Epilogue - Kerko's POV part 1

256K 4.3K 360
                                    

Pls. use the hashtag #ALEpilogue if you're tweeting about the story. Para mas makita ko ang tweets niyo. Thank you! smile emoticon

--

I opened my eyes and I instantly realized where I was.

Hospital.

What am I doing here? Why am I here? When I woke up last night, a woman was telling me she's my mother, but I couldn't remember anything. I couldn't recognize her face, either.

Wala akong kinausap ni isa sakanila dahil hindi ko alam kung ano ba ang tamang sabihin sakanila. Hindi ko alam kung mapagkakatiwalaan ko ba sila.

I looked around the room. Hoping for something... or maybe someone to tell me what the hell happened. I want answers now...

"Mikael..."

Napalingon ako sa babaeng nakaupo sa gilid ng kama ko at hawak-hawak ang kamay ko. She was sleeping while her head was on my bed. Mahigpit ang hawak niya sa kamay ko.


Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagpatak ng luha sa mga mata niya sa kabila ng pagtulog niya.

Who is she? I didn't saw her last night.

Her face was so familiar. But I couldn't remember where did I saw her. Pamilyar sa akin ang mukha niya... ang boses niyang paulit-ulit na may tinatawag na Mikael. Even her smell, it was so fucking familiar.


I badly wanted to wipe those tears. Why do I have to feel this towards her? Sino ba siya? Bakit ba pakiramdam ko, kailangan ko siyang alagaan? Kailangan ko siyang protektahan? Na para bang mahalaga siya sa akin.


Marahan kong iginalaw ang kamay ko para bawiin sakanya nang bigla naman siyang nagmulat ng mata.


"Mikael!" malakas na sabi niya sa akin. Hindi ako nakapagsalita. Nakatingin lang ako sakanya. Her eyes were full of emotions. Pero bakas na bakas ang pag-aalala at kasiyahan sa mukha niyang napakaganda. Hindi agad ako nakapagsalita. Nakatingin lang ako sakanya... pilit kinakabisa ang bawat parte ng mukha niya.

She didn't uttered a word for a while. She was just looking at me like it was as if I'd vanish any minute.

"May gusto ka ba? Kahit ano. Nauuhaw ka? Nagugutom? Gusto mong mag-CR?" her eyes were on me. I remained silent. I was just looking at her face.

Fuck, she's so cute.

"Mikael, may masakit ba sa'yo?" nag-aalalang tanong niya sa akin. "Tatawag akong doctor, gusto mo?" akmang aalis siya nang umiling ako. She can't leave me.

"No, I'm fine..."

I looked away. I don't want her to feel awkward because I was staring at her.

She was so damn familiar. But I really couldn't remember anything. Kahit ano. Blangko ang nasa isip ko at kahit gaano ko pilitin, hindi ko maisip kung sino siya... o kung sino ba ako.

Fuck, this is hard. This will be harder, I guess.

"May kailangan ka ba?" tanong niya ulit sa akin. "Pwede mong sabihin sa akin..." she smiled but that didn't reached her eyes. Her eyes were cloudy.

"Yeah, I need to..." I sighed. "I need to know your name. Sino ka ba?" pagtatanong ko sakanya. Halatang natigilan siya sa sinabi ko.

"What?" nag-uunahan ang pagpatak ng luha sa mga pisngi niya.

Damn.

Stop crying, Miss. I badly wanted to say those words.

Whoever she is, she should stop crying. Something inside me's hurting seeing her like that. Gusto kong pawiin 'yung mga luha na pumapatak sa mga mata niya pero hindi ko maikilos ang sarili kong mga kamay. Nanghihina akong makita siyang umiiyak.

UG 2: Amaranthine Love Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon