Yes Asshole ||Dutch||

'Nog geen maand later werd ze in een gesticht gezet.'

'Ik ga ook maar eens mijn lokaal zoeken.' Zucht Rachel. Kay en ik lachen en dan verdwijnt ze in een andere gang.

'Red jij het even alleen kleine, ik moet nog even iets regelen.' Bevestigend knik ik en dan loopt hij ook weg en verdwijnt in dezelfde gang als Rachel.

Inmiddels zijn al aardig wat mensen verder gegaan met wat ze horen te doen maar sommige kunnen niet stoppen met staren. Rollend met mijn ogen open ik mijn kluis en dump mijn onnodige spullen erin.

'Op naar lokaal 153.' Mompel ik in mezelf. Gelukkig ben ik niet vergeten waar alles is dus echt moeilijk is het niet. Onderweg valt alweer overal mijn naam en zeker meer dan de helft kijkt mij aan.

'Dat is Maddy Paris.' Hoor ik een meisje schuin tegen over mij zeggen. Inmiddels sta ik stil voor het lokaal met mijn mobiel. Alleen ben ik meer gefocust op het gesprek over mij.

'Wie is dat?' Vraagt het andere meisje naast haar.

'Zij zat hier vorig jaar ook op school. Ze was gestoord, echt waar. Haar hele leven ging over cupcakes en unicorns, tot een van haar unicorns overleed. Ze draaide door bij het kleinste ding viel ze op de grond en begon te gillen en huilen. Nog geen maand later werd ze in een gesticht gezet.' Eindigt ze haar verhaal.

Er rolt een traan over mijn wang heen en er volgen er al snel meer. 'Maddy waarom huil je?' Kay komt aangerend en pakt mij stevig vast. 'Is dat wat de mensen tegenwoordig over mij zeggen?' Vraag ik aan het meisje die nog altijd tegen over mij staat.

'Het is toch zo.' Ze zwaait haar haren arrogant naar achter en wilt weg lopen maar Kay houd haar tegen en duwt haar tegen de muur aan.

'Als ik Maddy ook nog maar een keer zie huilen en het is jou schuld ga je eraan.' Sist hij. Verbaasd over wat hij doet volg ik wat er gebeurd tussen de twee. Ik doe totaal geen moeite om er iets van te zeggen en kijk verwachtingsvol toe.

'Wat wil je dan doen?' Lacht ze arrogant. 'Ik? Ik niks lieverd maar haar broer wel.' Zegt hij wijzend naar mij. Daar heeft hij gelijk in mijn broer doet er alles aan om ervoor te zorgen dat ik mij veilig voel, daar ben ik ook blij om maar het kan teveel zijn. 'Wie is haar broer dan?' Zucht ze nu ongeïnteresseerd. Een grijns verschijnt er op zijn gezicht en dan komt hij iets dichterbij met zijn hoofd. 'Milan Paris.' Fluistert hij in haar oor. Net hard genoeg dat ik het kan horen. Als versteend staat het meisje tegen de muur aan.

'Is dat jou broer?' Vraagt ze nu wat bang aan mij. Ik knik en een kleine grijns kan ik niet onderdrukken. Ik bedoel een grote grijns natuurlijk.
------
Thanks voor het lezen vergeet niet te stemmen💋