Red Tape (Book Two of Red Ribbon)

RED TAPE 27

CHAPTER TWENTY-SEVEN

A Friend from the Past

PAGBALIK nila ng resort, kapansin-pansin na tila dinaanan ng bagyo ang bawat kagamitan. Nakabalandra sa sala ang ilang mga mamahaling gamit, nakatumba at basag ang ilan. Hindi tuloy nila mawari kung nilooban ba ang bahay dahil sa sobrang daming nagkalat.

"Si Lyra... Si Lyra!" bulalas ni Jess nang maalala na naiwang mag-isa sa resort si Lyra. Maingat siyang naglakad paakyat ng hagdan dahil sa nagkalat na mga bubog. Nang matunton ang pinto ng kwarto, habol-hinga niyang binuksan iyon.

Hindi na siya nabigla nang mabuksan niya ang pinto. Ganoon pa rin, tulog pa rin ito na tila walang kapahamakang mangyayari sa kanya at ligtas sa kamay ng killer.

Naisipan niyang lumapit sa dalaga. Napansin niya mula sa higaan nito ang mantsa ng dugo sa puting kobre kama. Kinuha niya ang nakatakip na kumot kay Lyra at tumambad sa kanya ang tunay na kalagayan ng dalaga.

Puno ng dugo ang higaan nito. Isang kutsilyo rin ang nakatarak mula sa likuran nito na marahil bumawi sa buhay nito. Naiiyak siyang napaluhod. Isa na namang buhay ang kinuha. Hindi na niya kinakaya ang nangyayari.

Isang buhay para sa buhay ng lahat? Isang malaking kahibangan!

Nanghihina siyang lumabas ng kwarto. Ipinagkaloob ng Diyos ang buhay sa bawat isa – isang biyaya kung maituturing. Ngunit bakit may ibang nais angkinin ang biyayang iyon mula sa kanila?

"What happened?" Nakaabang si Wilma sa magiging sagot ni Jess, kunot ang noo.

Malungkot siyang humarap sa lahat at hindi na naman napigilan ang maiyak. Humahagulgol na siya. Pinilit siyang patahanin ng mga kasamahan upang kumalma.

"P-Patay na siya..." aniya sa pagitan ng kanyang mga luha. 'Di tulad ng iba, walang naging reaksyon si Alex. Nanatili itong tahimik.

"Oh my ghadd. Hanggang kailan pa ba 'to? Hindi ko na kaya," gulantang na saad ni Wilma.

Napailing sila. Walang makapagsasabi kung kailan titigil ang mga pagpatay hanggang si Alex na lang ang matira na lihim pa rin sa iba maliban kay Jess.

Malalayo ang kanilang mga tanaw. Pare-parehas na may pinagkakaabalahan ang kanilang mga mata na tila naghahanap sa bawat sulok ng kasagutan upang makaligtas sa tyansang pagkamatay.

"Ilan na lang ba tayo? Kakayanin pa ba natin siya? Kung nagawa niya tayong patayin nang marami tayo, paano pa kayang bibilang na lang tayo ng daliri?" halos naiiyak na ring tanong ni Wilma.

Kaya pa nga kaya nila? Mahigit dalawampu sa kanilang kasamahan ay agad na namatay nang wala pang limang minuto. Nanghihina na ang kanilang mga tuhod. Tila kahit tumakbo sila ay matutunton pa rin sila. Kapiranggot na lang ang natitirang pag-asa nila para mabuhay.

Natigilan sila nang biglang bumagsak si Luz mula sa kinahihigaan nito, sapo-sapo ang parte ng katawan na tinamaan ng bala. Agad din itong hinimatay matapos bumagsak.

"Luz!" sigaw nila. Mabilis namang lumapit si Jess upang alalayan ang kasamahan. Pinagmasdan niya ang parte ng katawang nakatamo ng bala ng baril. Napakaraming dugo ang dumadaloy mula roon.

"Ikamamatay niya kung hindi pa siya malulunasan!" hesterikal na wika ni Jess.

Napailing naman ang iba na tila dismayado, nakatayo lamang at hindi nagbibigay ng kahit kaunting interes. Nangunot ng noo si Jess dahil sa pagtataka.