang makatutulong sa kanila sa ngayon para ihatid si Joel sa pinakamalapit na ospital. "Mas lalong mapapaaga ang kanyang pagkamatay sa nangyayari."

"We fucking know. Sht!" Hindi na napigilan ni Tristan ang sunod-sunod na pagmumura habang naririnig ang palakas na palakas na sigaw ni Joel. Sabu-sabunot nito ang kanyang buhok na parito't paroon ng tig-isang hakbang ang mga paa.

Halos mamaluktot sa sakit si Joel. Namamanhid na ang kanyang buong katawan dahil sa unti-unti na rin itong bumibigay. Nauubos na ang natitira pa niyang lakas. Anumang oras, nakatitiyak na siyang kamatayan ang kanyang kahihinatnan.

Napag-isip-isip niya ang dapat na bagay na nasabi niya kay Jess. Dapat una palang ay sinabi na niya ang kanyang nalalaman sa tunay na katauhan ng salarin. Marahil ngayon ay buhay pa siya kapag nagkataon. Matinding pagsisisi tuloy ang kanyang nararamdaman imbis na pananakit.