Yes Asshole ||Dutch||

'Je bent veranderd.'

Nu krijgt ook Milan hem in het oog en knikt langzaam als bevestiging op mijn vraag van daarnet.

'Je kan dit kleintje.' Iets minder zelfverzekerd dan ik daarnet was stap ik achter Milan vandaan en kom ik naast hem staan. Ik haal een keer diep adem en zet dan een stap naar voren. 'Het is nu of nooit.' Ik zeg hem gedag en loop heb schoolplein op. Mijn handen zijn bezweet van de zenuwen en mijn voeten verplaatsen zich maar lastig.

Mijn broer loopt naar het andere gebouw waar hij word begroet door zijn vrienden Joey en Jayden dan verdwijnen ze uit mijn zicht. Ik sta er nu echt weer alleen voor, bedenk ik me dan. Als ik weer voor mij kijk staat Ethan voor mijn neus. Geschrokken zet ik een stapje achteruit zodat er een halve meter tussen ons is.

'Wat moet je van me?' Vraag ik geïrriteerd, terwijl ik mijn zweethanden afveeg aan de rok die ik draag. 'Je bent veranderd.' Zegt hij duidelijk terwijl hij mij schaamteloos bekijkt. Ik rol met mijn ogen als bevestiging en wil verder lopen.

'Waarom?' Gooit hij er bijna meteen achteraan. Alsof hij niet weet waarom, dit is zijn schuld! Hij heeft alles van mij kapot gemaakt. 'Dat antwoord kan je zelf wel invullen.' Zeg ik rustig en loop dan door weg van hem. Jammer dat ik hem net moet tegen komen op de eerste dag, hij had het best een weekje mogen uitstellen, of gewoon voor altijd. Maar helaas, dit is de keiharde realiteit, iets waar het nooit in mee zit.

Bij de balie zie ik de concierge al zitten die mij mijn spullen geeft. Als ik alles heb verdwijn ik naar mijn oude kluisje die nog steeds op dezelfde plek staat. Niet dat hij kan weglopen, ik bedoel meer dat ik niet een andere kluis gekregen heb. Ik ben blij dat het nooit veranderd is dat maakt het zoeken een stuk makkelijker.

'Maddy?'

Zo snel als ik kan draai ik mij om en ren op de persoon af die mijn naam zojuist had gezegd. Ik herkende de stem uit duizenden ik hoefde er niet eens over na te denken. Alles ging vanzelf. 'Kay!' Roep ik vrolijk in mijn val. Niet veel later liggen we op de vloer in elkaars armen te lachen.

Het maakt ook allemaal niet uit, iedereen keek mij toch al aan. Overal hoor ik mijn naam vallen, delen van verhalen die waar zijn maar ook grote leugens. Soms vraag ik me echt af waarom je je met iets zou bemoeien waar je niks mee te maken hebt. 'Ik heb je zo gemist schat.' Ik glijd van zijn schoot af en staar naar zijn prachtige blauwe ogen.

Een traan ontsnapt uit mijn oog, ik jou ook.